του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου

 

Στο χώρο και στο χρόνο της ανθρώπινης ύπαρξης, εξελίσσονται συνθήκες και καταστάσεις, οι οποίες λίγο πολύ μοιάζουν και επαναλαμβάνονται.

Οι Pink Floyd το 1982, βασιζόμενοι στις βιωματικές εμπειρίες ενός εκ των μελών τους, του Roger Waters, τη μουσική και τα τραγούδια του συγκροτήματος και τις σκηνοθετικές υποδείξεις του Alan Parker, δημιούργησαν την ταινία “THE WALL”.

Η ιστορία της ταινίας, είναι μια αγωνιώδης κραυγή. Κραυγή για τις σχέσεις με τους γεννήτορες, για τις σχέσεις με τους γύρω μας, για τις σχέσεις με τη μορφή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και φυσικά για τις σχέσεις με τους συντρόφους. Όλες αυτές οι σχέσεις, αργά ή γρήγορα, με κάθε τρόπο και με κοινή πορεία, καταλήγουν να γίνονται τούβλα σε έναν τοίχο. Ο τοίχος, μέσα από φασιστικές τακτικές και αβαθείς σχέσεις υψώνεται όλο και περισσότερο χωρίζοντας τους ανθρώπους μεταξύ τους, αλλά και τους απομονώνουν από την ικανότητα του να νιώθουν.

Γράφοντας αυτά και ύστερα από εκατοντάδες φορές  που έχω δει και ξαναδεί την ταινία, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο την διαχρονικότητα της. Ο πόλεμος επί παραδείγματι, παρουσιάζεται στην ταινία μέσα από τις αναμνήσεις του ήρωα αλλά και των κινουμένων σχεδίων με όλη την θηριώδη μεγαλοπρέπεια του. Θυμάμαι τα λόγια του Einstein που είπε: «Ο πόλεμος είναι για χαμηλού επιπέδου ανθρώπους, χωρίς αξίες και ιδεώδη για την ανθρωπότητα. Όλοι οι ειλικρινείς φίλοι της ανθρώπινης προόδου πρέπει να μάχονται κατά της θεοποίησης του πολέμου».

Η πορεία της ζωής μέσα από την αγκαλιά της μάνας, η οποία γίνεται δεσμά για το παιδί, το σχολείο στο οποίο μαθαίνουμε αυτά που «πρέπει» να μάθουμε, μέσα από ένα φασιστικό και φονταμενταλιστικό πρίσμα, το χάος στις σχέσεις με τους συντρόφους, την ανεκπλήρωτη δίψα για ζωή πέρα από τον τοίχο.

 Τελικά τι είναι το τοίχος; Δεν είναι τίποτε άλλο από τους φραγμούς που υψώνονται ως τοίχος, και μας αφήνει μόνους μέσα στην ασφάλεια ενός καλά προστατευμένου χώρου. Ένας τοίχος που τον κτίζουμε όλοι μαζί. Τούβλο – τούβλο τον κάνουμε όλο και πιο ψηλό, αδιαπέραστο και δυνατό, ώστε να αντέχει από τα κτυπήματα της όποιας ανθρώπινης προσέγγισης ή οποία ενδεχομένως να μας δημιουργήσει ανθρώπινα συναισθήματα.

Κάποια στιγμή όμως μέσα από όλη αυτή τη φαινομενικά ασφαλή διαβίωση πίσω από τον τοίχο, γεννιέται το ερώτημα εάν είναι κάποιος εκεί έξω. Τότε αναγκαζόμαστε να μάθουμε να συνυπάρχουμε με τους άλλους, να μεταβιβάζουμε τα συναισθήματά μας στους άλλους και εν τέλει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Τελικά υπάρχει κανένας εκεί έξω; ή μήπως κάθομαι μια χαρά εδώ ασφαλής και περιορισμένος, σε χώρο και χρόνο, δημιούργημα της δικής μου ή μη πραγματικότητας;