Πλίνθοι και κέραμοι 7…«Το χαρτόκουτο»

του Χρίστου Σαπρίκη

 

 

---

 

Ξεκίνησε σαν ένα χαρτόκουτο. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν από πατατάκια.

Το παρακολουθούσα μέρα με τη μέρα καθώς περνούσα για το σχολείο. Ένα χαρτόκουτο ανάποδα, εκεί στην άκρη του δρόμου, να στέκεται εμποδίζοντας τον επίδοξο οδηγό να παρκάρει μπροστά από την Πόρτα.

Μερικές φορές η βροχή το κατέστρεφε αλλά αυτό εμφανιζόταν πάλι. Από πατατάκια, από γαριδάκια, από γάλατα νουνού – αυτά είναι τα πιο ανθεκτικά.

Κάποια στιγμή αναβαθμίστηκε. Ένα καφάσι από τη λαϊκή, σε σκούρο πράσινο χρώμα το αντικατέστησε. Η βροχή δεν αποτελούσε πια πρόβλημα και η πέτρα από πάνω έκανε τη δουλειά του αέρα και του επίδοξου οδηγού που θα ήθελε να το απομακρύνει, πιο δύσκολη.

 «Ε! Αυτό το κομμάτι του δρόμου είναι δικό μου! Μου ανήκει, γιατί είναι μπροστά από την Πόρτα Μου! Μόνο εγώ μπορώ να πάρω το καφάσι μου και να παρκάρω. Οι άλλοι παρακάτω!»…

Το χαρτόκουτο στην αρχή, το καφάσι αργότερα, οριοθετούσε μια νέα σχέση του πολίτη με τον δημόσιο χώρο. Αν παλιότερα ήταν η μάντρα που έμπαινε μέσα στο δρόμο τώρα ήταν το καφάσι που σου πρόσφερε περισσότερο ζωτικό χώρο.

…Οι μέρες περνούσαν, μερικές φορές το καφάσι εξαφανιζόταν. (Πρέπει να ομολογήσω ότι  ένα πρωί το πέταξα κι εγώ στα κρυφά στον διπλανό κάδο)

Αυτό όμως απτόητο! Την επομένη εκεί στη θέση του. Και ένα πρωί δυο μεγάλοι κώνοι με έντονο πορτοκαλί χρώμα, απ’ αυτούς που βλέπεις στα δημόσια έργα, αναβάθμισαν για άλλη μια φορά την οριοθέτηση του χώρου. Δυο μέτρα απόσταση ο ένας απ’ τον άλλο με μια μικρή αλυσιδίτσα να τους ενώνει ολοκλήρωσαν την προσπάθεια του ιδιοκτήτη του σπιτιού να αποκτήσει το πολυπόθητο μόνιμο παρκινγκ έξω από την Πόρτα του.

Από τότε μου έγινε μανία. Γύριζα τους δρόμους και τα στενά της γειτονιάς και έψαχνα να βρω τέτοια μικρά σύμβολα ιδιοκτησίας θαυμάζοντας την εφευρετικότητα συμπολιτών μας.

Κατασκευές από ξύλα, μεταλλικές ταμπελίτσες, γλαστρούλες!!!, κορδέλες, πολύπλοκα συστήματα με τσιμεντένιες βάσεις, ανταγωνίζονται τα αναποδογυρισμένα χαρτόκουτα και καφάσια. Και μαζί μ’ αυτά ράμπες που ενώνουν το μαγαζί με το δρόμο πάνω στο πεζοδρόμιο, πακτωμένα κολονάκια στο δρόμο για να έχει «αέρα» η βιτρίνα.

Όλα με τον ίδιο στόχο!

Περισσότερος ζωτικός χώρος δικός ΜΟΥ λιγότερος δημόσιο χώρος για τους ΑΛΛΟΥΣ.

Και στο βάθος η φωνή του ποιητή για άλλη μια φορά να επαναλαμβάνει:

«Αντισταθείτε

σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε

στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ…»

(Μιχάλης Κατσαρός, Η Διαθήκη μου)