Κουβέντες καφενείου, με όλες τις προδιαγραφές

-Ξέρεις τι με ενοχλεί πολύ;

-Τι είναι;

-Όλες αυτές τις φωτογραφίες που αναρτούν στο διαδίκτυο με αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα σε ράμπες πεζοδρομίων για άτομα με ειδικές ανάγκες, με τραπεζάκια που κλείνουν πεζοδρόμια με την κάθε αυθαιρεσία σε βάρος του δημόσιου χώρου.

-Κι εμένα με ενοχλούν. Δεν είναι σωστό αυτό που κάνουν.

-Δεν κατάλαβες. Δεν μιλάω γι’ αυτούς που τα κάνουν. Μιλώ γι’ αυτούς που τα δείχνουν. Και πολύ περισσότερο όταν αυτοί που τα δείχνουν είναι δημοτικοί άρχοντες, πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα που η δουλειά τους είναι να φροντίζουν να μην γίνονται αυτά. Μου φαντάζει υποκριτικό.

-Μη γκρινιάζεις πάλι. Τι να πρωτοκάνουν και αυτοί; Είμαστε μια κοινωνία χαώδης. Χωρίς μέτρο.

-Δε θα διαφωνήσω, αλλά κοίτα. Είναι κάπως, πως να το πω, παράξενο; σουρεαλιστικό; να φτιάχνεις ένα έργο, π.χ. πεζοδρόμιο με προδιαγραφές για άτομα με ειδικές ανάγκες και την επομένη να ανέχεσαι αυτό το έργο να γίνεται φύλλο φτερό με τις αυθαιρεσίες του καθένα.
Πολύ δε περισσότερο όταν αυτές τις αυθαιρεσίες τις κάνεις εσύ ο ίδιος.

– Κάτι πρέπει να έγινε και κόλλησες πάλι.

– Πολλά είναι. Το τελευταίο είναι η «πλατεία», συγνώμη το προαύλιο της εκκλησίας ήθελα να πω. Φτιάξανε ό,τι φτιάξανε στο πόδι χωρίς σχεδιασμό και μελέτη, κοτσάρανε και στη μέση έναν διάδρομο για τους τυφλούς συμπολίτες μας και την επομένη, στη αρχή της διαδρομής και τώρα στο τέλος της στήσανε δυο μπάρες. Δυο μπάρες που κόβουν τον διάδρομο για τους τυφλούς. Μπορείς να μου πεις τι μήνυμα εκπέμπει αυτό;

– Έλα τώρα! πόσοι τυφλοί κυκλοφορούν στο Μπραχάμι; Και οι μπάρες είναι πολύ όμορφες, αέρινες. Σημασία έχει το «έργο» να γίνει «με όλες τις προδιαγραφές» για να δικαιολογηθούν τα έξοδα. Μετά ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει.

– Πώς το έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι των φοιτητικών μας χρόνων; Του Θωμά Μπακαλάκου νομίζω ότι ήταν.

«ποιος απ΄ τους προστάτες θα μας προστατέψει; ποιος;»

---

Χρίστος Σαπρίκης