Φλέρταρε ρε!…Τι σου ζητάνε;

της Αλεξάνδρας Λαμπροπούλου

 

Το ραντεβού ήταν για Κυριακή μεσημέρι σε μαγαζί με ζωντανή μουσική. Πέντε γυναίκες. Όχι χωρίς λόγο. Αποχαιρετούσαμε πανηγυρικά την Ρένα που εγκαταλείπει την Αθήνα γυρεύοντας μια νέα ζωή, στην Κρήτη πια. Το σχέδιο ήταν να την πηγαίναμε το βράδυ στο αεροδρόμιο, οινοβαρείς, με τραγούδι και μπόλικη συγκίνηση. Πράγματι έτσι έγινε, αλλά όπου μπλέκουν πολλές γυναίκες γίνεται συνήθως μπάχαλο…

Το μαγαζί γεμάτο, κόσμο. Εκτός από την δική μας γυναικεία παρέα και άλλη μία τεσσάρων ατόμων, όπου υπήρχε και ένας άνδρας, έκανε επίσης σαματά. Ενωθήκαμε, τραγουδήσαμε και ο Μάνος, σαρανταπεντάρης και ωραιότατος, υπήρξε gentleman. Μας χόρεψε όλες, μας χειροκρότησε, μας σήκωνε από το τραπέζι όταν στεκόμασταν για λίγο, μας έκανε κομπλιμέντα, μας αποθέωσε… Κοντολογίς έπαιξε τον ρόλο του για την ώρα και τον τόπο που βρισκόμασταν εξαιρετικά.

Στην άλλη πλευρά του μαγαζιού ήταν ένα ζευγάρι νεαρό, των 25 ετών. Η κοπελιά γλεντούσε και τραγουδούσε συγκρατημένα, ήθελε να διασκεδάσει, αλλά ο φίλος της στεκόταν σαν αγγούρι δίπλα της. Αμίλητος και ακούνητος χανόταν συχνά στο κινητό του και παρατηρούσε με απάθεια όλους τους άλλους που διασκέδαζαν. Εγώ σκέφτηκα πως δεν μπορεί, κάποιο πρόβλημα έχει το παλικάρι.

Η Χριστίνα, γνωστό βρωμόστομα της πιάτσας, έκραξε κάποια στιγμή: «Τι έχουνε πάθει όλοι με τα κινητά τους; Τους έχει καεί ο εγκέφαλος. Κάθονται σπίτι και μια στο κινητό, μια στο tablet, μια στο pc. Δεν φλερτάρουν πια και δεν κοιτάνε γύρω τους. Έχουν χάσει τον ρόλο τους. Η ζωή περνάει δίπλα σου ρε, κάθε μέρα. Γυναίκες, γεμάτος ο κόσμος, διψάνε για ένα πείραγμα, ένα φλερτ. Κλείσε την οθόνη με την εικονική σου πραγματικότητα και τόλμα να ζήσεις», και τότε πετάει την ατάκα της βραδιάς «Σήκω πάνω βρε μαλάκα, τράβα στο καφενείο. Τι άντρας είσαι?». Το γέλιο ήταν ασταμάτητο από όλες μας. Η Λένα κοίταγε την Χριστίνα και απορούσε για την ελευθεροστομία της.

Κάποια στιγμή η κοπέλα δεν άντεξε, σηκώθηκε από το τραπέζι μόνη της, ήρθε στην αυτοσχέδια πίστα που είχαμε στήσει και μπήκε να χορέψει ζεμπέκικο. Έγινε χαμός, σηκωθήκαμε όλοι και της χτυπούσαμε παλαμάκια και στο τέλος την χειροκρότησε όλο το μαγαζί, ακόμα και η ορχήστρα. Ο φίλος της, μας άφησε άναυδους, την κοιτούσε αλλά δεν κουνήθηκε και δεν σηκώθηκε από τη θέση του. Τότε η Σοφία πέταξε: «Άχ!! Κουβαλάει και άντρα μαζί της, δεν τον άφηνε σπίτι με τις πιτζάμες καλύτερα. Τζάμπα βάρος είναι…»

