της Αλεξάνδρας Λαμπροπούλου (οδοιπορώντας…)
ΜΥΚΗΝΕΣ, επεισόδιο 1
Το πρώτο κόκκινο χαλί που στρώθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα, για να το πατήσει θνητού πόδι, ήταν στις Μυκήνες. Έκτοτε όλοι θέλουν να περπατούν επάνω του. Μα σε γάμους, μα σε δεξιώσεις, μα στο Hollywood, όπου τέλος πάντων βρεθεί η ευκαιρία.Όσο να πεις, μεγάλη τιμή! Αισθάνεσαι διαφορετικά, σα βασιλιάς!
Όμως για την ιστορία του πράγματος, είναι δίκαιο να αποδώσουμε σωστά την πρωτιά. Μόνο που εκείνη η πρώτη φορά, έκρυβε μια μικρή παγίδα…
John Collier, Η Κλυταιμνήστρα μετά το φόνο, 1882
Η επινοήτρια της “πορφυρόστρωτης στράτας” δεν ήταν άλλη από την Κλυταιμνήστρα. Εκεί που καθότανε αργόσχολη στη βασιλική της κάμαρα, κοιτούσε κατά τον Αργολικό κόλπο τη θάλασσα και με αδημονία περίμενε το λατρεμένο της στεφάνι, τον αγαπημένο της σύζυγο Αγαμέμνονα. Τέτοιος άντρας εξάλλου δεν βρίσκεται κάθε μέρα. Αμαρτία να είχε και παράπονο, αφέντρα και κυρά την είχε, κορώνα στο κεφάλι του. Μόλις είδε τα καράβια να φτάνουν, έτρεξε να ανάψει το θερμοσίφωνο για να του ετοιμάσει ζεστό νερό για το μπάνιο του. Δέκα χρόνια πολέμαγε ο δύσμοιρος στην Τροία, όσο να πεις μια βρώμα θα την είχε πάνω του. Μετά έδωσε εντολή στις δούλες της να στρώσουν κόκκινο χαλί να πατήσει, μη και λερωθεί από τα παλιοχώματα. Όταν έφτασε ο Αγαμέμνονας επάνω στο άρμα, η Κλυταιμνήστρα τρελάθηκε από τη χαρά της και αφού εξομολογήθηκε σε όλους τον έρωτά της για αυτόν, είπε:
– Φως των ματιών μου, άντρα μου και κουβαλητή μου, πάτα να μην λερωθούν τα ποδαράκια σου.
Αυτός ο κακομοίρης δεν ήθελε, ξέρετε πόσο ταπεινός άνθρωπος ήταν, άσε που φοβήθηκε και τους θεούς, τέτοιες τιμές πήγαιναν πολύ, όχι πως δεν του άρεσε κιόλας.
– Μη με κακομαθαίνεις γυναίκα, δεν κάνει.
– Μα, σε παρακαλώ, εσύ είσαι ο τέλειος άντρας, πάτα στο χαλί.
– Όχι σου είπα. Δεν θα μου πει μια γυναίκα τι θα κάνω.
Ήταν τζόρας και άγριος άντρας ο Αγαμέμνονας. Δεν ήταν κανένας λαπάς. Είδε και απόειδε η Κλυταιμνήστρα και έβαλε τα χοντρά μέσα.
–Και δε μου λες άντρα μου, αν κέρδιζε τον πόλεμο ο Πρίαμος, θα πάταγε το κόκκινο χαλί ή όχι?
Τον πάτησε στον κάλο τον άντρα. Με το που άκουσε το όνομα, έβγαλε αμέσως τις πολεμικές αρβύλες και πάτησε. Μην λερώσει κιόλας, ξέρετε τι ψυχαναγκαστικές είναι οι γυναίκες με τα χαλιά. Αυτή, έτρεξε να του δώσει καθαρό μπουρνούζι και άλατα για το μπάνιο του. Αυτός δε, πηγαίνοντας για να φρεσκαριστεί για το βραδινό δείπνο, της πέταξε απέξω – απέξω και για το λάφυρο που είχε μαζί του, για να το “τακτοποιήσει” κάπου. Την Κασσάνδρα εννοούσε! Μετά το γλυκό, σκέφτηκε, θα είχε το χρόνο να την ενημερώσει για τις ιδιαίτερες σχέσεις του μαζί της. Μην της κόψει και την όρεξη βραδιάτικα. Τι να κάνει ο άνθρωπος? Δώρο του στρατού ήταν, νέα και όμορφη, να τους χαλάσει το χατήρι? Δεν ήταν σωστό. Εξάλλου η Κλυταιμνήστρα είχε μπαταλέψε λιγάκι με τα χρόνια, είχε κάνει και τέσσερα παιδιά…
Τέτοια πράγματα περνούσαν από το μυαλό του την ώρα που τριβότανε στο μπάνιο… μέχρι που πέρασε από το κρανίο του και το τσεκούρι. Μια αστραπή είδε και τέλος. Ίσα που πρόλαβε να πει κιχ, επειδή αστόχησε η πρώτη. Δέκα χρόνια το ακόνιζε η Κλυταιμνήστρα. Ήταν και ψυχοπονιάρα, δεν ήθελε να τον πονέσει. Απλά ήθελε να τον εκδικηθεί για το φόνο της κόρης τους, της Ιφιγένειας. Αφού λοιπόν τακτοποίησε το λογαριασμό της μαζί του, τακτοποίησε και το λάφυρο, που δεν έφταιγε, αλλά τι να έκανε? Ήταν άτυχη και αυτή, έπεσε σε κακή μέρα…
…Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και κύκλος. Θύμα, φόνος, εκδίκηση και ξανά φόνος και ξανά θύμα και λοιπά, και λοιπά. Έχουν και αυτά την αξία τους, ας είναι καλά ο Αισχύλος που μας τα κληροδότησε εμάς των “Ελλήνων”…
Αυτά σκεφτόμουν οδηγώντας, με μια διάθεση χιούμορ, και έχοντας ξαναδιαβάσει πρόσφατα τον Αγαμέμνονα, πηγαίνοντας εκείνο το μεσημέρι στις Μυκήνες. Όμως, όταν έφτασα στο χωριό κάτω από το ανάκτορο των Ατρειδών με περίμενε μια έκπληξη…
… Το οδοιπορικό συνεχίζεται…
imaginistes 