21η Απριλίου 1967…Πλησιάζοντας επέτειος. Με πιάνει πονοκέφαλος
Υπέρ Δικτατορίας & "Μεταφοραί Εκδρομαί "Ο Μήτσος"
Συμπληρώνουμε σήμερα πενήντα τέσσερα χρόνια από την ημέρα που σημάδεψε τη νεότερη ελληνική ιστορία. Έχει χυθεί πολύ μελάνι για να περιγράψει τη θλιβερή περίοδο του δικτατορικού καθεστώτος των Συνταγματαρχών. Πολύ μελάνι επίσης έχει χυθεί και για την αντίσταση απέναντι στο καθεστώς που ως γνωστόν "έχει πολλούς ιδιοκτήτες". Εμείς αξιολογώντας τους καλλιτέχνες που αντέδρασαν στην Δικτατορία θ' αποφύγουμε τα ηχηρά ονόματα και θα σταθούμε σε δύο ανθρώπους που με πολύ θάρρος κατάφεραν με υπονοούμενα και μπηχτές να "ξεγλιστρήσουν" από τη λογοκρισία και να μας δώσουν δύο διαμάντια.
Πρόκειται για τον θρυλικό ΜΠΟΣΤ (Μέντη Μποσταντζόγλου) σκιτσογράφο, γελοιογράφο, θεατρικό συγγραφέα, στιχουργό και ζωγράφο... και τον Πατριάρχη του Ελληνικού Ροκ Δημήτρη (Μήτσο) Πουλικάκο, γνωστό και ως θείο Νώντα, τραγουδιστή, συνθέτη, ηθοποιό, ραδιοφωνικό παραγωγό, περφόμερ...
Ο μεν ΜΠΟΣΤ για το κείμενό του "Υπέρ δικτατορίας"που δημοσίευσε στο πρώτο τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ του Χρήστου Παπουτσάκη το Μάιο του 1972 και τον κορυφαίο μέχρι σήμερα Ελληνικό Ροκ δίσκο του Πουλικάκου, "Μεταφοραί Εκδρομαί "Ο Μήτσος", που ναι μεν κυκλοφόρησε το 1976, τα τραγούδια του όμως γράφτηκαν μεταξύ 1970 και 1972 και παρουσιάζονταν καθημερινά, με το συγκρότημα Εξαδάκτυλος, στη διάρκεια του χειμώνα 1972-1973 στο κλαμπ Κύτταρο.
Ιδού λοιπόν πως έχουν τα πράγματα με μερικά μικρά δείγματα
Ο σημαντικότερος δίσκος της ελληνικής Ψυχεδέλειας.
Update με όλα τα τραγούδια του δίσκου δείτε ΕΔΩ.
Ο Δημήτρης Πουλικάκος εμφανίζεται στο εξώφυλλο σαν μικρομεσαίος οικογενειάρχης που μεταφέρει ψώνια με πλαστική σακούλα.Τη φωτογραφία «τράβηξε» ο Πιτ Κουτρουμπούσης στα 1976, που είναι και η χρονιά κυκλοφορίας του δίσκου, όμως τα τραγούδια γράφτηκαν μεταξύ 1970 και 1972 και παρουσιάζονταν καθημερινά, με το συγκρότημα Εξαδάκτυλος, στη διάρκεια του χειμώνα 1972-1973 στο κλαμπ Κύτταρο.
Εδώ έχουμε τη σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη που βρίσκει το θάρρος σε πραγματικό χρόνο, να μιλήσει ανοιχτά και καθαρά εναντίον της χούντας.Ο Πουλικάκος με το συγκρότημα Εξαδάκτυλος κατόρθωσε να γελοιοποιήσει τους συνταγματάρχες, αλλά και τη φοβισμένη κοινωνία της «πλαστικής σακούλας» που τους ανέχτηκε.
