Θου Κύριε!…Troll face

 

 

από τον Ανερμάτιστο

 

 

Χελόου ιματζινίστες!  

 Τί μου κάνετε; Όλα εντάξει με την καραντίνα;

 Αν όχι, μην ανησυχείτε. Εμείς παραμένουμε στις επάλξεις -για λίγες παραστάσεις ακόμα- με σκοπό να σας κρατήσουμε συντροφιά εν μέσω κορονοϊού .

 Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε για ακόμα μια Τετάρτη εδώ προκειμένου να συζητήσουμε για τα θέματα που μας απασχολούν, στο γνωστό ύφος.

 Σήμερα θα δώσουμε ένα ρεπό στον αγαπημένο μας Ελληναρά, καθώς θα αναφερθούμε σε ένα θέμα που καλύπτει ένα (αρκετά) μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης κοινωνίας μας.

 Συγκεκριμένα, θα μιλήσουμε για την έρμη ελληνική γλώσσα και τους αλλεπάλληλους βιασμούς που αυτή δέχεται καθημερινά, τόσο στο γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο.

 Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

 Η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι που υπέπιπταν σε πολλά ορθογραφικά λάθη στο γραπτό τους λόγο. Είτε από απροσεξία, είτε από άγνοια, η ανορθογραφία αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας σεβαστής μερίδας συνανθρώπων μας, ας μη γελιόμαστε.

Παλαιότερα λοιπόν, οι κύριοι εκφραστές του ανορθόγραφου ”κύματος” ήταν κυρίως άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας (που δεν είχαν την ευχέρεια να μορφωθούν επαρκώς λόγω δυσμενών συνθηκών), ή νέοι άνθρωποι που απλά ”δεν έπαιρναν τα γράμματα”.

 Τα τελευταία χρόνια όμως, κάτι φαίνεται να αλλάζει στον τρόπο που χειριζόμαστε τη γλώσσα μας. 

 Πολλοί υποστηρίζουν πως φταίει η τεχνολογία – τα φέισμπουκ, τα γκρίκλις και τα λοιπά σύγχρονα διαβόλια. Και δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

 Είναι βέβαιο πως οι καινοτομίες (τύπου γκρίκλις) έχουν επηρεάσει σημαντικά τη γλωσσική συμπεριφορά μας, δεν τίθεται θέμα. Άλλωστε, το κύριο επιχείρημα των χρηστών αυτού του γλωσσικού μορφώματος είναι ότι ”τα γκρίκλις δεν έχουν ορθογραφία”. Ως εκ τούτου, μπορούν να γράφουν ανερυθρίαστα ό,τι παπαριά κατεβάσει η γκλάβα τους, δίχως να ανησυχούν για τυχόν επικρίσεις. Κι αν κάνετε το λάθος να αντιδράσετε, είστε αυτόματα μαλάκες. Αφού το είπαμε βρε κουτά, ”τα γκρίκλις δεν έχουν ορθογραφία”. Μάλιστα.

Παρ’ όλα αυτά, το μεγαλύτερο φάουλ δεν είναι η καθημερινή χρήση των γκρίκλις χάριν συντομίας, αλλά η σταδιακή απαξίωση της αυθεντικής γλώσσας μας. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε, εφόσον κυριαρχεί η πεποίθηση πως, ”αφού μπορώ και συνεννοούμαι έτσι, η σωστή χρήση της γλώσσας μου είναι περιττή”. 

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει γυρισμός. Όπως έλεγαν κι οι συμπαθείς Τρύπες, ”είναι μονόδρομος ο δρόμος που ‘χεις πάρει και δε σε βλέπω να γυρίζεις πίσω”.

Για να ολοκληρώσουμε το θέμα όμως, πρέπει να κάνουμε μια μικρή αναφορά και στον προφορικό λόγο, όπου η αλλοίωση της γλώσσας μπορεί να προκαλέσει -συν τοις άλλοις- και άφθονο γέλιο.

Πιο συγκεκριμένα, ο προφορικός λόγος υπόκειται σε μια σταδιακή μετάλλαξη τα τελευταία χρόνια, κυρίως από τα νεαρότερα άτομα. Κάτι η χαλαρότητα της ηλικίας, κάτι η ανάγκη να το παίξουμε κουλ και τσουπ! Όπως καταλαβαίνετε, το κακό δεν αργεί να γίνει.

Ας πάρουμε όμως ένα παράδειγμα καθημερινού διαλόγου αρκετών νέων, χωρίς καμία -το τονίζω- δόση υπερβολής.

 

 – Καλημέρα…

– ‘Μέρα ρε μαν, τι λέει;

– Καλά ρε μπρο, γιού;

– Άστα, έπαιξε μαλακία.

– Τί φάση;

– Με κεράτωσε η Μαρίτσα με τον τάδε.

– Μη με τρολάρεις τώρα!

– Μπέσα ρε μαλάκα!

– Λολ ρε ψηλέ…καλά, τί του βρήκε; Πολύ φέιλ ο τύπος…

– Γάμησέ τα…ζμπούτσα μου όμως, βρήκα άλλη.

– Έλα ρε φίλε, ρισπέκτ, γάμησες!

 

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο, τα συμπεράσματα δικά σας.

 Φιλιά!