Ρόδα τσάντα και κοπάνα

του VIX.

Οι αφραγκίες του ’80 ήταν στο ζενίθ. Ο μπαμπάς δεν ήταν ΠΑΣΟΚΟΣ και η οικογένεια απλήρωτη. Όλο με έναντι. Καταλήξαμε κομπάρσοι σε βιντεοκασέτες. Απίστευτες ώρες αναμονής με ατσιγαρίες και χωρίς φραπέ. Γνωρίσαμε το μεγάλο Μίμη Φωτόπουλο. Ο κολλητός της παρέας είναι στη σκηνή που κάνει κερατάκια στο Δεμίρη, εκτός σεναρίου.

Η ταινία ήταν πετυχημένη. Ο τίτλος ήταν ένα σύνθημα που περιέγραψε μία ολόκληρη δεκαετία. Οι ερμηνείες ήταν πρόχειρες. Τα γυρίσματα πρόχειρα. Μαντραχαλάδες όλοι που παριστάναμε τα λυκειόπαιδα. Όλα για ένα μεροκάματο για να βάλουμε βενζίνη στη μηχανή και να πιούμε ένα φραπέ. Οι κομπάρσοι ήμασταν και στην πραγματική μας ζωή, ρόδα τσάντα και κοπάνα.

Ο πιο ξηγημένος ήταν ο Ντούζος. Μας έφερνε τα τσιγάρα με τις κούτες. Ο μόνος που μίλαγε με μας του κομπάρσους λες και τον ξέραμε χρόνια.