Μήπως γίναμε…»του γιατρού»;
της Αλεξάνδρας Λαμπροπούλου
Έχω ένα φίλο που τον τελευταίο καιρό, κάθε φορά που θέλει να περιγράψει μια κατάσταση ολίγον ασυνήθιστη ή μια συμπεριφορά κάπως διαφορετική από τα συνηθισμένα μέτρα, μου λέει συνέχεια:
«Ο κόσμος έχει σαλτάρει! Κάνει αυτό, κάνει εκείνο, κάνει το άλλο… σου λέω είναι όλοι τρελοί!»
«Μα γιατί το λες αυτό?» τον προλαβαίνω. «Εντάξει υπάρχουν προβλήματα αλλά δε νομίζεις ότι γίνεσαι λίγο υπερβολικός?»
«Εγώ είμαι υπερβολικός?» κάγχασε, «Δεν τους βλέπεις? Μιλάνε μόνοι τους στο δρόμο, τρέχουν πανικόβλητοι χωρίς προορισμό, τσακώνονται για ψύλλου πήδημα και οι ψυχίατροι κάνουν χρυσές δουλειές. Σου λέω, είναι όλοι χαπακωμένοι!»
Αναρωτήθηκα λοιπόν και εγώ: Μήπως είναι αλήθεια? Μήπως η κατάσταση που ζούμε, μας κάνει να τρελαινόμαστε όλοι σιγά – σιγά? Στο τέλος θα γεμίσουν τα τρελάδικα, δεν θα έχουν που να μας βάλουν. Το Δαφνί είναι φουλ, το Δρομοκαίτειο παραπέει…
Τέτοιες σκέψεις έκανα, αλλά δεν μπόρεσα να το πάρω και πολύ στα σοβαρά γιατί ξαφνικά εκεί που στοχαζόμουν επάνω στην τρέλα που μας δέρνει, θυμήθηκα το ποίημα του Σουρή για το εν λόγω ίδρυμα, “Εις τα θεμέλια του Φρενοκομείου”, και έτσι πολύ γρήγορα το πράγμα πήρε άλλη τροπή…
“…Φρενοκομεῖο κτίζεται καὶ στὴ σοφὴν Ἑλλάδα!
ἄ! ὁ Θεὸς ἐφώτισε τὸν Χιώτη τὸν Ζωρζὴ
καὶ τώρα μέσα στοῦ Δαφνιοῦ τὴ τόση πρασινάδα
θὰ βρίσκουμε παρηγοριὰ κι ἡ μνήμη του θὰ ζεῖ.
Ὢ μέγα εὐεργέτημα τῶν εὐεργετημάτων!
Ὢ μόνον οἰκοδόμημα τῶν οἰκοδομημάτων!…”
Η τρέλα ενδημούσε λοιπόν από τότε, τον Απρίλιο του 1884, όταν ο Γεώργιος Σουρής δημοσίευσε στην εφημερίδα του “Ρωμηός” το ποίημα, καυτηριάζοντας με τον γνωστό του τρόπο την έναρξη των εργασιών ανέγερσης του ιδρύματος. Ο Χιώτης Ζωρζής δεν ήταν άλλος από τον έμπορο, με βυζαντινή καταγωγή Ζωρζή Δρομοκαϊτη, που στη διαθήκη του το Νοέμβριο του 1879, εξέφρασε την «επιθυμία να συστήσει εν ιδιωτικόν Φρενοκομείον εις Αθήνας». Για τον σκοπό αυτό άφησε 500.000 fr., και ζητά «…Εγώ μόνον σας παρακαλώ να ονομασθή με το όνομά μου και της μακαρίας συζύγου μου, ήτοι να ονομασθεί Φρενοκομείον Ζωρζή και Ταρσής Δρομοκαϊτη». Εικάζεται ότι η Ταρσή έπασχε από ψυχασθένεια.
Τον Αύγουστο του ίδιου έτους ο Σουρής επανερχόμενος στο θέμα (σιγά μην έχανε), δημοσιεύει και το ποίημα “Δρομοκαϊτειο”:
imaginistes 