Αμαλία Μεγαπάνου

της Βασιλικής Δραγάτση

 

Δεν ανήκω,ούτε ανήκα ποτέ στον κόσμο της Αμαλίας Μεγαπάνου, αλλά ο θάνατός της με συγκινεί… Μου θύμιζε εκείνες τις Belles Dames du temps jadis, τις ωραίες κυρίες του παλιού καιρού από το ποίημα του Villon…

Σε μια χώρα χωρίς αριστοκρατία απέπνε μια σπάνια ευγένεια με όλες τις δυνατές σημασίες της λέξης… Μια ευγένεια και μια κομψότητα που δεν αγοράζονται με χρήματα, ούτε με αξιώματα. Έμοιαζε με γυναίκα που μια λέξη ειπωμένη σε λάθος τόνο θα μπορούσε να την καταρρακώσει… 

Δεν ξέρω αν το «Σκάσε, Αμαλία» ειπώθηκε πραγματικά, ξέρω όμως ότι ο πανίσχυρος Καραμανλής πολλές φορές θα αισθάνθηκε άοπλος μπροστά στο ευγενές χαμόγελό της… Κι έπειτα θα μπορούσε και κείνη να διαφημίζει φιλανθρωπίες, να διοργανώνει γκαλά και να πουλάει λεπτό λεπτό τη ζωή της με τον Καραμανλή και δεν το έκανε…

Στην εποχή μας που με μεγάλη ευκολία ονομάζουμε ‘Μεγάλες Κυρίες» μποτοξαρισμένες νεόπλουτες, όπου η αγένεια είναι ο κανόνας, το θράσος και η αμορφωσιά κανονικότητα, η στάση ζωής της Αμαλίας Μεγαπάνου μοιάζει τελευταίο απομεινάρι μιας εύθραυστης, δαντελωτής ζωής… Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό… Ποια γυναίκα της τάξης της θα τολμούσε να γράψει βιβλία όπως ο ‘Εκτωρ» ή τον «Διάλογο με την Άννα», την εξαιρετική και με σεβασμό συνομιλία της με μία ιερόδουλη…

Έχω ακόμα στη μνήμη μου την εικόνα της στην κηδεία του Καραμανλή σοβαρή και όμορφη… Κάποια στιγμή γλίστρησε λίγο η σημαία από το φέρετρό του και κείνη την τακτοποίησε απαλά… Και σ’ αυτή την κίνηση είδα τρυφερότητα και -ποιος ξέρει;- συγχώρεση … Γιατί τελικά οι άνθρωποι δεν κρινόμαστε μόνο στα μεγάλα, περισσότερο τα μικρά και ανεπαίσθητα είναι το μέτρο μας… Και για μένα η Αμαλία Μεγαπάνου μετρήθηκε με κείνη την ύστατη, ευγενική της κίνηση…