το τραγούδι της ημέρας… «Les feuilles mortes» (Τα νεκρά φύλλα)

Μουσική Joseph Kosma, στίχοι Jacques Prévert. ερμηνεία Yves Montand.

❀❀❀

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός το ότι το φθινόπωρο, αυτή η εποχή της γλυκιάς μελαγχολίας τόσο στη φύση όσο και στην ανθρώπινη ψυχή, υπήρξε ανέκαθεν και θα είναι, για πάντα, μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και για τους ποιητές και για τους μουσικοσυνθέτες,… Πόσα, στ’ αλήθεια, ποιήματα και πόσες μελωδίες έχουν γραφεί γι’ αυτή την εποχή, που ο καθένας μας – άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο – αγαπάει και περιμένει!

Ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα φθινοπωρινά… τραγούδια είναι το περίφημο «Les feuilles mortes» («Τα νεκρά φύλλα»), με μουσική του Joseph Kosma, στίχους του σπουδαίου Γάλλου ποιητή Jacques Prévert, και ερμηνευτή τον αλησμόνητο Yves Montand.

Ω, θα ’θελα τόσο πολύ να θυμάσαι

τις ευτυχισμένες μέρες που ήμασταν φίλοι.

Εκείνο τον καιρό η ζωή ήταν πιο όμορφη

κι ο ήλιος πιο καυτός από σήμερα.

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

βλέπεις, δεν ξέχασα,

τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

κι οι αναμνήσεις κι οι λύπες επίσης.

Κι ο Βοριάς τα παρασύρει

μέσα στην παγωμένη νύχτα της λήθης.

Βλέπεις, δεν ξέχασα

το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει,

εσύ μ’ αγαπούσες κι εγώ σ’ αγαπούσα,

και ζούσαμε μαζί οι δυο μας,

εσύ που μ’ αγαπούσες, εγώ που σ’ αγαπούσα.

Αλλά η ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούνται,

τόσο γλυκά, δίχως να κάνει θόρυβο,

και η θάλασσα σβήνει πάνω στην άμμο

τα βήματα των εραστών που χώρισαν…

 Oh, je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis.
En ce temps – là la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu’ aujourd’ hui.

Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Tu vois, je n’ ai pas oublié,
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi.

Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l’ oubli.
Tu vois, je n’ ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.

C’ est une chanson qui nous ressemble,
Toi, tu m’ aimais et je t’ aimais,
Et nous vivions tous les deux ensemble,
Toi qui m’ aimais, moi qui t’ aimais.

Mais la vie sépare ceux qui s’ aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable

les pas des amants désunis…

Ο David Zinn είναι ένας καλλιτέχνης από το Μίσιγκαν.

Όπως επαλειμμένα έχει δηλώσει, ο Zinn λατρεύει να αλληλεπιδρά μέσω της τέχνης του με τους ανθρώπους της πόλης.

Χρησιμοποιώντας μονάχα τις κιμωλίες του, σχεδιάζει  απίστευτα τρισδιάστατα σχέδια στον δρόμο και σε άλλους δημόσιους χώρους, δημιουργώντας τις πιο τρυφερές ευφάνταστες ιστορίες.

Αγαπημένος τους ήρωας είναι αυτό το πράσινο παιχνιδιάρικο πλασματάκι, ο Sluggo, και σε αυτό το ποστ θα τον γνωρίσετε κι εσείς σε όλη την έκταση του!