Κική Δημουλά…«Πλάγιος τρόπος»

Να έπεφτε η βροχή ραγδαία,
ευχόμουν. Να ξεσπάσει.
Θα μέναμ’ έτσι πιο πολύ
μέσα στη στοά. Στην προφαση.

Στο βάθος «Μπαρ»
καφέδες, ποτά,
πίκρες εν μέθη.
Πιο εκεί «Ραφείον»,
καλλιτεχνικά της ζωής σας
γυρίσματα,
μαντάρισμα του κενού σας
άψογο.
«Γραφείο μεσιτικό» πιο πέρα,
πωλήσεις, αγορές
ευκαρίες αισθημάτων,
αιωνιότητες.
Κι εδώ, που πιο πολύ σταθήκαμε,
της κάθε ανάγκης η βιτρίνα:
Χρωματιστά σαπούνια,
κορνίζες για διαρκείας πρόσωπα,
αλυσιδίτσες να τις σπάζει το ασυγκράτητο,
φανταχτεροί αναπτήρες
προσάναμμα στο βλέμμα σου,
κι άφθονα καθρεπτάκια
νά’ χω το πρόσωπό σου
ισάριθμες φορές.

Γι’ αυτό ευχόμουν…

Μα η βροχή κι εσύ
ενάντια στην ευχή μου
πέφτατε.

Από την ποιητική συλλογή «Επί τα ίχνη» (1963)