Οι πόρνες της Θεσσαλονίκης … Νο 9 – Τεχνητή Νοημοσύνη

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Ξύπνημα στις 7 το πρωί. Ετοιμάζω τέσσερις καφέδες ελληνικούς σκέτους. Το τέταρτο μέλος της παρέας είναι ο Χάιντς. Πρώην αστυνομικός της δίωξης εθνικών οδών. Είναι περίπου 1.85 με τεράστια χέρια, ξανθός με γαλανά μάτια. Φοράει κοστούμι και η γραβάτα πιασμένη στο πουκάμισο. Τα γυαλιά του είναι drive wear αυτά με το κίτρινο χρώμα. Τα φοράει και τη νύχτα. Ήταν οδηγός της τροχαίας και έκανε καταδιώξεις. Στη Γερμανία οι καταδιώξεις στην Autobahn δεν είναι όπως στην Αμερική που θυμίζει την ταινία Blues Brothers. Μέσα σε λίγα λεπτά έχουν μπει μπροστά σου με το περιπολικό Porsche που δεν έχει περιοριστή ταχύτητας στα 250 και σε ακινητοποιεί. Οι τύποι κάνουν ελιγμούς με υψηλές ταχύτητες. Ο Χάιντς άλλαζε ελαστικά κάθε εβδομάδα. Τώρα εργάζεται σαν ιδιώτης. Σαν επιβάτης εμπιστεύομαι μόνο αυτόν και τη Σάρα.

Όσο ο Χάιντς χαλαρώνει με τον καφέ του, εμείς ετοιμάζουμε βαλίτσες. Θα βοηθήσω την Λαμπρινή να ετοιμάσει τη δική της. Η Σάρα ετοιμάστηκε από το βράδυ και τώρα φτιάχνει τη δική μου βαλίτσα. Θα πάω μόνο να προσθέσω κάτι της τελευταίας στιγμής. Κατεβαίνουμε με τις βαλίτσες στο ισόγειο. Ο Χάιντς θα τις φορτώσει. Θα φάμε πρωινό και οι τέσσερις συζητώντας για το ταξίδι. Ο καφές τώρα είναι γαλλικός. Η ώρα πήγε σχεδόν 10. Είναι η ώρα αναχώρησης. Έχει λιγότερη κίνηση τέτοια ώρα. Τελειώνουμε με μία κίνηση ταυτόχρονα τον καφέ, πλένω τις κούπες, βγαίνουν έξω, βάζω συναγερμό και κλειδώνω. Οδηγός ο Χάιντς, συνοδηγός η Σάρα, πίσω αριστερά η Λαμπρινή και πίσω δεξιά εγώ. Ο Χάιντς εκκινεί τη μηχανή. Απλώνει το χέρι προς τα πίσω να του δώσω την SD κάρτα με τη μουσική. Μετά φοράει τα γάντια του και ξεκινάει. Η απόσταση είναι περίπου 600 χιλιόμετρα. Λογικά σε τρεις ώρες θα είμαστε εκεί. Θα μπορούσαμε να πάμε με αεροπλάνο αλλά ο συνολικός χρόνος τελικά είναι ο ίδιος. Θέλω επίσης, να δει η Λαμπρινή λίγο τη Γερμανία. Είναι κλεισμένη μέσα σχεδόν δύο μήνες και κάτι.

Λίγο πριν τη Νυρεμβέργη και ενώ όλοι ήμασταν αμίλητοι, η Λαμπρινή ξεσπάει σε γέλια. “Δεν το ζω αυτό…. Είμαι με τρία ρομπότ… Το ένα οδηγεί, το άλλο είναι έτοιμο για συμπλοκή και το τρίτο κάνει υπολογισμούς μονίμως…Τι ζω θεέ μου;… Έτσι είναι όλοι Γερμανοί; Χριστέ μου…”. Διακόπτω… “Αριστερά μας είναι η πόλη της Νυρεμβέργης. Εδώ έγινε η περιβόητη δίκη των Ναζί. Είναι γνωστή και για το Πανεπιστήμιό της. Θεωρώ ότι είναι από τα καλά Πανεπιστήμια. Μόλις τελειώνω τη φράση μου, ξεκινάει το Sorrow live του 1988 των Pink Floyd. “Heinz lautstärke erhöhen…” Ο Χάιντς αυξάνει την ένταση. Το ηχοσύστημα της AMG αξίζει τα χρήματά του. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και κοιτάζω την Λαμπρινή. Βγάζει κι εκείνη τα δικά της γυαλιά. Την κοιτάζω στα μάτια να δω τις κόρες της. Η μουσική επιδρά πάνω της. Την κοιτάζω στα μάτια όσο διαρκεί το τραγούδι. Εκείνη κάνει το ίδιο. Τώρα είμαι σίγουρη γι αυτήν. Μόλις τελείωσε το τραγούδι. Ο Χάιντς, θα κοιτάξει τον καθρέφτη και θα δει το νεύμα για να χαμηλώσει την ένταση.

