Λένε…μαρτύριο γλυκό πως είναι τάχα η αγάπη

της Γωγώς Γεωργίου

Ένας παράξενος μυϊκός σπασμός κι’ ένα σφίξιμο σαν μούδιασμα δυνατό.

Κάθε φορά που αυτό που πας να πεις κλείνεται στη λέξη Σ’ ΑΓΑΠΩ,……

Λέξη τσαλακωμένη…λερωμένη από χείλη ανίερα.

Λέξη που ματώνει οποίος τη νοιώθει…όχι οποίος τη λέει.

Σχέσεις θαμμένες…τελειωμένες υποθέσεις…

που σιγοκαίνε σαν καρβουνάκια που περιμένουν ένα αεράκι για να ανάψουν οι φλόγες ξανά.

Υπάρχουν όμως κ εκείνες οι άλλες οι καρδιές που δεν σκίρτησαν πότε και δεν ένιωσαν ποτέ έτοιμες να τραγουδήσουν με τους χτύπους τους την ΑΓΑΠΗ…τα Σ’ ΑΓΑΠΩ τους…

Και πως οι δυνατοί λυγίζουν και εκμηδενίζονται οι αντιστάσεις…

και η καρδιά τραγουδάει μόνη της και περιμένει…

και κολλάει τα κομμάτια…και περιμένει…και υπομένει..και ΝΟΙΩΘΕΙ.

Όλα αλλιώτικα μοιάζουν τώρα…

τα χρώματα ..οι μυρωδιές…ο αέρας…

και περιμένει…και ελπίζει…και υποφέρει απ την απουσία…

αλλά δεν σταματά να περιμένει και να ελπίζει.

Λένε… μαρτύριο γλυκό πως είναι τάχα η αγάπη…

εγώ το λέω ΛΥΤΡΩΣΗ…

Αγίασμα που γιατρεύει ότι κακό έχει φυτευτεί στην ψυχή του ανθρώπου …………………

Μαθαίνεις να συγχωρείς…να δίνεις…

να δίνεις χωρίς υστεροβουλία και υπολογισμό.

Η αγάπη δεν χρειάζεται κομπιουτεράκια…

ούτε ταμειακές μηχανές…δεν θέλει αποδείξεις.

Όταν υπάρχει είναι διάφανη…καθάρια.

Σε διδάσκει να θες το γέλιο του άλλου γιατί μόνο έτσι μπορείς να γελάς…

να θες τη χαρά του για να χαίρεσαι…

να μοιράζεσαι τις στιγμές γιατί έτσι γίνονται πιο μεγάλες…πιο ακριβές

Όταν υπάρχει…φαίνεται…

δεν χρειάζεται προσπάθεια για να το πεις..ούτε κόπο για να το δείξεις.

ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ…