Ημερολόγιο καραντίνας (1)…GHOSTDANCE The Band

Η μουσική είναι ζωή! Είτε την ακούς, αλλά ακόμη περισσότερο όταν παίζεις, όταν δημιουργείς μουσική… Τετριμμένο ακούγεται, αλλά προσωπικά η μουσική μου έχει σώσει πολλές φορές την «ζωή», η σκληρή μουσική, αυτή που αγαπώ και υπηρετώ από μικρό παιδί..

Περάσαμε δέκα χρόνια κρίσης, μνημόνια… Σκληρά χρόνια και δύσκολα, που δοκίμασαν τις αντοχές και τις δυνάμεις μας. Ελεύθερος επαγγελματίας εγώ, σε ελεύθερη πτώση, ήταν σαν κάποιος να μου πήρε το πάτωμα κάτω από τα πόδια, γκρεμίστηκα… Πατέρας δύο παιδιών, δύο μικρών παιδιών, που δεν ήξερα αν αύριο το πρωί, θα μπορώ να τους παρέχω τα βασικά και να τα κοιτάω το βράδυ στα κρεβάτια τους και η καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει. Άνθρωπος, με όνειρα και θέλω… Όχι πολλά, όχι ακριβά, αλλά όνειρα ρε φίλε, να δω, να μάθω, να ταξιδέψω, να ζήσω γαμώ την αμαρτία μου, να ζήσω, όχι απλά να επιβιώσω… Και εκεί ακριβώς, εκεί ακριβώς, έκανε την εμφάνιση της, πάλι η μουσική, στην μορφή μιας μπάντας, που μου έδωσε μια ευκαιρία, που έμοιαζε ξεχασμένη.

Ήρθαν οι Ghostdance και με έκαναν να σταθώ στα πόδια μου… Αρχίσαμε πρόβες, νέα τραγούδια, στούντιο, ηχογραφήσεις, live εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα. Παίξαμε την μουσική μας, την μεταδώσαμε, πήραμε αγάπη και δώσαμε, νοιώσαμε, ένοιωσα την αλληλεπίδραση με ανθρώπους που δεν θα τους είχα γνωρίσει ποτέ, δεν θα τους είχα μιλήσει, δεν θα τους είχα αγκαλιάσει, δεν θα γινόταν φίλοι μου. Μέσα σε αυτή την άθλια κατάσταση, λόγω της μπάντας, βγήκα στον δρόμο, ταξίδεψα, έγραψα χιλιόμετρα σε άσφαλτο αλλά και πάνω σε stage, ξέφυγα από την δύσκολη καθημερινότητα και όταν γυρνούσα Κυριακή βράδυ στο σπίτι μου, είχα την δύναμη να συνεχίσω, να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και να πολεμήσω μια μέρα ακόμη, αλλά με το κεφάλι ψηλά, με περηφάνια, με «πλάτες» το συναίσθημα και την ενέργεια που είχα ρουφήξει το περασμένο βράδυ τετρακόσια και βάλε χιλιόμετρα μακριά… Η μουσική με έσωσε, με έσωνε λοιπόν, ακόμη μια φορά και μέσα σε όλη την μαυρίλα, είχα έναν φάρο να ακολουθώ, να με βοηθά να βλέπω να ξεχωρίζω, να προχωράω…

Έτσι πέρασαν οχτώ χρόνια, σχεδόν όλη η περίοδο της κρίσης και μετά σταμάτησε… Όπως σταματάν όλα τα ωραία! Άλλος έπρεπε να φύγει για δουλειά, άλλος να αλλάξει δουλειά, άλλος να προχωρήσει. Αλλά το όνειρο ήταν εκεί και ο στόχος… Αν και μακριά, συνεχίζαμε άλλες φορές νοητά και άλλες φορές κυριολεκτικά να δουλεύουμε, να προχωράμε να ελπίζουμε. Μπήκαμε πέρυσι, αρχές του 2020 στο στούντιο, για να γράψουμε το νέο άλμπουμ μας και όλα φωτίστηκαν ξανά στο μυαλό μου, έβλεπα την πορεία να ξεκινάει ακριβώς από κει που σταμάτησε και ήμουν και πάλι δυνατός, ευτυχισμένος. Κλείσαμε δύο live, τα πρώτα μας μετά από ενάμιση χρόνο, ένα στην επαρχία και ένα στην Αθήνα… «Πάμε ντου!», σκεφτόμουν… Και τότε… Πανδημία!

