Δυστροπία XXIII

Χρίστος Σαπρίκης

---

Ξέσπασε γρήγορα, άγρια,
όπως όλες οι ξαφνικές μπόρες του καλοκαιριού.

– Δεν ακούς που βρέχει; Είναι τα ρούχα απλωμένα στο μπαλκόνι. Θα γίνουν μούσκεμα.

~~~

«Να έπεφτε η βροχή ραγδαία,
ευχόμουν. Να ξεσπάσει.
Θα μέναμ΄ έτσι πιο πολύ
μέσα στη στοά. Στην πρόφαση.» [1]

~~~

Βροντές,
ο επαναλαμβανόμενος θόρυβος που κάνουν οι σταγόνες χτυπώντας στα μάρμαρα,
η μυρουδιά που ανεβαίνει απ’ το νοτισμένο χώρα στα παρτέρια του πεζόδρομου,

μια καλοκαιρινή μπόρα.

~~~

«Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
[…]
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
[…]
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη» [2]

~~~

Ξέσπασε γρήγορα, έφυγε γρήγορα,
αφήνοντας το μπαλκόνι γεμάτο λιμνάζοντα νερά.

– Μη βγαίνεις στο μπαλκόνι. Είναι γεμάτο νερά.
– Είναι οι κλίσεις προβληματικές απ’ την κατασκευή του. Γι΄ αυτό λιμνάζουν τα νερά. Πρέπει να ξηλωθεί όλο το μάρμαρο.
– Το λέμε χρόνια τώρα.

Προβληματικές κλίσεις,
λιμνάζοντα νερά,
μνήμες παλιές από τσαλαβουτήματα στις λακκούβες των χωμάτινων δρόμων,
οι σταγόνες στον ανοιχτό ιβίσκο,
οι αντανακλάσεις και οι σκιές στο κιτρινισμένο μάρμαρο καθώς οι ακτίνες του ήλιου που πέφτει στον ορίζοντα διασχίζουν
τις καλαμωτές – φρουρούς(?) της ιδιωτικότητας,

μια καλοκαιρινή μπόρα που έφυγε γρήγορα.

---

[1] Κική Δημουλά, Πλάγιος τρόπος, Επί τα ίχνη
[2] Κική Δημουλά, Τα πάθη της βροχής, Το λίγο του κόσμου