Στο Μπραχάμι μιας άλλης εποχής…η βελόνα στον «Ενόπλων»

Με αφορμή την συμπλήρωση δώδεκα χρόνων συνεχούς  λειτουργίας του θρυλικού πλέον, imaginistes radio, επαναφέρουμε ελαφρώς "ανακαινισμένο", ένα παλιότερο κείμενο του Βαγγέλη Γκουγκουλή, φόρο τιμής στο ραδιόφωνο.

  του Βαγγέλη Γκουγκουλή  

Ήμουν –μάλλον- ο τελευταίος που έμαθα τι ακριβώς είναι το διαδίκτυο.

Οι γνώσεις μου για το ιντερνέτ ήταν –και είναι-ελάχιστες.

Γνώριζα αυτά –και μόνο αυτά- που απαιτούσε η καθημερινότητά μου στη δουλειά…

Ας είναι καλά το Κατερινάκι , η νεότερη συνάδελφος που,

μ΄ έσωζε όταν τα πράγματα και οι απαιτήσεις γίνονταν πιο περίπλοκες…

Στο σπίτι , το είχα-το internet- μόνο για να ακούω μουσικές απ όλο τον κόσμο ,

από χιλιάδες σταθμούς και webradio…

-Πάνε περίπατο αυτά που ήξερες , τα fm , τα μακρά και τα βραχέα ,

μου έλεγαν φίλοι στη γειτονιά…

-Ξέχασέ τα τα συλλεκτικά σου , όλα εδώ είναι πλέον… στο internet, στα web…

Αυτά άκουγα και έβλεπα και σκεφτόμουν

που ήταν και που είναι τώρα το ραδιόφωνο.

 Βλέπω τα παλιά μου ραδιόφωνα  να στέκουνται  όμορφα ,

σιωπηλά , σκονισμένα στο σπίτι.

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι μου ζητάνε να τα περιποιηθώ ,

 μου ζητάνε να τα ανοίξω , να μου κάνουν παρέα , όπως τότε…

Τα επισκευάζω σιγά-σιγά ,

 όταν τελειώσω με τις επισκευές τους

θα τα ανοίξω όλα μαζί μια μέρα …στα μακρά , τα μεσαία  , τα βραχέα σε διαφορετικούς σταθμούς …

σε σταθμούς της μεγάλης Ανατολής και της Άγριας Δύσης ,

τέρμα η ένταση , φωτιά  να πάρουν τα ηχεία…

Ακροατής φανατικός , απ΄ τα μικράτα μου.

Στο νησί μια μέρα ο πατέρας , έφερε στο σπίτι, ένα χάρτινο κουτί, μεγάλο…

-Ραδιόφωνο graetz μου λέει, γερμανικό  , επιτραπέζιο , παγκοσμίου λήψεως , τελευταίας τεχνολογίας,

ξηράς  μπαταρίας berec 2 οκάδες βάρος…

τρελάθηκα.. μαγικό κουτί , σκέφτηκα .

Έβλεπα το μαύρο βακελίτη γύρω-γύρω , το  φωτάκι της χρυσής  πλαφονιέρας και τη βελόνα, να κινείται δεξιά- αριστερά από χώρα σε χώρα

και ταξίδευα και γω μαζί της…το έχω- εννοείται- ακόμη και το χαζεύω..

Στον «Ενόπλων» καρφωμένη σταθερά η βελόνα στα ΜΑΚΡΑ ΚΥΜΑΤΑ…»των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…»

Έτσι κι έφευγε λίγο από κει και πήγαινε στα ΒΡΑΧΕΑ …

φεύγαμε και μείς

BEIRUT…ALEXANDRIA…TUNIS…ALGER…ISTAMBUL..

Άκουγε ο πατέρας  τους αμανέδες και

τρελαινόταν απ΄ το νταλκά του ( εκ Προύσσης άλλως τε ο πατέρας).

Τα σκέφτομαι τώρα και ξέρω γιατί και  γω

νταλκαδιάζομαι με τις ψαλμωδίες , τα τεριρέμ  και τους αμανέδες…

Πριν χρόνια πήγα στη Κωνσταντινούπολη , να επισκεφθώ το Εθνικό ορφανοτροφείο στη Πρίγκηπο ,

Eμεινα σε ξενοδοχείο που είχε δίπλα μιναρέ και μουεζίνη,

για να ακούω από πρώτο χέρι τους αμανέδες που ακούγαμε από το μαύρο-χρυσό graetz..

-Κλείστο , φώναζε η μάνα μου, θα τελειώσει η μπαταρία .

-…Δε θα μπορούμε ν΄ ακούσουμε τη λειτουργία τη Κυριακή..

Τη Κυριακή απομεσήμερο μ΄  έπαιρνε για βαρκάδα. Το ραδιόφωνο μαζί. Εκείνος κουβάλαγε το ραδιόφωνο…

graetz  τελευταίας τεχνολογίας…κι εγώ τη μπαταρία berec δυο οκάδες μέσα σε τσάντα από καραβόπανο,

τα βάζαμε σε μέρος να μην βρέχονται, εκείνος ψάρευε…

 εγώ κι η βελόνα μου στον  «ΕΝΟΠΛΩΝ» σταθερά,

άκουγα μετάδοση ποδοσφαιρικών αγώνων…

όταν γύρναγε στο «ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΟ» ανέβαζα την ένταση..

