Η φραουλίτσα

της Fay Ntan

 

Πώς είναι να σ΄ αδαπάει ένα πρεζόνι, ένας αλκοολικός, ένας τζογαδόρος; Αυτοί δεν αδαπούν Φανή. Οι άνθρωποι είν’ άρρωστοι, εξαρτημένοι. Ναι νταξ. Τουλάχιστον αυτοί ξέρουν από τι βουστάρουν, από τι πονούν. Έχουν σημάδια βλέμμα τους, σε λέξεις που χρησιμοποιούν. Φύγε, τι κάνεις με αρρώστους εσύ; Δεν μπορούν σε δώσουν χαρά, α καταστραφείς.

Έπιασα χέρι του. Αυτός στο περιθώριο, γω στο δικό μου. Μην τολμήσεις να πεθάνεις, του είπα κι ήταν το μόνο που του ζήτησα.
Φανουλα, όλα θα στρώσουν, είπε. Δεν πίστευα. Τίποτα δεν πίστευα. Αλλά ήταν ωραίο να τον αδαπω ήταν ωραίο να με αδαπά. Ήταν ακόμη πιο ωραίο τον βλέπω με αναζητά. Φτιαγμένος, χαμένος, χαρμάνης, σε όλες τις παραλλαγές, όταν ζητούσα ήταν όλο εκεί. Φραουλίτσα μου Φανή.
Μην τολμήσεις με πάθεις κάτι. Ακούς; Δε θα χει γούστο χωρίς εσύ μαζί.