Μουσικά σχόλια…ΜΠΑΧΑΡΙΑ ΚΑΙ ΝΟΤΕΣ

του Αντώνη Θ. Παπαδόπουλου

 

Δημιουργώντας τέχνη, για παράδειγμα μια κινηματογραφική ταινία, το ζητούμενο είναι η μεταφορά του συναισθήματος και της αίσθησης που πραγματεύεται μέσω των εικόνων, των ηρώων που ενσαρκώνονται από τους ηθοποιούς, τα κείμενα του σεναρίου και τέλος τη μουσική.

Η μουσική στις κινηματογραφικές ταινίες καθιερώθηκε από την εποχή της γέννησης της έβδομης τέχνης. Στην αρχή, στον λεγόμενο ¨βουβό κινηματογράφο¨ ένα πιάνο προσπαθούσε να καλύψει την εξέλιξη της πλοκής που εμφανίζονταν στο πανί. Η τέχνη και η τεχνική εξελίχθηκε ώστε σήμερα η μουσική να παίζει σημαντικό και ουσιαστικό ρόλο, στην μετάδοση της αισθητικής μιας ταινίας.

Κάποιες μουσικές επενδύσεις υπήρξαν ορόσημα και έμειναν διαχρονικά στο πάνθεον των συνθέσεων. Στην ταινία του Τάσου Μπουλμέτη «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ» η Ευανθία Ρεμπούτσικα, έντυσε την ταινία με ένα σύνολο ήχων που δεν έμεινε μόνο στον παρασκηνιακό ρόλο της υποστήριξης των δρώμενων, αλλά ¨ταύτισε¨ τις νότες με τις εικόνες…

Σπάνια ακούω ένα soundtrack ταινίας που να με παραπέμπει άμεσα και όχι έμμεσα σε παραστάσεις. Εδώ όμως έχουμε μια ακόμα συνεισφορά της μουσικής. Οι νότες από την μουσική της, δημιουργούν εικόνες που σε οδηγούν σε συγκεκριμένα σκηνικά, σε συγκεκριμένες πόλεις, σε συγκεκριμένους χώρους, αναβλύζουν αρώματα και γεύσεις. Πράγματι, μία μία νότα αν τις ακούσεις προσεκτικά, σου αφήνουν μια αίσθηση από αρώματα που προσομοιώνουν επάξια τις αισθήσεις που διεγείρονται όταν κάποιος επισκεφτεί την Πόλη.

Συγκεκριμένα, στην σκηνή που ο ήρωας βρίσκεται στο πατάρι ψάχνοντας στο δάπεδο διάφορα απομεινάρια μπαχαρικών και τα τοποθετεί, αφού τα μυρίσει, σε μια διάταξη ώστε να απεικονίσει τον γαλαξία μας, η μουσική που ακούγεται δεν είναι απλά παρασκηνιακή. Σε αναγκάζει να μυρίσεις, να γευτείς και να κατανοήσεις τελικά την μηδαμινότητα μας σε σχέση με το σύμπαν. Αυτό το βαλσάκι, το τόσο λιτό από ενορχηστρωτικής άποψης, είναι τελικά τόσο ουσιαστικό από δομή που εναρμονίζει τις εικόνες και τα αρώματα μαζί.

Το όλο μουσικό μοτίβο, είναι μια εναλλαγή από έναν ρουστίκ ρυθμό βάλς, με έναν έντονο ανατολίτικο προσανατολισμό. Ένα υπέροχο πάντρεμα, η απλότητα της μουσικής, με την περιπλοκότητα των συναισθημάτων, με μια μελαγχολική διάθεση η οποία απορρέει από την ιστορικότητα των γεγονότων εκείνης της εποχής. Μουσική η οποία αποτυπώνει ακριβώς αυτό που αναφέρεται μέσα στην ταινία : «μας διώξανε από κει γιατί είμαστε Έλληνες και μας υποδέχθηκαν εδώ σαν Τούρκους.

Και η μουσική, δεσπόζει και ακολουθεί βήμα βήμα την συναισθηματική μετάπτωση των ηρώων. Είναι αυτό που λένε οι σοφοί και ρομαντικοί ότι ¨όλοι θα θέλαμε να γίνουμε ένας ήχος έστω μια μόνο νότα, ώστε να μπορέσουμε να ενωθούμε σε μια ουράνια σύνθεση¨.

Θέλω να πιστεύω ότι κατά την προσεκτική ακρόαση του κομματιού από το έργο Πολίτικη Κουζίνα που σας προτείνω, θα μπορέσετε να νιώσετε μυρωδιές από καυτερά μπαχάρια και γεύσεις από κύμινο και κανέλλα, νότα με νότα.