ΠΩΣ ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ

του Γιώργου Ρούβαλη

Καλημέρα κύριε πρέσβη. Τι γίνεστε, καλά; Ελπίζω να με θυμάστε, είμαι ο πατέρας της Κατερίνας, της γραμματέως σας. Ναι, Μαρκόπουλος, πρώην συνάδελφος κι εγώ. Τώρα συνταξιούχος. Κατ’ αρχήν συγχαρητήρια για τη μετάθεσή σας στη Βιέννη. Είναι καταπληκτική πόλη, έχω πάει πολλές φορές. Πότε με το καλό φεύγετε; Είμαι σίγουρος ότι θα περάσετε καλά εκεί, τώρα που είναι και μέλος της Ένωσης τα πράγματα θα είναι πιο απλά για σας. Ε, και με την πείρα σας στα ευρωπαϊκά θέματα, δεν θα ‘χετε καμιά δυσκολία. Δεν τα ξέρουν καλά τα ευρωπαϊκά όλοι οι Έλληνες διπλωμάτες, μη νομίζετε. Τους ξέρω καλά εγώ όλους, τόσα χρόνια στο Υπουργείο. Τώρα, βέβαια, το παρακολουθώ από μακριά.

Αλλά ζήτησα να σας δω για κάτι άλλο: έμαθα ότι η σύζυγός σας έχει κάνει αίτηση πολιτογράφησης. Τώρα λοιπόν που θα φύγετε, θα χρειαστείτε κάποιο έμπιστο και σοβαρό άτομο να παρακολουθεί την υπόθεση στο Υπουργείο Εσωτερικών. Με μεγάλη μου χαρά θα ανελάμβανα την υπόθεση, αν με εμπιστεύεστε. Έχω ήδη διεκπεραιώσει δυοτρεις τέτοιες περιπτώσεις, με μεγάλη επιτυχία. Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε τους Πρέσβεις Κατσαπλιά, Κοντοκουρεμένο και το σύμβουλο κύριο Αλογομούρη. Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας. Αντώνιος Μακρόπουλος του Παναγιώτου, θα σας δώσω αμέσως τον αριθμό ταυτότητος. Χωρίς αυτόν μόνο δικηγόρος ή οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να πάρουν πληροφορίες και όπως εσείς θα λείπετε για τρία χρόνια… Θα δείτε ότι σύντομα θα αποκτήσει την ιθαγένεια η σύζυγός σας, με τις φροντίδες μου βέβαια. Αμοιβή; Αστείο πράγμα. Θα τα κανονίσουμε, μην ανησυχείτε. Εγώ είμαι λογικός άνθρωπος και, εξάλλου, είμαστε και συνάδελφοι κι εσείς προϊστάμενος της κόρης μου της Κατερίνας, τι διάβολο…

Είστε ευχαριστημένος από την κόρη μου; Διαμάντι, λέτε. Σας ευχαριστώ. Δεν ξέρετε τι προσπάθειες έχω κάνει γι’ αυτήν. Με τι κόπο τη μεγάλωσα, τη σπούδασα και πώς έτρεξα για να τη διορίσω εδώ. Αλλά βγήκε κι αυτή καλής πάστας κορίτσι, υπάκουο, μελετηρό, τακτικό και αξιοπρεπές. Καλοσύνη σας που το επιβεβαιώνεται κι εσείς. Είναι σπάνιο κορίτσι, λέτε; Πολύ χαίρομαι που τ’ ακούω απ’ τα χείλη σας. Είναι κι αυτό μια ικανοποίηση για έναν πατέρα.

Από μικρή, η μητέρα της κι εγώ, τη στείλαμε στη Σχολή Saint Joseph να μάθει καλά γαλλικά. Ο δικός μου ο βαθμός ήταν πολύ χαμηλός, όπως ξέρετε, λίγα τα λεφτά, αλλά τα δίδακτρα, δίδακτρα, τα πλήρωνα κάθε μήνα αδιαμαρτύρητα γιατί ήξερα τι σημασία έχουν οι γλώσσες στο επάγγελμά μας και παντού, εδώ που τα λέμε. Όταν η Σχολή μετακόμισε από τη Χαριλάου Τρικούπη στο Ψυχικό, είχαμε μεγάλες δυσκολίες. Εμείς μέναμε στην Άνω Ηλιούπολη. Πώς θα πήγαινε το παιδί τόσο μακριά; Το σχολικό δεν περνούσε απ’ τη γειτονιά μας. Η Κατερίνα θέλησε να πάει τότε στο Λύκειο της Ηλιούπολης, ήταν στην δευτέρα Λυκείου. Στο τέλος, οι καλόγριες μας είπαν καθαρά ότι μαθητές από τέτοιες απόμακρες γειτονιές δεν τους ενδιέφεραν. Βέβαια, θεωρούν ότι μόνο για τα παιδιά των πλουσίων είναι η σχολή. Η γυναίκα μου κι η Κατερίνα έκαναν ολόκληρη έρευνα στ’ αρχεία τους να βρουν το απολυτήριο, να μπορέσει το παιδί να γραφτεί αλλού, δεν ήθελαν να μας το δώσουν, έλεγαν ότι είχε χαθεί. Δεν ντρέπονται, οι Γάλλοι, ξέρετε τώρα κι εσείς τι μπλαζέ κι αντιπαθητικοί είναι.

