Ψευδαίσθηση

Χρίστος Σαπρίκης

---

Απέναντί μου, στο βάθος, βλέπω την Πίνδο – μερικές κορφές της είναι ακόμα χιονισμένες. Ένας τοίχος από βουνά, απ´ τη μια άκρη του ορίζοντα ως την άλλη, που χωρίζει δυο κόσμους. Τον κόσμο που ξεκίνησα με τον κόσμο που βρίσκομαι.

Παλιότερα ο τοίχος ήταν αδιαπέραστος. Οι από εδώ κι οι από εκεί. Άλλες προσλαμβάνουσες, διαφορετικές ντοπιολαλιές, άλλοι ρυθμοί ζωής. Με τα χρόνια, θες οι δρόμοι, θες η τηλεόραση, οι δάσκαλοι στα σχολεία, τον έκαναν διάτρητο. Οι άνθρωποι ανακατεύτηκαν, δεν έχει σημασία από πού ξεκίνησες, πού βρίσκεσαι, ο τοίχος είναι πια ένα σημάδι στους χάρτες, θέαμα για φωτογράφιση, τόπος δήθεν εξερεύνησης σε ήδη γνωστά οριοθετημένα μονοπάτια.

Κάπως έτσι είναι και οι τοίχοι της ζωής όταν συναντιούνται δυο άνθρωποι, δυο κόσμοι. Αδιαπέραστοι στην αρχή, η καθημερινή τριβή τους κονιορτοποιεί σιγά σιγά, ανεξερεύνητοι πλέον στο φαντασιακό.

«τα όνειρά μου κόκκινα
τα όνειρά μου άσπρα
ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ» [1]

Απέναντι μου, στο βάθος, η Πίνδος. Διάτρητη, προσβάσιμη από παντού. Είναι όμως εκεί. Ένας τοίχος που χωρίζει τον κόσμο στα δύο. Οι άνθρωποι ανακατεύτηκαν από τις δυο μεριές, αλλά ο τοίχος πάντα παραμένει.

Κάπως έτσι και στη ζωή,

«ρούχα μαζί που πλύθηκαν
κι έχουνε γίνει ροζ» [1]

αλλά ο τοίχος είναι πάντα εκεί.

---

[1] Γιάννης Μηλιώκας, Ροζ, 1988