του Γιάννη Παπασταθόπουλου
Να ξαναρχίσω το κάπνισμα. Αυτό ήθελα μόνο. Να ξανανοιώσω αυτές τις στιγμές της θνητότητάς μου, κρυμμένες από το 2004 βαθιά μέσα μου, όπως επιβάλλεται να κάνει κανείς στα θεμέλια του προπατορικού του αμαρτήματος.
Στην αρχή σκέφτηκα να δοκιμάσω τον καπνό των φίλων μου, να καταλάβω τις γεύσεις και τ’ αρώματα του σήμερα μέχρι να καταλήξω στο καινούργιο δικό μου. Πάνε τόσα χρόνια πια, που ούτε Pall Mall άφιλτρο υπάρχει, ούτε καπνός Samson. Όταν το ανακάλυψα, μου φάνηκε τόσο οδυνηρό να μην έχω τη δύναμη ν’ ανακαλέσω το παρελθόν μου μέσα από τις γεύσεις.
Η πικρή συνειδητοποίηση πως έφυγαν εκείνες οι στιγμές χωρίς επιστροφή και πήραν μαζί τους ό,τι καλύτερο απ’ τα προσωπικά πράγματα που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω εντελώς δικά μου. Στιγμές αυτόφωτες, αποδείχτηκαν μοναδικές κι ανεπανάληπτες. Σαν το παρελθόν μου να έγινε αποτσίγαρο και να πετάχτηκε χωρίς να μπορώ να το ξανακάνω.
Δεν ξέρω να πω ευτυχώς ή δυστυχώς.
Έμειναν κάποιες λέξεις φυσικά και κάποιες φράσεις όπως της γιαγιάς που δεν με αποθάρρυνε αλλά με ρωτούσε σπάνια χωρίς να περιμένει απάντηση, “γιατί το πίνεις το ρημάδι το τσιγάρο;” Λέξεις χαραγμένες ανεξίτηλα, ως τρόπος να σου δείξει την αγάπη του ο άλλος πιστοποιώντας μια αυθεντικότητα σ’ αυτό που είχες μάθει να κάνεις είτε έχοντας εκπέσει από έρωτα, είτε ακολουθώντας αόρατους κώδικες φιλίας που επιβάλουν την συμμόρφωση σε κοινές συμπεριφορές.
Δοκίμασα κάποιους καπνούς αλλά δεν έχω καταλήξει ακόμη. Να είναι και τα τσιγάρα που αλλάζουν με τις εποχές ή εγώ που μεγαλώνω; Αστείο να μην έχω μια απάντηση. Ίσως στις μέρες που ζούμε να μην είναι εύκολο να επιλέξεις ούτε το τρόπο που θα καταφέρεις να ζήσεις το νόστο σου τελικά. Ίσως απλά να μην έχω βρει ακόμη με τί καπνό θα καταφέρω να ξαναρχίσω το κάπνισμα. Κι όταν με τα πολλά τον βρω, θα έρθει η στιγμή που θα καθόμαστε και θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και δεν θα λέμε τίποτα. Θα τα έχουν πει όλα ο καφές και τα τσιγάρα μας.
Πηγή: http://thesosimpleproject.wordpress.com
imaginistes 