το Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…αναμνήσεις από το αδιέξοδο

της Γωγώς Γεωργίου

 

…σ’ εκείνο το στενάκι, το αδιέξοδο που λες, μεγαλώσαμε! Εγώ , ο Τόλης ο Κατριβάνος, ο Αντώνης και ο Χρήστος Γιακουμήδες (γιοι του κυρ Πρόδρομου), ο Μιχάλης ο Ντίσκος, ο Κώστας ο Βεκρής, η Δώρα και η Ελένη Κωτσάκου, ο Γιώργος ο Αλερτάς, η Ολυμπία, ο Πέτρος ο Σμαραϊδας…

Παιχνίδι στο χώμα, γόνατα ματωμένα και νύχτες καλοκαιρινές στην ταράτσα του Τόλη με την τεράστια κληματαριά και τα άπειρα υπέροχα γλαστράκια της μάνας του, της κυρα-Ασήμως…με φωνές, γέλια και κλάματα…

Κάπου διάβασα πως κάποτε κάποια μέρα, ήταν η τελευταία φορά που παίξαμε με τους παιδικούς μας συντρόφους αλλά κανείς μας δεν το ήξερε…

 

Χρίστος Λάσκαρης

 

Το παιδί

Όταν καμιά φορά γυρίσω πίσω και κοιτάξω
μες στο μακρύ δρόμο,
πάντα στο βάθος βλέπω
ένα παιδί.

Τροφοδοτεί με τα λυπημένα μάτια του
τα ποιήματά μου.