Στους μαχαλάδες της οικουμένης

του Μιχάλη Δήμα

 

Παρασκευή 13 Μαρτίου 202.. Στο σπίτι το ψυγείο είχε αδειάσει. Έπρεπε οπωσδήποτε να βγει για ψώνια, τίποτα φαγώσιμο και αντισηπτικά. Εδώ και μέρες έχει έναν επίμονο βήχα, ελπίζει να είναι τσιγαρόβηχας, αλλά πάλι δεν ξέρει. Οικιοθελώς απέφευγε τις περιττές εξόδους και τις συναναστροφές. Φόρεσε με τελετουργικές κινήσεις την ειδική στολή που είχε προμηθευτεί, κάτι σαν σκάφανδρο. Όση ώρα ντυνόταν, σκεφτόταν πως έγινε ο κόσμος μας χωριό με πέντε μαχαλάδες όλους κι όλους, τις πέντε ηπείρους.

Τα νέα που έφταναν με τον ντελάλη του διαδικτύου και της τηλεόρασης ήταν από ανησυχητικά έως εφιαλτικά. Πόλεις φαντάσματα, κόκκινος συναγερμός, πανδημία. Η ανθρωπότητα ξαναπέρασε τέτοιες περιπέτειες, πανώλη, χολέρα, γρίπη, ελονοσία, πληθυσμοί αποδεκατίστηκαν, μόνο που αυτό δεν συνέβαινε σε παγκόσμια κλίμακα και ταυτοχρόνως. Η υφήλιος δεν είχε μικρύνει ακόμη τόσο πολύ ώστε να γίνει χωριό.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός υπό αίρεση, έωλος και μετέωρος. Όλες οι βεβαιότητες καταρρίφθηκαν με μιας. Όλα τα επιτεύγματα μάταια του φανήκαν. Τελειοποίηση των μέσων και σύγχυση σκοπών, που έλεγε και ο Αϊστάιν. Το γνώριζε αυτό πριν ξεσπάσει το κακό. Τώρα οι κεφαλές του χωριού, που μέχρι χθες τρωγόντουσαν, αποφάσισαν να ομονοήσουν και κάνουν τηλεδιασκέψεις. Παίρνουν μέτρα και καταστρώνουν σχέδια, χωρίς να γνωρίζουν την αποτελεσματικότητά τους.

Βγήκε από το σπίτι, η μέρα ηλιόλουστη, Παρασκευή και δεκατρείς μα δεν πειράζει, θα κάνει τις προμήθειες του, μπορεί να δει και κανένα γνωστό να ανταλλάξει δυο κουβέντες από απόσταση ασφαλείας. Α, και στην επιστροφή να θυμηθεί να πάρει και τσιγάρα και ο Θεός να βάλει το χέρι του πάνω από το ανυπότακτο γαλατικό χωριό…