Θεσσαλονίκη, η πόλη του έρωτα (11)

της Βιτάλια Ζίμμερ

 

Ο πρώτος αρραβώνας

Αφιερωμένο στην “αδερφή μου” τη Μαρία Κ.

 

Απεχθάνομαι τις τελετές μεταξύ συγγενών για αρραβώνες. Έχω πάει σε αρκετές τελετές της Εβραϊκής Κοινότητας της Νέας Υόρκης και της Ελληνικής Ομογένειας. Το βρίσκω ευτελιστικό ως και υποκριτικό. Προτιμώ τα happenings. Τα happenings είναι μοιραία ενώ οι αρραβώνες στα σπίτια με τους συγγενείς των “θυμάτων” είναι πιεστικοί. 

Φτάσαμε στη Θέρμη. Το σπίτι της Μαρίας είναι σε μία καλή περιοχή με θέα το Θερμαϊκό. Πρόκειται για ένα διαμέρισμα νεόδμητο υψηλής αξίας με νότιο προσανατολισμό. Η βεράντα είναι τεράστια και τα φώτα είναι όλα ανοιχτά. Θα φάμε στο μπαλκόνι. Η θέα είναι εκπληκτική. Μπορείς να δεις τα απογειώσεις των αεροπλάνων χωρίς να σε ενοχλεί ο θόρυβος. Στο βάθος της εικόνας κυριαρχεί το γαλάζιο. Χτυπάμε το κουδούνι. Ανεβαίνουμε στον τελευταίο όροφο. Η πόρτα ανοίγει. Η Μαρία βγαίνει έξω από το διαμέρισμα και με αρπάζει. Με φιλάει σταυρωτά. Τα μάτια της είναι υγρά. Το ίδιο θα κάνει και με τον Κωνσταντίνο. Λίγο πιο πίσω είναι ο Γιάννης. Μία δυνατή χειραψία και σταυρωτά φιλιά. Είναι απλά ντυμένοι και οι δύο. Ένα ξεβαμμένο τζιν και μία μπλούζα πόλο, με ταιριαστά χρώματα. Δίνουμε τα δώρα μας. “Αυτά είναι από εμάς” της είπε ο Κωνσταντίνος. Ίσως και να της έκλεισε το μάτι. Προχωράμε στη βεράντα μετά από υπόδειξη του Γιάννη. Μας περιμένουν οι γονείς της Μαρίας. Θα σηκωθούν και δύο από το κάθισμά τους και θα μας χαιρετήσουν δια χειραψίας. Η μαμά της είναι μία καλοντυμένη κάπως γερασμένη κυρία λίγο πριν τα 70. Φοράει ένα φόρεμα μοντέρνο. Ο μπαμπάς της φοράει ένα ανοιχτό μπλε υφασμάτινο παντελόνι και κοντομάνικο πουκάμισο καρό. Θα δοθούν οι συστάσεις από Γιάννη. Καθόμαστε λίγο άβολα. Η συζήτηση είναι γνωριμίας. Αν μιλήσουν πολύ θα γίνουν ενοχλητικοί. Αν μιλήσουν λίγο θα είναι αγενείς. Ο Γιάννης ελέγχει τη ροή της συζήτησης και τα θέματα. Μέχρι στιγμής όλα κυλούν ομαλά. Ξεκινάμε με ένα ποτήρι κρασί. Θα τσουγκρίσουμε όλοι μαζί για το καλωσόρισμα. Έρχονται τα πρώτα φαγητά. Σερβίρουν ο Γιάννης και η Μαρία. Αρνήθηκαν να βοηθήσουμε και εμείς.

Αρνάκι στη γάστρα με πατάτες στο φούρνο. Οι σαλάτες είναι μία εποχής και μία του σεφ. Υπάρχουν ποικιλίες αλλαντικών και τυριών και φυσικά προσούτο Πάρμας. Είναι όλα τέλεια. Το κρασί είναι ροζέ εμφιαλωμένο. Το αλκοόλ βοηθά στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων. Κάποια στιγμή και ενώ η οινοποσία βρίσκεται λίγο μετά το μέσον, τους λέμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Επικρατεί ησυχία. Ο Γιάννης χειροκροτά. Η Μαρία κλαίει. Το ίδιο και οι γονείς της. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν με ξέρουν. Ξέρουν όμως το συνοδό μου. 

Και ξεκινούν τα δώρα. Σε μία στιγμή υψηλής συναισθηματικής φόρτισης η Μαρία μου χαρίζει το μονόπετρο της μάνας της. “Δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Το παραδίδω σε σένα με πολύ πολύ αγάπη.” Ακολουθεί ο Γιάννης. Θα κάνει δώρο ένα ρολόι χειρός στον Κωνσταντίνο, ο οποίος θα πάρει το λόγο. “Δεν είναι ανάγκη να συμβεί αυτό. Σας ευχαριστούμε πολύ και οι δύο και το εκτιμούμε βαθύτατα. Μας σκλαβώνετε με την κίνησή σας αυτή και νιώθουμε υποχρεωμένοι.” Ο Γιάννης θα απαντήσει “Φίλε χαμουτζή….η Μαρία κι εγώ σ’ αγαπάμε….” και σταμάτησε βουρκωμένος. Ακολούθησε ένα high-5 μεταξύ τους. Μετά σηκώθηκαν και αγκαλιάστηκαν. 

Στο τέλος σέρβιραν το γλυκό και οι γονείς της Μαρίας μας έδωσαν την ευχή τους. Το καλύτερο δώρο της βραδιάς. Θα φύγουμε αγκαλιασμένοι για το ξενοδοχείο. Δεν κοιμηθήκαμε ποτέ ξανά σε διαφορετικά δωμάτια. Πιο επίσημο δεν γίνεται…

 

Αυτή ήταν η προτελευταία μας συνάντησή με τη Μαρία στη Θεσσαλονίκη. Οι υπόλοιπες έγιναν στην Αθήνα που είχε μετακομίσει. Η τελευταία συνάντηση στη Θεσσαλονίκη έγινε το 2016 και δεν ήταν καλή. Καθόλου καλή. Η Μαρία πέθανε το Φθινόπωρο του 2016 ξαφνικά. Ήταν άρρωστη και δεν το είχε αντιληφθεί. Μία ελαφρά αδιαθεσία ανέδειξε ένα τεράστιο πρόβλημα. Σε μία εβδομάδα ήρθε το τέλος. Κηδεύτηκε στην Καλαμαριά.