Το δια του διαλόγου

του Αργύρη Νικολάου

Αν με την επικοινωνία έχουμε ένα θεματάκι με το διάλογο έχουμε πολλά. Ακόμα δεν έχει βρεθεί ένας διαδεδομένος τρόπος για να διασφαλιστεί και να ενισχυθεί το δια του διαλόγου.

Στις αρχαίες δημοκρατίες υπήρχε η αγορά όπου οι άνθρωποι συνευρίσκονταν και συζητούσαν. Ο διάλογος είχε την τιμητική του σε καθημερινή βάση. Αντίθετα, τώρα, ο καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά του άλλου. Πώς φτάσαμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα; Πώς απεμπολήσαμε αυτό το ύψιστο στοιχείο της δημοκρατίας; Πώς γίναμε καχύποπτοι, ανασφαλείς, δύσπιστοι, ενοχικοί, έμφοβοι, σολιψιστικοί; Να ρωτάς κάτι και ο ερωτώμενος να ψάχνει εναγωνίως την ερώτηση πίσω από την ερώτηση.

Μου ‘χει τύχει να πάρω τηλέφωνο σε συνάδερφο να συζητήσουμε την επόμενη μέρα ένα θέμα κι εκείνος όλο το βράδυ να μην έχει κοιμηθεί ψάχνοντας να βρει άλλους λόγους από τους εκφραζόμενους. Την άλλη μέρα μου απέδωσε προθέσεις που ούτε καν μου ‘χαν περάσει από το νου. Πάω σε κάποιον να του ευχηθώ καλή χρονιά κι εκείνος δεν με πιστεύει, λέει πως ήρθα με άλλον σκοπό. Ή τι να πεις για τους άλλους που έρχονται σε διάλογο μαζί σου προϊδεασμένοι για τις απόψεις σου ή περιχαρακωμένοι στις δικές τους. Ή για τους συνομιλητές που προσέρχονται στο διάλογο σινάμενοι και κουνάμενοι και αμέσως να σκυθρωπιάζουν με την πιο ελαφρά υποψία για την ποιότητα μιας σκέψης τους.