Ο Μηνάς από την Αλεξάνδρεια

της Έφης Καραμιχάλη

Ανέβαινε την σκάλα του πλοίου στο Δυτικό λιμάνι, την ώρα που ο ήλιος της Αλεξάνδρειας έδυε πάνω στα αρχοντικά σπίτια στον παραλιακό δρόμο Cοrnishe. 25 χρόνια γέννημα θρέμμα αυτής της μαγευτικής πόλης ο Μηνάς. Της πόλης των αρωμάτων και των μπαχαρικών, των ιερογλυφικών και των συμβόλων,των μικρών όμορφων καφενέδων με τους ξυλόγλυπτους καθρέφτες και τις Μαυριτανικές αψίδες μέσα στα στενά σοκάκια της, με τους αρωματικούς ναργιλέδες , και των απαράμιλλων γεύσεων Cahwa (καφέ) και Cshay (τσάι). Άφηνε πίσω του την πόλη που έσμιγε ερωτικά η θαλασσινή αύρα της μεσογείου, με τον καυτό άνεμο της ερήμου, και που οι μυρωδιές από αράπικα φιστίκια, χουρμάδες, ιβίσκους, και φούλια θα τον ακολουθούσαν πάντα.

Τακτοποίησε τα πράγματα του στην καμπίνα και βγήκε στη κουπαστή, την ώρα που σηκώνανε την σκάλα οι ναύτες. Το βλέμμα του περιδιάβηκε για τελευταία φορά όλη την παράλια, από το επιβλητικό παλάτι του Ras el tin, μέχρι το φρούριο Καιτ- Μπει χτισμένο από τα απομεινάρια του υπέρλαμπρου φάρου της Αλεξάνδρειας. Αυτήν την ώρα η πόλη θα έσφυζε από ζωή. Οι μαχαλάδες των Αρμένηδων, των Αράβων, των Εβραίων, των Τούρκων, θα ήταν γεμάτοι κόσμο, η φωνή του μουεζίνη θα ενωνόταν με τον χαρουπά και τον πωλητή φαλάφελ του δρόμου, όλες οι ράτσες ενωμένες με αυτήν την μυστηριώδη γοητεία της μίξης των διαφορετικών πολιτισμών!

Ο Μηνάς γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια πλούσια οικογένεια της Αλεξάνδρειας. Ο πατέρας του είχε εργοστάσιο αρωματικών σαπουνιών. Η όμορφη μονοκατοικία τους χτισμένη στην αριστοκρατική γειτονιά camp Cesar ξεχώριζε. Είχε ένα πανέμορφο κήπο που τον περιποιόντουσαν δυο κηπουροί. Δυο αμάξια στην ιδιοκτησία τους και τρία άτομα στο υπηρετικό προσωπικό. Είχε ακόμη έναν αδελφό μεγαλύτερο.

Το 1948 ο πατέρας του  καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά πολιτικά στη χωρά και με πολύ χρήμα έστειλε τον αδελφό του στην Αμερική, να στήσει εκεί δουλειές με προϊόντα από την Αίγυπτο. Κράτησε δίπλα του το Μηνά, που αφού τελείωσε το Αβερώφειο και μιλώντας 4 ξένες γλώσσες, τον πήρε στο εργοστάσιο για να τον αφήσει μελλοντικά στη θέση του. Ήταν η χρονιά που »έφυγε»και η μάνα του.

Ο Μηνάς όμως ήταν αλλού. Εδώ και δυο χρόνια ζούσε μόνο για την Νουράν (φωτεινή). Μια μελαχρινή εικοσάχρονη όμορφη Αιγύπτια, από μια πάμφτωχη οικογένεια. Ο πατέρας της είχε πάγκο στη κεντρική αγορά πουλώντας χουρμάδες. Αυτός μεγαλωμένος στα πλούτη δεν του έλειψε πότε τίποτα, εκείνη με άλλα 3 αδέλφια είχε μια στερημένη ζωή. Τυχαία την συνάντησε πηγαίνοντας μια μέρα σε ένα αγοραστή σαπουνιών κοντά στη γειτονιά της. Την είδε και την ερωτεύτηκε τρελά. Ένας έρωτας κρυφός και παράνομος για εκείνα τα χρόνια με μια αλλόθρησκη και άλλης οικονομικής τάξης.

Δεν θα ξεχνούσε ποτέ το πρώτο τους φιλί. Με το αυτοκίνητο την πήρε κρυφά από την γειτονιά της και πηγε στην λίμνη Μαριώτιδα, και εκεί μέσα στην φελούκα του Οσμάν με το άσπρο πανάκι της και το αεράκι που ερχόταν από το Νείλο πήρε για πρώτη φορά την γεύση των χειλιών της. Άνοιξε ο παράδεισος με μιας και δεν θα υπήρχε ζωή πια γι’ αυτόν χωρίς την Νουράν. Δυο χρόνια όμως δύσκολα για έναν ερωτά που τον απαγόρευε να ανθίσει η κοινωνία και οι ηθικοί νόμοι της εποχής!

Το πλοίο σφύριξε τρεις φορές και σήκωσε άγκυρα. Με μιας αισθάνθηκε ξεριζωμένος.  Τα σπλάχνα του άφηνε πίσω του. Την ψυχή του ολάκερη. Αυτό που τον πόναγε ωμός περισσότερο ήταν που δεν θα ξανάβλεπε την Νουράν. Άρχισε να φεύγει το πλοίο σιγά σιγά από την προβλήτα και η Αλεξάνδρεια του να απομακρύνεται, να θολωνει ο ορίζοντας από τα δάκρυα του και το »μέσα’ του να ουρλιάζει »θα γυρίσω».

