Αύγουστε…

της Μαίρης Σταθουλοπούλου

 

Αύγουστε!

Χρόνια κάθομαι και σε παρατηρώ.

Κάθομαι στην καρέκλα της αυλής κι ακούω τα κληματόφυλλα πάνω από το κεφάλι μου να θροΐζουν.

Κοιτάζω επάνω και βλέπω μια λαίμαργη σφήκα να έχει ριχτεί σε μεγάλο φαγοπότι. Αχ,αυτό το σταφύλι πόση υπομονή την έχει ν’αντέχει τοιαύτη επιδρομή!

Από το δρόμο δεν ακούγεται κανένα βιαστικό όχημα,μόνο δυο τρεις γείτονες που γυρνούν από την εκκλησία.

Εκείνος ο δροσερός αέρας τρυπώνει στη μπλούζα μου αδιάκριτα να συναντήσει τον ιδρώτα που κυλάει σα ρυάκι,απόκτημα της προηγούμενης νύχτας.

Αύγουστε,μου αρέσει να κάθομαι τεμπέλικα στη βεράντα να ακούω την ησυχία τα βράδια και το μόνο μέρος που υπάρχει συνωστισμός να είναι το μυαλό μου.

Πόσα άστρα να εξερευνήσω κι άμα κοιτάζω στην ψυχή βρίσκω πάντα απλοχωριά για τους ανθρώπους.

Έτσι,παραδίνομαι στη ζέστη σου Αύγουστε και σε λογίζω φίλο,σε κερνάω καφέ και ταξιδεύουμε.