Πλίνθοι και κέραμοι – Κάτι πρέπει να γίνει…

του Χρίστου Σαπρίκη

 

Διαβάζω κείμενα παλιότερα και έχω πολλές φορές την αίσθηση ότι ο χρόνος σ’ αυτή τη χώρα έχει παγώσει. Απ΄ τη μια στη ζωή μας έχουν έρθει τα πάνω κάτω και απ’ την άλλη όλα φαίνονται τόσο στάσιμα τόσο επαναλαμβανόμενα.

Ξεφυλλίζω τα γραπτά πίσω στο 2007 και …

«Περπατώ με τον Θανάση στους δρόμους της πόλης μου, γεμάτους με σκουπίδια και παρκαρισμένα αυτοκίνητα και θυμώνουμε. Περπατούμε πάνω σε πεζοδρόμια εκατομμυρίων ευρώ που απλά έγιναν για να γίνουν.

Με ράμπες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τις μανάδες με τα καρότσια, με ειδικές πλάκες για τους τυφλούς … που κόβονται στη μέση από τις κολώνες των σημάτων, της ΔΕΗ, τα μπάζα του καθένα, την πραμάτεια απ” το περίπτερο. Με αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα πιο απίθανα μέρη.

Με κάδους ανακύκλωσης ξέχειλους σκουπίδια, καρικατούρες και άλλοθι της δήθεν οικολογικής συνείδησης πολιτών και αρχόντων. 

Κάτι πρέπει να γίνει…

Διαβάζω στο streetpanthers >> http://streetpanthers.blogspot.gr << για τα αυτοκόλλητα «είμαι γάιδαρος – παρκάρω όπου γουστάρω» που κολλάνε οι «Πάνθηρες των δρόμων» στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και λέω ίσως πρέπει να αρχίσουμε κάτι τέτοια.

Γιατί για το χάλι δεν φταίει μόνο ο καπιταλισμός αλλά και οι χιλιάδες μικρές υποχωρήσεις, τα χιλιάδες μικρά σκόντα που κάνουμε σαν πολίτες, είτε γιατί βαριόμαστε, είτε γιατί βολευόμαστε είτε γιατί αδιαφορούμε.

Αυτά τελικά είναι τα βαρίδια που εμποδίζουν ν’ αλλάξει κάτι.

Κάτι έκανε και η Αμαλία Καλυβινού όταν αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την πραγματικότητα που βίωνε σε ιδιωτικές και δημόσιες κλινικές με γιατρούς και ασφαλιστικά ταμεία. Τα φακελάκια, η αδιαφορία, η γραφειοκρατία, εικόνες της καθημερινότητάς μας.

Η πορεία της μέχρι το θάνατό της όπως την κατέγραψε στο >> http://fakellaki.blogspot.com <<  ήταν ένα πετραδάκι που τάραξε τα νερά. Ίσως όχι ικανό για να δημιουργήσει την τρικυμία που χρειάζεται αλλά δείχνει ένα δρόμο που ξεφεύγει απ’ το κουκούλωμα και την απάθεια. Που ξεφεύγει και από την πεπατημένη των δήθεν διεκδικήσεων για την αναβάθμιση της υγείας (αυτό κάτι μου θυμίζει) που χρόνια τώρα, υποτίθεται ότι παλεύουν οι «επίσημοι» συνδικαλιστικοί φορείς και υπόσχονται να υλοποιήσουν οι κάθε φορά κυβερνώντες.»

…Ανοίγω τα μάτια, επιστροφή στο σήμερα.

Οι δρόμοι της πόλης λίγο έχουν αλλάξει. Τα σκουπίδια είναι λιγότερα αλλά μάλλον φταίει η ανέχεια και όχι ο εκσυγχρονισμός της αποκομιδής τους. Οι Πάνθηρες των δρόμων συνεχίζουν αλλά πουλάνε πια και κούπες, μπρελόκ και μπλουζάκια >> http://www.streetpanthers.gr/index.php/eshop <<  Όσο για το blog της Αμαλίας Καλυβινού συνεχίζει να ταξιδεύει σιωπηλό στη θάλασσα του διαδικτύου παρέα με τη γραφειοκρατία και τα φακελάκια.

Να ξαναγράφω πάλι μετά από 10 χρόνια ότι κάτι πρέπει να γίνει.

Μάλλον καταντάει γραφικό.