το Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…αυγά τηγανητά στην Ιερέων Μακροπούλων

Αφορμή -έμπνευση για την ιστοριούλα είναι τα τηγανητά αυγά με τις πατάτες… Κάμποσα χρόνια πίσω λοιπόν,»στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής»…

❀❀❀

 

της Γωγώς Γεωργίου

 

Ιερέων Μακροπούλων, μια παλιά μονοκατοικία από εκείνες με τα όμορφα χρωματιστά μωσαϊκά και τα ξύλινα παντζούρια, το σπίτι της θείας Μαρίας και του θείου Μίμη (οικογένεια Σκανδάλη). Λίγο πιο κάτω στον ίδιο δρόμο το φροντιστήριο του Γιώργου ( Θεοδωρόπουλου) που πήγαινα καθημερνά τ’ απογεύματα για μάθημα. 

Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει το μάθημα κάθε απόβραδο για να πάω στο σπίτι της θείας Μαρίας. Αυτό το σπίτι για μένα, την έφηβη τότε , μου ασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία .. Τα ξαδέρφια μου Σπύρος και Μιχάλης και οι φίλοι τους φοιτητές τότε, ήταν ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ, που οι συζητήσεις τους με μάγευαν… Κάθε βραδάκι λοιπόν τελειώνοντας απ’ το φροντιστήριο πήγαινα χρειάζεται από κει…

Η εικόνα ήταν η ίδια πάντα και έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Η θεία Μαρία πάνω απ’ το παλιό πετρογκάζ τηγάνιζε σ’ ένα μεγάλο τηγάνι πατάτες και σ’ ένα άλλο αυγά… ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!

Οι φίλοι ερχόντουσαν και έφευγαν αφού πρώτα έτρωγαν από δυο αυγά τηγανητά και πατάτες που είχαν μιαν ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ που ακόμη και τώρα όταν κλείνω τα μάτια τη νοιώθω ολοζώντανη!

Κανείς  μα ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΑΕΙ Τ’ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ της θείας Μαρίας! Και εκείνη δεν σταματούσε να τηγανίζει!

Ο θείος Μίμης ο τσαγκάρης, κάθε απόγευμα της έφερνε μια καρτέλα αυγά από το ζαχαροπλαστείο του Καπόλα στην Αγίου Δημητρίου! Κάθε βράδυ δεν έμενε ούτε ένα αυγό!

 Όλοι περνούσαν και ρωτούσαν

-κυρά – Μαρία πέρασε από δω ο Νίκος;

-όχι ακόμα Πέτρο μου. Ε, κάτσε να φας και θα ‘ρθουν που θα πάνε.

Ντρρριιινννννν

– κυρά Μαρία πέρασε καθόλου ο ΤζΊμης;

– ναι πήρε το Σπύρο και είπαν ότι θα πήγαιναν στη σχολή και θα γυρίσουν. 

Και ο θειος ο Μίμης ο τσαγκάρης με το αστείρευτο χιούμορ των απλοϊκών υπέροχων ανθρώπων εκείνης της εποχής πέταγε και μια ατάκα δήθεν ενοχλημένος απ’ την καθημερινή περατζάδα όλων των παιδιών.

– να βάλουμε ρε Μαρία στην εξώπορτα έναν πίνακα να γράφει ο καθένας τους ποιον ψάχνει, που θα βρίσκεται και ποτέ θα ξαναπεράσει, να ησυχάσουμε και εμείς από δαύτους … Και γελούσε πειραχτικά πίσω απ’ τα μυωπικά γυαλάκια του καρφώνοντας κάποιο τακουνάκι σε κάποιο παλιό. παπούτσι…

Κέντρο πληροφοριών το σπιτάκι της Ιερέων Μακροπούλων, και τα τηγανίτα της κυρα-Μαρίας φίλευαν ασταμάτητα όλη την παρέα αυγά και πατάτες.

Φοιτητές οι φίλοι του Σπύρου…μουσικοί οι φίλοι του Μιχάλη, κι’ εγώ η μικρή ξαδέρφη που μοιράζονται τ’ αρώματα μιας γενιάς λίγο μεγαλύτερης απ’ τη δική μου σ’ εκείνα τα παράξενα χρόνια…

κάπου ανάμεσα 1978-1982.