Πανηγύρια στα ξωκλήσια…στου Άη Νηγιά του Αψηλού

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 20 Ιουλίου 202.. Ηλία του Θεσβίτη.  Κατάστικτο το ελληνικό καλοκαίρι από γιορτές αγίων θερινών, κατάστικτη και η ελληνική επικράτεια από εκκλησίες και ξωκλήσια αφιερωμένα στο όνομά τους. Και μόνο για τον μήνα Ιούλιο έχουμε και λέμε. Άγιοι Ανάργυροι, Aγία Κυριακή, Aγία Μαρίνα, προφήτης Ηλίας, Aγία Παρασκευή, Άγιος Παντελεήμονας,  δηλαδή, γιορτάζει κόσμος και ντουνιάς. Η Αγία Μαρίνα αγκυροβολημένη δίπλα στο κύμα, να τη συντροφεύουν ψαράδες με τις βάρκες τους και η Αγία Παρασκευή χωμένη μες στις ρεματιές με τις νεράιδες και τα ξωτικά. Όσο για τον Ηλία τον Θεσβίτη αυτός είναι ακροβολισμένος σε απόκρημνα υψώματα. Και την τιμητική τους, βέβαια έχουν πιο πολύ αυτά τα ταπεινά και αλειτούργητα ξωκλήσια.

Πάνε οι γυναίκες μέρες πριν να ευπρεπίσουν το ναό και άντρες για ν’ ασβεστώσουν. Αυτά που περιμένουν να λειτουργηθούν μια φορά το χρόνο και ύστερα στο προαύλιο να στηθεί το πανηγύρι και να ευφρανθεί ο άγιος που τιμάται. Ν’ ακούσει βιολιά, κλαρίνα, σαντούρια, λύρες και ακορντεόν και να μερακλωθεί εκεί στις ουράνιες μονές.

Να δει τους προσκυνητές του, να πίνουν και να χορεύουν, να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται και κάποιοι άλλοι να φλερτάρουν. Ωραία πράματα μωρέ και εγώ που κάποτε ήμουνα στη γη μ’ αρέσανε κάτι τέτοια.  Μα για να φτάσεις στο ξωκλήσι και πιο πολύ για ν’ ανεβείς σε κάποιον προφήτη Ηλία, που ως γνωστόν παίρνει τα όρη και τα βουνά, πρέπει να γίνει η γλώσσα σου γραβάτα. Έτσι το απαιτεί ο άγιος και να σου φανεί το αντίδωρο στο τέλος παντεσπάνι. Και είχα ακούσει κάποτε, από μια ψυχή, μια ωραία ιστορία για τον κωδωνοκρούστη  του προφήτη Ηλία στη Σίφνο, πως ήτανε σχεδόν ερωτευμένος με τις καμπάνες και μόνο αυτός ήξερε τα χούγια τους και τις χτυπούσε με τέχνη και μαεστρία μεγάλη. Τον άκουγε ο προφήτης από ψηλά κατέβαινε με το άρμα του, καθόταν στη γιορτή του και όταν ο ήλιος μεσουρανούσε, γυρνούσε πίσω σε μια κατάσταση γλυκιάς νηφάλιας μέθης…