Παρασκευή της ιστορίας…Για την Ελένη μας

Πάνω από 45 χρόνια αγνής φιλίας. Δυστυχώς μεγαλώσαμε και δεν κάνουμε πια φίλους, γι’ αυτό και η απώλεια της Ελένης μας, είναι ανεπανόρθωτη.

Μια μικρή αυτοβιογραφική  αναδημοσίευση, μέσα στα δεκάδες κείμενα που μας έχει χαρίσει, αφιερωμένη στη μνήμη της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μεζεκλίκια & Ρετσίνα στο «Ρεμούτσικο του Δήμα»

❀❀❀

της Ελένης Αποστολοπούλου

 

Υπήρχε νόμος άγραφος και ιερός. Κάθε Παρασκευή, η παλιοπαρέα μαζευόταν στην ταβέρνα. Τα τελευταία χρόνια, στον κυρ-Σωτήρη, αλλά με σημείο αναφοράς το Ρεμούτσικο του Δήμα. Όποιος χανόταν, πέρναγε απ’ τον Δήμα και όλο και κάποιον έβρισκε εκεί.

Πότε πέρασαν αυτά τα χρόνια και πόσα πήραν μαζί τους. Δεν ήταν η κρίση που έκανε τα ιερά και θέσφατα της Παρασκευής να διαλυθούν, ήταν μονάχα το κενό. Στην αρχή, οι πολιτικοί καυγάδες. Εντάξει, αυτοί, γρήγορα επουλώθηκαν… Μετά, τα τυπικά. Τι κάνεις; Τα παιδιά καλά; Καλά… Αλλά πιο πολύ ήταν τα χρόνια που πέρασαν, οι άνθρωποι που γερνάνε σιγά-σιγά… Κάπως έτσι απομακρυνθήκαμε και δεν έχουμε πια κοινά ενδιαφέροντα στην καθημερινή, προσωπική μας ζωή. Κάποτε κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα, πώς θα είμαι άραγε όταν γεράσω; Έτσι θα είμαι.

Και τώρα μου λένε όλοι, μπράβο ρε Ελένη, ούτε μια ρυτίδα δεν έχεις, μια χαρά κρατιέσαι! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαχαιριά απ’ αυτό το «μια χαρά κρατιέσαι»… Δηλαδή; Κρατιέμαι απ’ το χρόνο και τις ρυτίδες που δεν τολμάνε ακόμα να εμφανιστούν αλλά υπάρχουν εκεί, κάτω απ’ το δέρμα που με ντύνει. Κρατιέμαι απ’ τη ζωή και απ’ το θάνατο, κρατιέμαι από τον έρωτα που δεν μ’ αφήνει, κρατιέμαι από τα παιδιά που γέννησα μαζί του.

Κρατιέμαι από τους φίλους που με πλήγωσαν πολλές φορές, από τους ίδιους φίλους όμως που αγάπησα μια και καλή στη ζωή μου, γιατί… γιατί έτσι, γιατί είναι οι φίλοι μου. Τα ίδια αστεία που έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές, μ’ αρέσουν ακόμα. Τα ίδια κουτσομπολιά για τους πέριξ, ας επαναληφθούν – ποιος με ποια και τα λοιπά… Ό,τι κάνει μια παρέα, δηλαδή… Οι ίδιες ατάκες από τις ελληνικές ταινίες να ειπωθούν ξανά. Πού πας; Από δω; Κι εγώ από δω. Ε, πάμε παρέα. Ο ένας πήγε αριστερά κι ο άλλος έστριψε δεξιά. Και μη μπερδεύετε τα πράματα, για τη στροφή του δρόμου μιλάω.

Κι αν χάθηκαν οι Παρασκευές στο πέρασμα του χρόνου, δεν έχει καμιά σημασία. Είναι το κρασί που ήπιαμε μαζί, είναι ο ταβερνιάρης με τα παϊδάκια και τα «γλωσσόφιλα»… Αυτό το τελευταίο δεν έχει εξήγηση, είναι κώδικας. Όπως είναι κώδικας και το άσμα για τους μάγκες που τους «τησεπά το νοτρέ».

Παρασκευή, της ιστορίας. Σε νοσταλγώ και σ’ αγαπάω ακόμα.

 

Αναδημοσίευση από imaginistes 27/11/15