Ξανά αμίλητοι όλοι. Η Λαμπρινή μου κάνει νόημα. Θέλει να κάνουμε στάση. Στην Autobahn δεν έχει σημεία να σταματήσεις. Πρέπει να βγεις από το δρόμο. Κάνω νόημα στον Χάιντς να βγει στην πρώτη έξοδο. Βρίσκουμε ένα σημείο για τουαλέτα και λίγο καφέ. Η Σάρα συνοδεύει τη Λαμπρινή και εγώ είμαι με τον Χάιντς στο αυτοκίνητο. Μόλις έρθουν θα πάω με τη Σάρα κι εγώ. Μετά θα στείλω τον Χάιντς να πάρει 4 εσπρέσσο σκέτους. Η Λαμπρινή θα θέλει να καπνίσει, οπότε θα πιούμε τον καφέ όρθιοι. Η Λαμπρινή ανάβει τσιγάρο και την κοιτάμε όλοι επίμονα και με ένα ειρωνικό ύφος. Κανείς άλλος δεν καπνίζει. Σβήνει το τσιγάρο, πίνει με τη μία τον υπόλοιπο καφέ και έρχεται κατά πάνω μου. Η Σάρα πάει να μπει στη μέση. Της κάνω νόημα να μην εμπλακεί. Πιάνει το πακέτο με τα τσιγάρα και το συνθλίβει μπροστά μου. Τις πιάνω το χέρι και απομακρυνόμαστε αργά αργά από το αυτοκίνητο, στον περίβολο του καφέ. Αρχίζει να μιλάει πάλι. “Πώς το κάνεις; Πώς γίνεται να είσαι μόνη σου και να σε ερωτεύονται άντρες και γυναίκες;” … Της έδωσα ένα απαλό φιλί στο στόμα και μετά είπε “Θέλω να κλέψουμε τη Mercedes του Χάιντς και να φύγουμε η δυο μας. Δεν μπορώ να τα βάλω με τρία ρομπότ. Με ένα όμως έχω ελπίδες…”  Γέλασα πολύ με αυτή τη φράση. Τόσο που παρεξηγήθηκε. “Η Mercedes δεν είναι του Χάιντς… χα χα χα … Θα γίνει αυτό που θες… Θέλω κι εγώ να ξεφύγω λιγάκι”.  Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε πάλι. Θα περάσουμε και την Φρανκφούρτη, μετά Βόννη και επιτέλους Λεβερκούζεν. Σχεδόν 4 ώρες διήρκεσε το ταξίδι τελικά. Οι τρεις ώρες είναι αισιόδοξο αλλά όχι ανέφικτο σενάριο.

Η Σάρα θα προγραμματίσει το GPS με φωνητικές οδηγίες με τη διεύθυνση του Πασχάλη. Η Λαμπρινή θα μείνει έκπληκτη. “Κι όμως μιλάει… Νόμιζα ότι θα μιλήσει στο GPS με bluetooth ή καλώδιο USB. Μια φορά μίλησε και απευθύνθηκε σε μηχάνημα.”

Η Σάρα θα απαντήσει “Η Σάρα γνωρίζει ελληνικά. Είναι Ελληνο-Ισραηλινή.” και μετά θα της κλείσει το μάτι χαμογελώντας… Θα της στείλει και ένα φιλί. Η Λαμπρινή θα λύσει τη ζώνη, θα συρθεί στο κάθισμα και θα την αγγίξει για πρώτη φορά. Η Σάρα θα ανταποκριθεί θετικά. Χαμογελάω. Ανοίγω το παράθυρο όσο ανοίγει.  Έχουμε μπει στο Λεβερκούζεν κι ο αέρας μου ανακατεύει μαλλιά. Είμαι χαρούμενη… Χαμογελάμε και οι τρεις… Η Λαμπρινή έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ…