Καλό χειμώνα…

της Βιτάλια Ζίμμερ.

 

Το σκάφος πλέει με ταχύτητα προς τη Μαρίνα Αλίμου. Σκίζει τα νερά του Αιγαίου και τα χρωματίζει για λίγο άσπρο. Ο αφρός του παφλασμού της μηχανής αφήνει ένα μοναδικό ίχνος. Κάθομαι στην πρύμνη πάντα. Ποτέ στην πλώρη. Κοιτάζω αυτό που αφήνω πίσω. Δεν αφήνω πίσω το επίκτητο νησί μου, την Πάρο. Δεν αφήνω πίσω μου τη θάλασσα. Αφήνω πίσω μου το καλοκαιράκι μου. Αποχαιρετώ το απέραντο γαλάζιο.

Σε λίγες ώρες θα βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο, γεμάτη θλίψη και αγωνία. Προορισμός, το μουντό Μόναχο. Η βάση μου. Το σπίτι μου. Πέρασαν τρεις μήνες διακοπών, περιπλανώμενη στη στεριά και στη θάλασσα. Το ξέρω ότι θα συμβεί όταν ξεκινάω τις διακοπές μου. Με θυμάμαι να κάθομαι στην πρύμνη. Είναι τελετουργικό. Η Σάρα μου ξέρει. Δεν με ενοχλεί. Ευτυχώς ασχολείται με την πλοήγηση και με αφήνει ήσυχη στη στεναχώρια μου. Δεν θέλω τίποτα, δεν θέλω κανέναν. Θέλω να γυρίσει ο χρόνος πίσω 3 μήνες. Να ξαναέρθει το καλοκαιράκι μου. Πώς θα περάσει ο χειμώνας; Με περιμένει εργασία δύσκολη. Θα ταξιδεύω σαν τσιγγάνα σε όλα τα μέρη της γης. Η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα. Είναι κρίση άγχους, ξέρω. Κάθε χρόνο την περνάω όταν αποχαιρετώ το απέραντο γαλάζιο.

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Οι πρωταγωνιστές είναι ίδιοι. Εγώ και η θάλασσα. Μία θάλασσα που ποτέ δεν θα γεράσει…

Καλό χειμώνα…