«Υπομονή, θα περάσει κι αυτό!», σκεφτόμουν κι ας πήγαν όλα πίσω… «Για λίγο θα είναι, για λίγο», έλεγα στον εαυτό μου και πέρα από την δουλειά μου, που ακόμη μια φορά θα κατέρρεε, πέρα από την οικογένεια μου, πέρα από όλα αυτά σκεφτόμουν την μουσική, την μουσική μου… Όλα πίσω, όλα πίσω… Και καταλάβαινα, καταλαβαίνω ότι κάποιοι ζουν από αυτό και ότι ήταν χειρότερα, αλλά κι εγώ ρε φίλε κι εγώ ο ερασιτέχνης, ο ημιεπαγγελματίας, που μπορεί να μην ήταν το επάγγελμα μου, αλλά ήταν το φάρμακό μου, αυτό που με κρατούσε, το δεκανίκι μου…. Λόγω της μπάντας έφευγα νοητά και κυριολεκτικά, ήταν πληρωμένα τα έξοδα οι μπύρες, το ξενοδοχείο το φαί, τα στούντιο, όταν γυρνούσαμε, οι εγγραφές… Που να τα έβρισκα; Εδώ παλεύαμε για τα βασικά…. Δεν ήτανε «μπριζόλα», αλλά και αυτή η «φασολάδα» μου έφτανε, με ζούσε, με ξύπναγε… Από αυτό ζούσα, ζούσα ανθρώπινα, ξεπερνούσα την ασχήμια της γαμημένης της επιβίωσης… Ένα πιάτο φαί, στα δύσκολα θα βρεις, ζωή όχι, πάει τελείωσε… Έφυγε και δεν ξαναγυρνάει!

Υπομονή, υπομονή… Πέρασε και παρά τις πληγές, παρά τον πόνο, κάτι πήγαμε να κάνουμε, Καλοκαίρι… Κάτι ακουστικά, κάποιες προτάσεις… Μια ανάσα και μετά πάλι τα ίδια… Πως θα αντέξω;

Θα αντέξω και θα αντέξεις φίλε μου! Συνοδοιπόρε, συνάρρωστε, ρόκερ ανεπανόρθωτε και πεισματάρη, ονειροπόλε και ταξιδευτή… Θα αντέξουμε, γιατί έχουμε κάτι που δεν έχουν οι άλλοι. Όλοι αυτοί που τον καιρό της αφθονίας ζούσαν με ψεύτικα όνειρα, με χαϊλίκια και ακριβά κόλπα, επηρεασμένοι, από έναν απάνθρωπο, απρόσωπο και άγνωστο τρόπο ζωής. Θα αντέξουμε, γιατί πρέπει… Θα αντέξουμε, γιατί έχουμε ανθρώπους που μας αγαπάνε και ας μην μας γνώρισαν κι ας μην τους γνωρίσαμε, έχουμε φίλους που δεν μιλήσαμε ακόμη, δρόμους που δεν πατήσαμε, μουσικές που δεν παίξαμε, μπύρες που δεν ήπιαμε, αγκαλιές που δεν κάναμε, stage που δεν πατήσαμε, στοίχους που δεν γράψαμε… Έχουμε πολλά να κάνουμε… Έχουμε όνειρα και θέλω, που δεν μετριούνται με χρήματα, που δεν κοστίζουν, που δεν πουλιούνται και δεν αγοράζονται… Είμαστε πλούσιοι κι ας οι τσέπες μας είναι άδειες κι ας γουργουρίζει το στομάχι μας, είμαστε χορτάτοι, είμαστε δυνατοί και ας αιμορραγούμε… Θα τα καταφέρουμε, γιατί έχουμε πλάτες, έχουμε δύναμη, έχουμε κάτι ανεκτίμητο…

Όταν στο υπόγειο, γρατσουνάω την κιθάρα και σιγοτραγουδάω, για να μην ξυπνήσω την φαμίλια, όταν σκαρφίζομαι ένα στιχάκι και το γράφω στο χαρτί… Όταν κάποιος με θυμάται και δείχνει την εκτίμηση του στο πρόσωπό μου, σε αυτά που έχω κάνει, καλή ώρα όπως η Εύα τώρα, ξέρω ότι είμαι ανίκητος, ένα είδος σούπερ ήρωα… Είμαστε ανίκητοι, είμαστε παντοδύναμοι, γιατί έχουμε την μουσική μας…

Ακούγεται τετριμμένο, αλλά η μουσική με έσωσε ξανά, θα με σώσει, θα με κρατήσει…. Κι εμένα κι εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και με καταλαβαίνεις…

Όλα καλά θα πάνε, θα περάσει κι αυτό…. Να είστε όλοι δυνατοί… Βαστάτε γερά!!!
Γιάννης Σιδεράκης…Ghostdance the Band…

Εύα Ζευγουλά