Ιστορίες για την ποίηση (9)

Το τέλος του καλοκαιριού

Paolo Volponi

 

[La fine dell’estate]

 

Πεθαίνουν απόψε

τα ζουζούνια που φέρνανε τα φώτα

στις νύχτες μου τις ξάστερες

πλάι στο ποτάμι∙

αλίμονο, τα σκοτώνει

με κρύφια αγωνία ανάμεσα στα φυλλώματα

το πρώτο τραγούδισμα του ανέμου.

 

Κι έτσι ο βαθυκόκκινος  σκορπιός

που τ’ Αυγούστου ο τέτανος

ανέβασε στην πέτρα

παιχνιδάκι είναι σκιασμένο∙

και το τριζόνι κουβαλάει τη νύχτα

με τ’ αμέτρητα άστρα χαραγμένα

στου τζίτζικα την πλάτη.

 

Το τέλος του καλοκαιριού

αρχέγονο με ξαφνίζει∙

το πέρασμα κρατάω

σαν το βράχο τον ασάλευτο,

κείνον που τίποτα δεν τον αλλάζει

παρά μόνο ένα ματάκι απ’ το μούσκλο

κι απ’ το χρώμα μια σκιά.

Στο βλέμμα μου απάνω

το στυλωμένο στο ρέμα

σάμπως να βρίσκει σε ξέρα

ρυτιδώνεται το νερό∙

(κει πέρα τριποδίζει μια αράχνη

τις τελευταίες της ακροβασίες).

 

Κάθε στιγμή σιωπηλή

στον ουρανό γεννιέται

αστέρι με ουρά φαρμακερή.

 

Και τώρα οι φύλακες των αμπελιών

ετοιμάζουνε για μένα

τις σφαίρες τους από αλάτι.

 

 

*******

(Μετάφραση από τα ιταλικά : Θεοδόσης Κοντάκης)

Πηγή: http://www.poiein.gr/