Μικρά Θαύματα του μυαλού μας!…

Μερικές σκέψεις πάνω σε δυο ρόδες!

του Φίλιππου Αθανασίου

Η μέρα ηταν μοναδική. Κυριακή, Νοέμβρης μήνας, με καιρό copy – paste από τις Αλκυονίδες…, δηλαδή υπέροχη λιακάδα, άπνοια, θερμοκρασία 18 βαθμοί, γενικά το σκηνικό ήταν κάτι περισσότερο από τέλειο!

Παραλιακή Αθηνών Σουνίου, ελάχιστη κίνηση  – είναι ακόμη 8.00 το πρωί-φτάνω με το αυτοκίνητο στην Βάρκιζα, παρκάρω, βγάζω το ποδήλατό μου από μέσα, τοποθετώ τον μπροστινό τροχό, φουσκώνω τα λάστιχα, και καθώς κάνω ολες αυτές τις σχεδόν αυτόματες πλέον κινήσεις, παρατηρώ στα καφέ που βρίσκονται λίγο πιο πέρα τον κόσμο που ήδη κάθεται και πίνει τον καφέ του.

-Δηλαδή  αυτοί δεν κάνουν προπόνηση; δεν τρέχουν σε αγώνες;
Θα κάθονται όλη την μέρα από καρέκλα σε καρέκλα;-
-Χαμένες ώρες σκέφτηκα, ανία, έλλειψη στόχων, αδύναμη θέληση!-

 

Αυτό ήταν, μπανγκ, χτύπησε μέσα μου συναγερμός, παλμοί πάνω, ξαφνικός ιδρώτας, άγχος,-αδύναμη θέληση –

Είναι τελικά θέμα θέλησης;, σκέφτηκα. Μήπως εγώ δεν έχω ποτέ αμφιβολίες
για τους στόχους μου, για τον αν θα καταφέρω κάτι ; Πολλές φορές δεν δυσκολεύομαι να ξεκινήσω για προπόνηση?

Και γιατί παρακαλώ είναι αρνητικό να κάθεται κάποιος να πίνει τον καφέ του; Μήπως εμένα δεν μου αρέσει να κάθομαι με φίλους και να πίνω καφέ;

Πριν κάνω την οποιαδήποτε επόμενη σκέψη είδα απο το βάθος του δρόμου να πλησιάζει το γκρουπάκι με τον φίλο μου τον Γιάννη και άλλους τρεις ποδηλάτες.

Κράνος γυαλιά, κλείδωμα του αυτοκινήτου – Καλημέρα παιδιά -Καλημέρα!

Και φύγαμε!
Τις επόμενες τρεις ώρες κινήθηκα σε άλλους ρυθμούς.

Με το που έφτασα όμως πίσω στο αυτοκίνητο μου, οι εικόνες  γύρω μου με ξανάφεραν στις πρωινές σκέψεις.

Νομίζω  όμως ότι πριν συνεχίσω πρέπει σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσω κάπως τα πράγματα.

Μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι με φίλους και να πίνω καφέ μαζί τους ή να μοιράζομαι μαζί τους την ατμόσφαιρα και το φαγητό κάποιας ωραίας ταβέρνας.

Επίσης σε καμία περίπτωση δεν ψάχνω να χωρίσω  τους ανθρώπους σε ομάδες του τύπου-οι δικοί μας και οι άλλοι-. Δεν έχω τέτοια ανάγκη.
Πιο πολύ από όλα θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου που ίσως  να αφορούν και τον δικό σας προβληματισμό.

Τι είναι τελικά αυτό που μας κάνει δυνατούς, ικανούς να πιστέψουμε στον εαυτό μας και στις επιλογές μας?
Τι είναι αυτό που μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον κυρίαρχη νοοτροπία;

Πιστεύω ότι είναι θέμα θέλησης, να μπορείς να ξεπερνάς τον εσωτερικό τεμπέλη εαυτό σου, που ο καθένας μας εχει μέσα του και είναι σίγουρα ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην ζωή.

Και είναι ο δυσκολότερος γιατί δεν φτάνει να τον νικήσεις μια φορά, όχι, θα είναι εκεί κάθε μέρα μαζί σου και κάθε φορά θα δίνεις την μάχη σου.
Θα τον ακούς σαν φωνή μέσα σου,-έλα μωρέ τώρα που να βγω για προπόνηση, με τέτοιο καιρό, κάνει κρύο, κάνει ζέστη, είναι πολύ νωρίς το πρωί, είμαι κουρασμένος απο την δουλειά…

Και να είσαι σίγουρος πως δεν θα στερέψει ποτέ από δικαιολογίες που αν τους επιτρέψεις  θα γίνουν πολύ δυνατές. Θα καταφέρουν να σε πείσουν ότι ναι δεν μπορείς να ασχοληθείς με αυτό που θέλεις, γιατί απλά δεν επικρατούν στην ζωή σου οι ιδανικές συνθήκες.
Ναι έτσι θα νομίζεις και θα είσαι σίγουρος ότι μόλις αλλάξουν τα πράγματα (στην οικογένεια, στην σχέση, στη δουλειά, για τον καθένα είναι διαφορετικά) τότε θα κάνεις αυτό που λαχταράς.

Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Οι συνθήκες της καθημερινής μας ζωής είναι πάντα κατά βάση απρόβλεπτες, θα αλλάζουν συνέχεια, και κατά την γνώμη μου αυτό είναι πολύ ωραίο και ενδιαφέρον. Η ιδανική κατάσταση που ονειρεύεσαι, δεν θα προκύψει από πουθενά.

Όλα συνεχώς κινούνται και αλλάζουν στην ζωή, είτε μιλά κανείς αναφερόμενος στην μεγάλη στην συμπαντική κλίμακα είτε μιλά για την προσωπική την ατομική κλίμακα.

Αν λοιπόν θέλεις να ξεκινήσεις κάτι νέο, κάτι που σου αρέσει χρειάζεσαι θέληση.
Θέληση να δεχθείς την καθημερινότητά σου (τον εαυτό σου) όπως είναι.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δράσε!
Κάνε το μικρό σου θαύμα!

Όταν κάποιος/-α ξεκινά να δοκιμάσει τον εαυτό του/της σε μια  τέχνη,άθλημα,δραστηριότητα, ένα είναι σίγουρο: αν καταφέρει να μείνει στον δρόμο αυτό, θα κερδίσει στην πορεία πολλές εμπειρίες και γνώσεις, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους άλλους.
Θα δει καταπρόσωπο τους φόβους του, τις αδυναμίες του, τις πραγματικές του δυνατότητες και ίσως μέσα από αυτή την συνεχή, τίμια και απ’ ευθείας αντιπαράθεση να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του.

Και κάτι τελευταίο!  Από την στιγμή που κάποιος/α αναλάβει την δέσμευση και ξεκινήσει το ταξίδι του/της , τα πράγματα αλλάζουν και το ταξίδι που ξεκίνησε, δεν τελειώνει με το πέρασμα της γραμμής του τερματισμού αλλά βρίσκεται εκεί συνέχεια.

Ελπίζω να συναντηθούμε εκεί έξω, στον μεγάλο, τον ατέλειωτο δρόμο.