Η παρέα μου ανήκει σε μια γενιά που το φλερτ και το καμάκι πήγαινε σύννεφο… Δεν τολμούσες να βγεις από το σπίτι σου και γινόταν χαμός. Το τι ακούγαμε τότε είναι ανεκδιήγητο. Δεν έχει σημασία πως κατέληγε το εκάστοτε καθημερινό φλερτ, όμως σε έκανε να αισθάνεσαι ωραία, ποθητή, ερωτική και σε έβαζε στο παιχνίδι άνδρα – γυναίκα με τις καλύτερες προοπτικές. Αλλά όλα αυτά έληξαν το πολύ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90, για να μην πω νωρίτερα.

Τα νέα κορίτσια παραπονούνται ότι τα αγόρια δεν τις πλησιάζουν και δεν τις φλερτάρουν. Αναγκάζονται πια αυτές, με κάποιο τρόπο να τους προσεγγίσουν, και αυτό αλλάζει την ισορροπία και για τους δύο. Εκ του αποτελέσματος ούτε στις γυναίκες αρέσει να κάνουν το πρώτο βήμα αλλά ούτε και στους άνδρες τελικά.

Η Χριστίνα επανήλθε δριμύτερη με τα μανιφέστα της:

-«Δόξα και τιμή στο εργατικό δυναμικό αυτής της χώρας. Μόνο αυτοί έχουν παραμείνει στο πόστο τους. Έχεις περάσει μπροστά από συνεργείο αυτοκινήτων ή αλουμινάδικο μεσημέρι; Μόνο από εκεί μπορεί να εισπράξεις κανένα πείραγμα και αυτό όχι πια τόσο συχνά. Ξέρεις γιατί;» με ρώτησε.

-«Γιατί όλοι εκεί είναι αλλοδαποί;» ρώτησα.

-«Όχι ρε! γιατί αυτοί ακόμα χρησιμοποιούν τα χέρια τους για να δουλέψουν, ενώ οι άλλοι που χρησιμοποιούν μόνο το μυαλό τους έχουν καεί. Η χειρωναξία δημιουργεί μια ισορροπία στην ανθρώπινη φύση μας. Οι άνθρωποι είναι πιο κοντά στο σώμα τους και τις λειτουργίες του», αποφάνθηκε ο Σιγμούνδος της παρέας, και κατέληξε:

-«Η αποκλειστική χρήση του μυαλού και μόνο, ανάγκασε τη συναισθηματική νοημοσύνη να μας εγκαταλείψει οριστικά».

-«Α ρε Χριστίνα με τις κουμμουνιστικές Περιστεριώτικες μπαρούφες σου» είπα.

-«Άσε τις μαλακίες και να τα γράψεις αυτά που σου λέω» με διέταξε ο σύντροφος Στάλιν.

Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το ψέμα σε αυτές τις κρασοκουβέντες γιατί μετά την κατανάλωση αρκετών λίτρων κόκκινου κρασιού είναι γνωστό ότι οι αναθυμιάσεις θολώνουν την κρίση.

Η μόνη ξενέρωτη της παρέας ήταν η γράφουσα που ανέλαβε να οδηγήσει προς το Ελ. Βενιζέλος τις μεθυσμένες, αλλά κυρίως ανέλαβε το ρόλο να μεταφέρει την ατμόσφαιρα της γυναικοπαρέας μας που μεγαλώνει και μυαλό ευτυχώς δεν βάζει, γιατί όπως είπε και η Χριστίνα τραγουδώντας …κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει, σαν φόρο τιμής για μια φίλη που μετά από 25 χρόνια κοινής πορείας, παρέας, ξενυχτιών, ταξιδιών, εξομολογήσεων, επιτυχιών, γέλιων και δακρύων, φεύγει μακριά σε άλλο τόπο και αυτό μοιραία θα αλλάξει τις ζωές όλων μας. Για τη Ρένα λοιπόν αυτό το κείμενο…

Πάντως για να επανέλθουμε στο θέμα, αν κάποτε τύχει σε κάποια από εσάς κορίτσια, να σας φλερτάρουν στο δρόμο, να δώσετε συγχαρητήρια και εκ μέρους της παρέας μας, στον δράστη!