Θου Κύριε! – Ένα βήμα μπροστά

του Ανερμάτιστου

 

Το να ζεις στην Αθήνα χωρίς να έχεις δικό σου μεταφορικό μέσο, είναι ένα μικρό δράμα.

Καμιά φορά, όμως, έχει κι αυτό τα καλά του.

Ήταν μία ακόμα μέρα όπου, για πολλοστή φορά, βρέθηκα σε μια στάση, περιμένοντας το πολυπόθητο λεωφορείο που θα με πήγαινε στον προορισμό μου.

Το λεωφορείο αργούσε, έκανε και ένα ψιλοκρύο από ό,τι θυμάμαι, κι εγώ προσπαθούσα να «σκοτώσω» την ώρα μου, πίνοντας έναν ακόμα καφέ.

Συνηθισμένος πια στους ρυθμούς της πρωτεύουσας, έκανα τα γνωστά μου σενάρια, σκεπτόμενος ποιοί θα είναι οι επόμενοι που θα διαπληκτιστούν δημοσίως, προσφέροντας σε όλους τους υπόλοιπους μια ακόμα δόση μιζέριας, σ’ αυτό το χάος της Αθηναϊκής καθημερινότητας.

Αλήθεια, αυτό ήταν το μόνο που περίμενα να δω και να ακούσω.

Από τότε που επέστρεψα από το νησί, δεν υπάρχει μέρα που να βρέθηκα σε πολυσύχναστο μέρος (μέσα μεταφοράς, τράπεζες, εμπορικά κέντρα κλπ κλπ), και να μην έχει προκληθεί κάποιου είδους ένταση, δι’ ασήμαντον αφορμήν συνήθως.

Θα μου πεις, λογικό είναι, έχει λαλήσει ο κόσμος.

Με τα τωρινά ζόρια, δεν θέλει και πολύ.

Ένιγουει, μην ξεφεύγω από το θέμα μου.

Εκεί που περίμενα, λοιπόν, έγινε το ακριβώς αντίθετο.

Αντί για έναν ακόμα καβγά, είδα μια από τις ωραιότερες σκηνές που έχω δει το τελευταίο διάστημα.

Από τη γωνία του δρόμου, ξεπροβάλλει μια μηχανή.

Οι επιβάτες ήταν δύο, ένας άντρας και μια γυναίκα γύρω στα 50-55, πιθανότατα ζευγάρι.

Η γυναίκα γέρνει μπροστά, του λέει κάτι και -σε κλάσματα δευτερολέπτου- σκάνε κι οι δύο στα γέλια, έτσι όπως μόνο παιδιά βλέπεις να γελούν, πλέον.

Όχι, αυτό το γέλιο δεν άλλαξε τη ζωή αυτών των ανθρώπων.

Πιθανότατα και αύριο θα χρωστάνε της Μιχαλούς, πιθανότατα θα είναι ξανά ταπί και ψύχραιμοι, πολύ πριν τελειώσει ο μήνας τους. Όπως όλοι, ή σχεδόν όλοι.

Αυτό που τους ξεχωρίζει όμως, αυτό που τους κρατάει χαρούμενους στα 50 τους, είναι η αγάπη.

Μια λέξη, ένα αστείο, ένας κοινός «κώδικας» που υπάρχει ανάμεσά τους.

Και μη μου πείτε πως ξέρετε πολλά ζευγάρια να είναι αγαπημένα σ’ αυτές τις ηλικίες, γιατί θα μεγαλώσει η μύτη σας.

Με τα πολλά, αυτό θα ήθελα να είναι το τελευταίο μήνυμα από μένα για το ’15, αλλά και το πρώτο για το ’16.

Η πραγματικότητα, όσο και να το θέλουμε, δύσκολα αλλάζει.

Το θέμα είναι από ποιο πρίσμα επιλέγεις να την κοιτάς.

Καμιά φορά, ένα βήμα μπροστά μπορεί να κάνει τη διαφορά.