Ο Ευλάμπιος

της Βιτάλια Ζίμμερ

Γιοκαρίνης, Αχ Ευλαμπία. Εξαιρετικό τραγούδι, που υποκρύπτει κάποιο πραγματικό περιστατικό. Μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι, διότι οι στίχοι αλλάζουν τα συμβάντα για να αποκτήσουν ρίμα. Το όλο σκεπτικό το καταλάβαμε σίγουρα!

Περιμένω στην ουρά να καταθέσω χρήματα σε τραπεζικό λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα. Με κοιτάει επίμονα ένας νεαρός, ο Ευλάμπιος. Έτσι θα τον λέμε γιατί δεν ρώτησα ποτέ το όνομά του. Τον κοιτάζω. Μου χαμογελάει. Χαμογελάω. Ίσα που κρατιέμαι να μην γελάσω πολύ δυνατά.

Για λίγα δευτερόλεπτα, αποσυντονιζόμαστε. Ξανά κοίταγμα. Δεν αντέχω άλλο. Ο Ευλάμπιος είναι σίγουρος ότι σήμερα θα βγει με γκόμενα από την τράπεζα. Είναι σίγουρος ότι θα κάνει ανάληψη και μετά κατάθεση.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Να το συνεχίσω ή να το σταματήσω άδοξα τώρα. Το συνεχίζω. Ήρθε η σειρά μου, έδωσα τα χρήματα στον ταμία και τέλος. Φεύγω. Σηκώνεται από τον μικρό καναπέ που κάτι-κάποιον περίμενε, ανοίγει το βήμα του και με προλαβαίνει στην έξοδο.

“Θέλεις να πάμε για ένα καφέ τώρα;”

“Φοράς τη μπλούζα σου ανάποδα. Να ελέγξεις και το βρακί σου.”