Ευτυχώς η Κατερίνα συνέχισε τα γαλλικά της με μεγάλη επιτυχία κι αργότερα, δεν σας λέω με τι στερήσεις, έβγαλε τη Γαλλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Βγήκε μελετηρό αυτό το παιδί. Αργότερα, έπρεπε να της βρούμε δουλειά. Το πιο φυσικό ήταν εδώ, στο Υπουργείο. Γινόταν τότε ο διαγωνισμός αυτός για πενήντα θέσεις γραμματέων. Έπεισα την Κατερίνα να δώσει. Η ίδια ήταν λίγο διστακτική, θα ‘θελε ίσως να δοκιμάσει τίποτ’ άλλο, πέστε μου όμως αν υπάρχει καλύτερο απ’ το Δημόσιο. Μπορεί ο μισθός να είναι μικρός, αλλά έχεις ένα σωρό πλεονεκτήματα και κυρίως σταθερότητα. Άσε που σ’ εμάς υπάρχουν και οι μεταθέσεις στο εξωτερικό.γνωρίζεις τον κόσμο και παίρνεις και περισσότερα λεφτά. Υπήρχαν, λοιπόν, 1.900 υποψήφιοι γι’ αυτές τις 50 θέσεις. Στις εξετάσεις παρουσιάστηκαν 900. Με την ελληνική γραφομηχανή έγιναν 360 και τέλος έμειναν 80 για τις 50 θέσεις. Μέσα κι η Κατερίνα. Προσωπάρχης τότε ήταν ο κ. Κωνσταντόγλου, ο πρέσβης. Τον θυμάστε; Αυτός ο άνθρωπος άφησε εποχή για την αμεροληψία του. Να τον παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο απ’ το γραφείο του υφυπουργού, του υπουργού, μέχρι και του πρωθυπουργού, βροχή τα τηλεφωνήματα για τους ημετέρους. Απαντούσε με τόση κακή διάθεση στα ρουσφετολογικά, που στο τέλος απαγόρεψε στη γραμματέα του να του περνάει τη γραμμή αν ήταν για τον διαγωνισμό. Πήγα και τον παρακάλεσα κι εγώ, με το βιογραφικό της Κατερίνας στο χέρι. «Μα, μου λέει, αυτό το κορίτσι έχει προσόντα για διπλωματικός, όχι για γραμματέας». Δεν ήταν αλήθεια, δεν ήξερε τη δεύτερη γλώσσα, τ’ αγγλικά. Θα μου πείτε, τόσοι και τόσοι δίνουν λέγοντας ότι τα ξέρουν κι ό,τι βγει. Η κόρη μου δεν ήταν έτσι. Αφού δεν ήξερε καλά τη γλώσσα, προτίμησε να δώσει μόνο για γραμματέας. Κι εγώ την ίδια γνώμη είχα. Πάρε τώρα το πιο εύκολο και μετά θα δούμε το πιο δύσκολο. Μου λέει λοιπόν ο πρέσβης ο Κωνσταντόγλου: «Κύριε Μακρόπουλε, να σας βοηθήσω, ευχαρίστως. Αλλά το πέντε μπορώ να το κάνω έξη. Μόνο που το τέσσερα δεν μπορώ να το κάνω πέντε. Μ’ αυτούς τους περιορισμούς». Ήταν ειλικρινής ο άνθρωπος. Αλλά η Κατερίνα μου ήταν για πολύ περισσότερα. Και φάνηκε στο διαγωνισμό.

Την καλούν στα προφορικά. Εκεί θα κρινόταν αν έμπαινε στον κατάλογο των επιτυχόντων. Τη ρωτάνε, από πού είσαι, λέει απ’ τη Μεσσηνία. Τι παράγει η Μεσσηνία; Παρ’ όλο που δεν έχω μεγαλώσει εκεί αλλά στην Αθήνα, παράγει λάδι, σταφίδες, κηπευτικά και ένα άλλο προϊόν, αρκετά μεμπτόν, λέει. Τι εννοείτε; την ρωτούν. «Σωματεμπορία»

_____________________________________________________________________

Από τη συλλογή «Στ’ Ανάπλι», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2005.