Ρωσίδης, Ψύχος, Μπέμπης..

-Ρε μπαμπά , μπορεί ένας μπέμπης να παίζει μπάλα και να βάζει και γκολ;

-Ο Μπέμπης τα κάνει όλα.

Έτσι έγινα Ολυμπιακός,,, για μια βελόνα στον «ΕΝΟΠΛΩΝ» κι  ένα μπέμπη…

Αχώριστος σύντροφος της οικογένειας πλέον, το μαύρο-χρυσό graetz.. πιο πολύ δικός μου,

το κουβαλάγαμε μαζί μας..

Στο σεισμό , το καλοκαίρι του΄56…

στο  δασάκι της Εκατονταπυλιανής , τέρμα η ένταση ν΄ ακούει όλος ο πρόχειρος καταυλισμός,

 έτριζε το ηχείο. στον «ΕΝΟΠΛΩΝ» πάντα …

«σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά…»

Πέρασε καιρός, πήρε σύνταξη ο πατέρας ,

φύγαμε για άλλο νησί. Φορτώσαμε τα λιγοστά της οικοσκευής στο καΐκι του Βεντούρη…

τραπέζι, 4 καρέκλες, ντουλάπα με εξωτερικό καθρέπτη, κρεβάτι και…το ραδιόφωνο…

τυλιγμένο σε κουβέρτα στην αγκαλιά μου…

Κάτω στο αμπάρι με το φωτάκι της πλαφονιέρας και τη βελόνα να πηγαινοέρχεται..

μια στα ΜΑΚΡΑ μια στα ΒΡΑΧΕΑ…»…ξεκινάμε πάμε μακριά, σ΄ άλλα μέρη σ΄ άγνωστα νερά..»

Κι ύστερα πάλι άλλο μπάρκο, με το Μοσχάνθη , για το τελικό προορισμό…

Το ραδιόφωνο graetz βρήκε την έδρα του…

Στο σπίτι στο Μπραχάμι…

Ένα  παλιό χειροποίητο ράφι σαν εικονοστάσι ήταν πλέον η βάση του…

Καρφωμένο πάνω από το κρεβάτι μου ψηλά…

το βράδυ όρθιος, στη χαμηλότερη ένταση,

με το αυτί κολλημένο στο ηχείο..

Εκπομπές εξαιρετικού ύφους και ποιότητας…με πήγαν σ΄ άλλο κόσμο

Λογοτεχνικές  σελίδες…,το Θέατρο στο ραδιόφωνο..

Καραγάτσης , Μυριβίλης, Ξενόπουλος, Μίλλερ, Στάινμπεκ, Τ.Ουίλιαμς και τόσοι άλλοι…

οι ερασιτέχνες πειρατές της εποχής κι

ο Αμερικάνικος της Βάσης…

Από τη Βάση άκουσα και τον αγώνα του Κάσιους  Κλέυ με το Σόνι Λίστον , τη δολοφονία του Κέννεντυ…

Ως που μια μέρα ήλθε ο ¨μπόγιας¨.

Ήμουν  απογευματινός στο σχολείο, κτύπησε τη πόρτα..

-Ποιος είναι;

-Δεν έχετε πληρώσει τη ραδιοφωνία (έβγαινε ξεχωριστός λογαριασμός τότε)

Μπήκε μέσα σχεδόν με τη βία …η κουφάλα..

Πήγε στο ράφι, κατέβασε το ραδιόφωνο και

μ΄ ένα εργαλείο και βουλοκέρι το σφράγισε λέει..

…η κουφάλα….

Με μαχαίρωσε ο καριόλης…

Μέρες-βδομάδες το χάζευα  σιωπηλό, λυπημένο…

το μαύρο-χρυσό graetz.

Νόμιζα ότι κάποια στιγμή θα άρχιζε να μου μιλάει πάλι , το γυάλιζα με οινόπνευμα…τίποτα.

Μ΄ έβλεπε ο πατέρας μου, σπάραζε, δεν είχε φράγκα..

Μια Κυριακή μετά την  εκκλησία , γύρισε φουριόζος και

 αποφασισμένος …

-Πάω να σου πάρω ραδιάκι…

Πήγε στο Μοναστηράκι.

-Ελα ρε, σου πήρα τρανζίστορ…SONY...τελευταίας τεχνολογίας..

Το άνοιξα .Τον είχαν δουλέψει τον ταλαίπωρο,

του είχαν πουλήσει CONY…

δε του πα τίποτα…ούτε τους πειρατικούς της εποχής δεν έπιανε..

απλά ψιλοάκουγα…

Το άλλο το καλό στεκόταν σκεπασμένο,

 μ΄ ένα κεντηματάκι της μάνας μου…στο εικονοστάσι..

Κι η βελόνα του πάντα εκεί…

στον «ΕΝΟΠΛΩΝ»..

«των εχθρών τα φουσάτα περάσαν…»

το είχε σφραγίσει…ο καριόλης…