Οι σύγχρονοι Προκρούστες του πνεύματος

από την   Aλεξάνδρα Λαμπροπούλου

Κοιτάζω τις φωτογραφίες, όταν ήμουν είκοσι χρονών. Πόσο υπέροχα αφελής υπήρξα! Τι δύναμη έκρυβε τότε, η ανωριμότητα των χρόνων μου! Ένας θησαυρός με περίμενε, από χιλιάδες προοπτικές, που στοιβάζονταν γύρω μου, και μου έκρυβαν τη θέα της πραγματικής ζωής. Το μόνο που έπρεπε να κάνω, ήταν να διαλέξω μία από το σωρό, και να προχωρήσω.Και μετά άλλη μία, και μετά άλλη μία……….  Στα είκοσι είχα την απόλυτη πεποίθηση ότι ήταν απεριόριστες οι δυνατότητες και ο χρόνος ατελείωτος. Όλα γύρω μου έλεγαν, ότι η γνώση περιμένει να την κατακτήσεις.  Και προχωρούσα μέσα στη νιότη μου και διένυα αποστάσεις, με εφόδια τη σπουδαιότητα που πίστευα ότι έκρυβα, το μέλλον που με περίμενε και τα νιάτα που είχα.

Τώρα μετά από κάμποσα χρόνια, στον ελεύθερο χρόνο μου, κάνω «βόλτες» στο διαδύκτιο, διαβάζω τα mail μου, μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους και γνωστούς, βλέπω τηλεόραση, διαβάζω βιβλία και εφημερίδες, συναντώ φίλους, πηγαίνω κινηματογράφο, θέατρο. Παντού περιέχεται μια φθηνή και μάταια συναναστροφή. Σχεδόν το σύνολο των επιστολών, που διαβάζω στην οθόνη του υπολογιστή μου, είναι χαριτωμένα κλισέ που με σκοτώνουν.

Όλοι μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, εκφράζουν τις ίδιες ιδέες που δεν καταλαβαίνουν και που δεν έχει και σημασία, γιατί αύριο θα εκφράζουν κάποιες άλλες, που και αυτές δεν θα καταλαβαίνουν. Γελάνε με ανέκδοτα, που διαβάζουν τυπωμένα στα mail, που το επόμενο δευτερόλεπτο ξεχνούν και που δεν περιέχουν καν, το ανθρώπινο ταλέντο της αφήγησης. Μοιράζονται μεταξύ τους, ξένα και δανεικά συναισθήματα που ξεπατίκωσαν, από περιοδικά, από βιβλία, τον ήρωα ενός σήριαλ. Εκπλήττονται και συγκινούνται, με αποκλειστικές ειδήσεις που εκφωνούν οι broadcasters, τις οποίες είχαν μεταδώσει πάλι μια μέρα πριν.

Σας το λέω πως λιμοκτονώ! Καταβροχθίζω χιλιάδες σελίδες βιβλίων, που μου προσφέρουν ελάχιστα mgr, από τα ιχνοστοιχεία που πρέπει απαραίτητα να καταναλώνω, για να κρατηθώ σε αυτή τη ζωή. Σπαταλάω ώρες από την πολύτιμη ζωή μου, σε θεατρικές παραστάσεις ανθρώπων, που χρίστηκαν σπουδαίοι, και βγαίνω από εκεί μέσα λυπημένη και μόνη.

Θέλω, θυμωμένη πια, να αποκαλύψω την σπουδαιότερη απάτη του αιώνα! Σπουδαιότερη και από τις μεγαλύτερες πολιτικές και οικονομικές απάτες, που διέπραξαν ορισμένοι λιμοκοντόροι και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, χωρίς καν να μεταμφιέζονται.

Δε με νοιάζει ποιος παίρνει και με ποιόν τρόπο, τα μεγάλα έργα αυτής της χώρας.

Δε με νοιάζει ποιος γελοίος τσαρλατάνος, γυρνάει στις εκλογικές περιφέρειες και τελικά καταφέρνει να εκλεγεί.

Δε με νοιάζει καν, τι νομοθετούν όλοι αυτοί εκεί μέσα, στο ξένο παλάτι του έκπτωτου μονάρχη, που θαυμάζουν και μισούν ταυτόχρονα, γιατί θέλουν να του μοιάσουν.

Δε με νοιάζει, η αναίσχυντη διάθεση του αρπακτικού, που έχει το βλέμμα τους.

Δε με νοιάζει  καν, αν με ταΐζουν δηλητήρια καθημερινά.

Σας το λέω πως όλα αυτά κατά βάθος δεν με νοιάζουν. Γιατί όλα αυτά, έτσι και αλλιώς, δε με πονάνε τόσο.

