Εξόχως ερωτικά
του Αργύρη Νικολάου
Τον είδα στο δρόμο φορτωμένο σαν υποζύγιο να σπρώχνει με το ένα χέρι ένα διπλό παιδικό καρότσι και με το άλλο να κρατά ένα μεγαλύτερο παιδί. Αν δεν ήταν τα μαλλιά του που είχαν αραιώσει θα ‘λεγα πως δεν είχε αλλάξει καθόλου. Στάθηκα στην άκρη του δρόμου αναποφάσιστος.
Κάτι στην εικόνα του δεν ταίριαζε με την εικόνα που είχα γι’ αυτόν. Ήτανε, βλέπετε, παντρεμένος όταν τον γνώρισα και είχε δυο μεγάλα παιδιά.
Νίκο, τέλος πάντων, του φώναξα. Εκείνος στάθηκε και με χαιρέτησε. Μου εξήγησε πως ξαναπαντρεύτηκε και πως τα παιδιά είναι ο καρπός του δεύτερου γάμου του. Από την κουβέντα μας μετά κατάλαβα πως τα μεγαλώνει μόνος. Είπα ό, τι θα έλεγε ο καθένας υπό το κράτος όλων αυτών των συμβάντων και αναχώρησα.
Αμέσως μετά κατακλύστηκα από εικόνες της προσωπικότητάς του. Λοιπόν, δεν υπήρχε δώρο που να μην του είχε δοθεί. Ομορφιά να σου κόβει την ανάσα, μυαλό ξουράφι, χαρακτήρας σπαθί, δεξιότητα απίστευτη -η αρμονική και άρτια συνεργασία των μελών του τον έκαναν να αριστεύει σ’ όλους τους τομείς όπου αυτή απαιτούνταν, μην πω για την ικανότητά του στον προφορικό και γραπτό λόγο. Μιλούσε όπως κι έγραφε, μεστά.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του και θαύμασα το οργανωτικό του μυαλό, τη μεθοδικότητα και την ικανότητά του να αποτυπώνει με λίγες λέξεις όσα εγώ και η υπόλοιπη ομάδα λέγαμε με πολλές. Μελετούσαμε, θυμάμαι, τα σχολικά βιβλία της γλώσσας και τα ΄χαμε λίγο χαμένα με τον ετερόκλητο προσανατολισμό του περιεχομένου τους όταν είπε, πως αυτά καθρεφτίζουν τον αντίστοιχο προσανατολισμό της κοινωνίας. Ή, σε μια άλλη περίπτωση, όταν εξετάζαμε το ωρολόγιο πρόγραμμα μαθημάτων ενός σχολείου και δε βρίσκαμε άκρη, εκείνος έστρεψε την προσοχή μας από αυτό που ήταν σταλμένο προς έγκριση σε αυτό που δεν είναι γραμμένο πουθενά και αποτυπώνει πολύ πιο πιστά την πραγματικότητα του σχολείου. Καίριες παρατηρήσεις που τις ακολουθούσαν επαινετικά σχόλια. Η σεμνή, συγκρατημένη ανταπόκρισή του σ’ αυτά τον καθιστούσαν ακόμα πιο αξιολάτρευτο.
Ένα τελευταίο του χαρακτηριστικό, που θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν το ανέφερα και που, ίσως, και να ήταν το πιο καθοριστικό για την μετέπειτα εξέλιξή του, ήταν πως από κάθε ίνα της ύπαρξής του έβγαινε ένα κάλεσμα ερωτικό. Ένα κάλεσμα βαθύ, ισχυρό, ασταμάτητο, αναπόδραστο, ένα κάλεσμα σαν αυτό της σελήνης. Κύματα κύματα ανταποκρίνονταν σ’ αυτό όλοι, μη εξαιρουμένου του ιδίου.
imaginistes 