Στο έλεος ενός πλήκτρου

του Αργύρη Νικολάου

 

Έμεινα απ’ ένα γράμμα και καθυστερώ το πράμα… και να πως έγινε: Φορούσα τη βερμούδα και περδικλώθηκα. Πέφτω, πρόλαβα να σκεφτώ. Η παλάμη μου ενστικτωδώς ακούμπησε με δύναμη στο πρώτο πράμα που συνάντησε: Tο πληκτρολόγιο του υπολογιστή.

Γράφτηκαν κάτι τρελά στην οθόνη αλλά πέραν τούτου ουδέν. Αργότερα, όταν πήγα να γράψω, αντιλήφθηκα τη ζημιά. Ένα γράμμα, συγκεκριμένα το γράμμα ταυ, δεν έδειχνε σημεία ζωής. Δοκίμασα όλους τους δυνατούς τρόπους με τους οποίους αγγίζουν ένα πλήκτρο (απαλά, απότομα, νευρικά, ικετευτικά, κάνοντας πως κοιτάζω αλλού) αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Δοκίμασα ακόμα να γράψω χωρίς αυτό το γράμμα αλλά όλο κι έπεφτα στην ανάγκη του.

Κι εκεί που άρχισα να σκέφτομαι τον τεχνικό εκείνο ανταποκρίθηκε. Τι και πως μην ρωτάτε. Πάλι όμως πείσμωσε και κάνει του κεφαλιού του, πότε ανταποκρίνεται πότε όχι.