Το αριστοφανικό αυτό υλικό, δεν χρησιμοποιεί μισόλογα, ούτε αλλάζει λέξεις για να περάσει από την επιτροπή λογοκρισίας.Η επιτροπή κι ο κίνδυνος αγνοούνται, έτσι το περιεχόμενο μένει παλικαρίσια αναλλοίωτο και φτάνει σ’εμάς, σαν ένα εξαίρετο δείγμα συνύπαρξης ψυχεδελικής και αντιδικτατορικής διάθεσης.Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Τι μας λες, που σατιρίζει την «ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ» που υποσχόταν η δικτατορία…
Κουβέντες πολλές, αβέρτα γιορτές
για πες μας τι κρύβεις
Ακούμε πολλά, για τόσα αγαθά
που μας χαρίζεις
Στους δρόμους σκυλιά, στο σπίτι μιλιά
κι ότι ορίζεις
Τα μάτια φωτιές, στο πιάτο ελιές
και μη μας τα πρήζεις
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά
για μια καινούργια μεγάλη Ελλάδα!
Κεφάλια ψηλά, στην τσέπη λιανά
σιωπηλή πλειονότης
Στο ράφι τιμές και δόξες παλιές
λαμπρή Αρχαιότης!
Σφιχτές αγκαλιές, βροχή καρπαζιές
στο γύψο νεότης.
Γιαμάχα, χοτ παντς, ασφάλεια και τανκς
πλήρης ισότης!
Εμπρός όλοι μαζί παιδιά
για μια καινούργια μεγάλη Ελλάδα!
Ο Γ.Παπαδόπουλος (1919-1999)
Δεν υπήρξε τραγούδι που να μιλά τόσο φανερά εναντίον της χούντας και δεν υπήρξε τραγούδι που να μεταφέρει τόσο θαρρετά ένα πολιτικό μήνυμα στον καιρό του.Το τραγούδι αυτό, αναφέρεται στον πολιτικό λόγο του Παπαδόπουλου, σε εκείνο το ανεκδιήγητο ανακάτεμα χούντας, αρχαίας Ελλάδας, Βυζαντίου, αγωνιστών του 1821 και ηρώων του 1940.Ο λόγος αυτός έμεινε στην ιστορία σαν χαρακτηριστικό δείγμα πολιτικού κιτς και αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν αυτός ο παραληρηματικός χαρακτήρας να εκφωνεί λόγους -που δεν είχαν καμια λογική συνοχή – και οι ακροατές του να μην ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Ο δικτάτορας έβλεπε τον εαυτό του σαν γιατρό ορθοπεδικό και το ελληνικό έθνος σαν τον ασθενή που έπρεπε να βάλει στον γύψο, για να τον σώσει.Ο Πουλικάκος γελοιοποιεί αυτή τη σχιζοφρενική άποψη με το τραγούδι Ο Γιατρός Παιδιά…
Γιατρός:Δεν έχεις θέση πουθενά
Κάτσε ήσυχος σε μια γωνιά
Να μην ακούσω δεν θέλω μιλιά
Είμαι ο γιατρός παιδιά.
Βαθεία ανάσα…Βήξε…Βήξε…
Φωνή ασθενούς:γκουχ…γκουχ…
Γιατρός:Δεν έχει πως ούτε γιατί
Κι όποιον πιάσω από τ’αυτί
Για μια και τελευταια φορά
Είμαι ο γιατρός παιδιά.
Φωνή ασθενούς:Βροχή αέρας χαλάζι
μα εμένα τι με νοιάζει
Και λίγο πριν πεθάνω
ποιος είμαι
και τι κάνω;
Φωνή συγγενούς:Καθίστε, γιατρέ…καθίστε.Καφεδάκι;
Γιατρός:Ευχαριστώ.
Συγγενής:Πως βλέπετε τον άρρωστο;
Γιατρός:Χμ…
Συγγενής:Κι ο γύψος, πότε λέτε να βγει, γιατρέ;
Γιατρός:Ώωω…θα δούμε…θα δούμε…
Δημήτρης Πουλικάκος (Φωτογραφία : Μ.Νταλούκας, 2006)
Στο Άνευ Ουσίας, η αναφορά γίνεται πάλι στη χουντική μανία για παρελάσεις και λαμπερές γιορτές,
σε κάθε επέτειο της 21ης Απριλίου…
imaginistes 