Απ’ το ημερολόγιο ενός βλαμμένου

του Αργύρη Νικολάου

 

«Νύχτα ήταν, σ’ ένα θέατρο μέσα όπου παιζόταν ένα ακριβό μιούζικαλ, που το ανακάλυψα. Καθόμουν δεξιά όπως βλέπεις τη σκηνή στη δεύτερη σειρά. Στη σκηνή πλήθος χορεύτριες ομοιόμορφα ντυμένες. Σε μια στιγμή όπως χόρευαν άφησαν ένα κενό στη μέση απ’ όπου εμφανίστηκε εντυπωσιακή με ασημένια φτερά και μια ουρά σαν του παγωνιού η αρχιχορεύτρια. Η μουσική, τα φώτα, όλα συνέτειναν στο να δυναμώσουν αυτή την εντύπωση.

Όλα τα κεφάλια, πλην του δικού μου, στράφηκαν προς αυτήν. Το δικό μου έμεινε να κοιτάζει μια χορεύτρια στην άκρη που κι αυτή, όπως οι άλλες χορεύτριες, υπηρετούσε αυτή τη σκηνή. Επέμενα να την κοιτάζω χωρίς να νοιάζομαι τι συμβαίνει στο μέσο της σκηνής. Αυτή η επιμονή δε διέφυγε της προσοχής της κι έδειξε λίγο να χάνει τον έλεγχο της κίνησής της. Όχι τίποτα σπουδαίο, ένα μικρό βλεφάρισμα μόνο.

Πρέπει να ήμουν ο μόνος που την κοίταζε. Σε μια στιγμή που ξανακοίταξε με την άκρη του ματιού της προς το μέρος μου συνέλαβα μια ιδέα πιο κόκκινο το χρώμα του προσώπου της. Σίγουρα δεν της είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο.

Δε σταμάτησα να το κάνω ούτε ακόμα όταν συνειδητοποίησα πως ήμουν στο κατάμεστο θέατρο η μόνη παραφωνία. Ο διπλανός μου, χωρίς να χάνει την αρχιχορεύτρια από το βλέμμα του, έκανε ενοχλημένος μια μικρή κίνηση. Τον αγνόησα, συνεπαρμένος από αυτό που είχα μόλις ανακαλύψει.

Τι θα γινόταν, σκέφτηκα, αν ξαφνικά όλοι, όπως εγώ, έπαιρναν τα μάτια τους από το κεντρικό πρόσωπο, τι μεγάλη ανατροπή θα ήταν αυτό για τα τεκταινόμενα εντός του θεάτρου, τι βόμβα στα θεμέλια του! Κι ακόμα, σε επίπεδο κοινωνίας, τι θα συνέβαινε αν σταματούσαμε να κοιτάμε αυτά που μας δείχνουνε;»