Μια εβδομάδα πριν είχε μάθει ο πατέρας του για την Νουράν. Με φωνές, εκβιασμούς και απειλές του ζήτησε να την ξεχάσει. Αυτός ούτε ν’ ακούσει. Ακόμη ήταν στ’ αυτιά του η φωνή του »τότε δεν έχεις θέση στην οικογένεια ». Χωρίς την Νουράν γι’ αυτόν δεν υπήρχε Αλεξάνδρεια. Μια βαλίτσα με ρούχα, ένα εισιτήριο για Πειραιά στο χέρι, 5 λίρες στη τσέπη που του έδωσε ένας θείος του και μια φωτογραφία της Νουράν ήταν ότι είχε πάρει μαζί του.

Δυο μερόνυχτα ήταν στη θάλασσα .Με κάτι κουβέντες με ναύτες πάνω στο πλοίο του έδωσαν μια διεύθυνση, ενός γραφείου, αν ήθελε να μπαρκάρει. Έπιασε Πειραιά το χάραμα της τρίτης μέρας. Πρώτη φορά ερχόταν στην Ελλάδα δεν ήξερε που να πάει. Βρήκε ένα ξενοδοχείο απέναντι από το λιμάνι και βγήκε να βρει την διεύθυνση. »Είσαι τυχερούς του είπε o άνδρας που βρήκε εκεί, σε μια εβδομάδα περνάει εν Εγγλέζικο φορτηγό, φευγεις αν θέλεις».Το είχε αποφασίσει. Θα έφευγε.

 

Πράγματι σε μια εβδομάδα σάλπαρε με το Αγγλικό NORTH STAR. Πρώτο ταξίδι στο Ντακάρ. Σ’ ένα μηνά, θες ότι ήξερε 4 γλώσσες, θες ότι τον συμπάθησε ο καπετάνιος, τον έβαλε βοηθό δίπλα στον ασυρματιστή. Κάθε μηνά έγραφε ένα γράμμα στην Νουράν, με ότι έβλεπε στα λιμάνια που έβγαινε, πως περνούσε μέσα στο πλοίο, για τις φεγγαρόφωτες νύχτες στον Ατλαντικό με την Κασσιόπη την μικρή και μεγάλη Άρκτο παρέα ,για τις καταιγίδες του Ινδικού και μέσα σε όλα αυτά ο σπαραγμός της έλλειψης της και η ανάγκη του να την ακούσει και να την αγγίξει και πάντα στο τέλος με ένα »θα γυρίσω» έκλεινε το γράμμα. Κάθε μήνα κι’ εν γράμμα. Δεν του απάντησε όποτε σε κανένα! Στην αρχή του κακοφάνηκε πολύ, το σεβάστηκε όμως. Ο Μηνάς δεν παντρεύτηκε ποτέ, η Νουράν ταν η μόνη γυναίκα της ζωής του. Και καθε μήνα συνέχιζε να στέλνει ένα γράμμα για 30 χρόνια που ήταν στη θάλασσα. Και εκείνη ούτε εν σημάδι ζωής!

Γύρισε σχεδόν όλο τον κόσμο .Μάθαινε νέα κατά καιρούς από την Αίγυπτο. Ο πατέρας του έχασε ολη την περιουσία του με το που ήρθε στην εξουσία ο Νάσερ. θα είχε δέκα χρόνια στη θάλασσα, όταν ήρθε το γράμμα από τον θείο του, που τον βρήκε στον Παναμά να του γράφει ότι ο πατέρας του πέθανε σε ένα φτωχοκομείο.

Δεν είχανε μιλήσει ποτέ από τότε που έφυγε.

Θα ήταν κάπου 1980 ο Μηνάς γύρω στα 65 είχε κανένα εξάμηνο που ξεμπάρκαρε. Είχε νοικιάσει ένα μικρό σπίτι στη Θεσσαλονίκη _ήθελε να βλέπει και να μυρίζει θάλασσα. Του έμοιαζε και λίγο την Αλεξάνδρεια- όταν ένα πρωί του έρχεται ένα δέμα από το ναυτιλιακό γραφείο που ανήκε το πλοίο που δούλευε. Το άνοιξε και βρέθηκε μπροστά σε μια δεσμίδα γράμματα, όλα κλεισμένα. Από την Νουράν γι’ αυτόν, ένα γράμμα κάθε μήνα. Του έγραφε για 30 χρόνια, αλλά δεν τα ταχυδρόμησε ποτέ!

Μια σελίδα ανοιχτή επάνω έγραφε »αυτά τα γράμματα σας ανήκουν. Η Νουράν δεν παντρεύτηκε ποτέ. Όταν έμαθαν οι γονείς της ότι ήταν έγκυος την έστειλαν στο Fayoum (ένα χωριό στα Βάθη της Αιγύπτου). Έζησε την ζωή που ζήσατε μέσα από τα γράμματα σας, σαν να ήσασταν μαζί. Πέθανε πριν ένα χρόνο. Είμαι η κόρη της, γεννήθηκα 8 μήνες από την ημέρα που φύγατε’

Δεν άνοιξε κανένα γράμμα ο Μηνάς. Τα πήρε μαζί του και έφυγε με το πρώτο αεροπλάνο για την Αίγυπτο.!!