Όμως θέλω να αποκαλύψω την απάτη των «σπουδαίων», των «φωτισμένων», των «δασκάλων». Αυτών που η κοινωνία ή ο εαυτός τους, τους έχει «επιφορτίσει» με τη δύσκολη «δουλειά» να «μας δείξουν το δρόμο». Να διαμορφώσουν την ψυχή μας, να την ευφράνουν και να την εκπαιδεύσουν. Θέλω να καταγγείλω τους σύγχρονους Προκρούστες του πνεύματος. Καταγγέλλω τα κάτεργα που αυτοί οι φελλοί έφτιαξαν και τους έκλεισαν εκεί μέσα, μέχρι να υπογράψουν τη δήλωση μετάνοιας.

Αρνούμαι να πιστέψω πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν άνθρωποι που να αξίζει τον κόπο να λατρέψεις. Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δώσουν νερό σε τόσους διψασμένους.

Καθαρό νερό, κρυστάλλινο. Τίποτε άλλο.

Το κόλπο των «φωτισμένων», για να προσελκύουν και να κερδίζουν από το πλήθος, είναι απλό. Πρόσφερε χαβιάρι και καπνιστό σολομό στους διψασμένους για να τους δώσεις ακόμη μεγαλύτερη δίψα, έτσι ώστε να συρρέουν έπειτα κατά χιλιάδες, στη φήμη της πηγής που διαδίδεις.

Εσείς από τις τηλεοράσεις σας, που παρακολουθείτε τους επισήμους, να σέρνονται σαν ερπετά σε λαμπρές εκδηλώσεις, σε Μέγαρα Μουσικής και Λυρικές Σκηνές, μη τους φθονείτε. Παίζουν και αυτοί σαν ηθοποιοί, το παιχνίδι της συγκίνησης, μπροστά στη μουσική ενός συνθέτη, που «πρέπει» να τους αγγίζει, το όνομα του οποίου δεν μπορούν καν να προφέρουν.

Εσείς, που δεν μπορείτε να ζήσετε, το «μεγαλείο» μιας θεατρικής παράστασης στην Επίδαυρο, δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως, πρόκειται απλά, για μια κακόγουστη πασαρέλα κυριών της πρώτης θέσης, που δηλώνουν πνευματική παρουσία. Η μαγεία του θεάτρου αυτού πια, περιέχεται μόνο στον περίπατο που μπορεί να κάνει κάποιος, μέσα στον ελαιώνα που το περιβάλλει, κάποιο απόγευμα καλοκαιριού. Και ίσως, αν είναι τυχερός, μπορεί μέσα στο θόρυβο που κάνουν τα αηδόνια, για μια στιγμή, να πιστέψει πως άκουσε, αρχαίες επευφημίες και χειροκροτήματα.

Ακόμα και εσείς, που δεν μπορείτε να ταξιδέψετε, σε κοσμοπολίτικους προορισμούς, και να κοιμηθείτε σε σεντόνια μιας χρήσεως, στα ξενοδοχεία του «πλούτου», δεν πειράζει. Σε αυτά τα μέρη στοιβάζεται η ανθρώπινη βλακεία, και από εκεί δε θα πάρετε τίποτα πολύτιμο, που θα πρέπει να διασώσετε την ώρα της καταστροφής.

Τα Μουσεία της Ευρώπης, δεν είναι πια κοιτίδες πολιτισμού. Δεν πειράζει και αν δεν πάτε ποτέ. Δεν θα χάσετε τίποτε αν δεν διαβείτε το κατώφλι του μουσείου της Madame Tussaud για να δείτε τα κέρινα ομοιώματα των Spicegirls. Ή μάλλον θα χάσετε. Τον πολύτιμο χρόνο σας.

Το μουσείο του Λούβρου δεν παράγει πολιτισμό. Είναι απλά μια αποθήκη έργων τέχνης με εισιτήριο, που δε σου δίνει τη δυνατότητα να τα πλησιάσεις, να τα αγγίξεις και να σε αγγίξουν.

Το σύνθημα «άρτος και θεάματα» που ακούστηκε πριν από 2.500 χρόνια σε αυτό τον τόπο, αποτελεί πια το μεγαλύτερο ψέμα που καταγράφτηκε ποτέ στην Ιστορία, γιατί περιείχε μέσα του μια μοιραία αυταπάτη. Την ανέφικτη γνώση και λύτρωση του ανθρώπου, μέσα από το σύγχρονο θέαμα.

Και ας συνεχίσουμε την κάθε πολύτιμη μέρα μας με την γνώση πια «πως δεν υπάρχουν πλούτη, παρά μόνο η ζωή» όπως είπε και ο Αλέξανδρος Πούσκιν.