Γιάννης Βαρβέρης…«Άκυρο θαύμα»

«Είσαι λεκές ξεραμένος στο μάρμαρο
τρίμματα φρυγανιάς που φύτρωσαν κι ανθίζουν στο χαλί
λουλούδια πλαστικά, ψευτομουράνο βάζα
χαρτοπετσέτα που την έκρυψες τσαλακωμένη γι’ αύριο
καφές ξεθυμασμένος σε μισοσπασμένο φλιτζανάκι
λαδιές και ζάχαρες στο πάτωμα προσκεκλημένες
σε ολονύχτιο πάρτι κατσαρίδων
είσαι μια κατοχή κατοχική μες στη ζωή μου
που όσο γερνούσες μου χρησίμευες στα ποιήματα
τώρα που γέρασες μονάχα μ’ εξοργίζεις
σατανική παράταση, και πέθανε
δεν ωφελεί η αναβολή του αβάσταχτου
την ένιωσα
τη νέα πλεκτάνη αυτοθυσίας που έχεις στήσει
σιγά σιγά σε αηδία κυλώντας τη λατρεία μου
ξηλώνοντας τον πόνο
κι ύπουλα πλέκοντας στη θέση του
ένα όσο γίνεται πιο μαλακό
σαν τότε
ζιπουνάκι
από ζεστή, ολόμαλλη ανακούφιση.»

Γ. Βαρβέρης, «Άκυρο θαύμα», Ύψιλον, 1996