Μελομακάρονο αγάπη μου….(κατά το Χιροσίμα αγάπη μου)

της Εύας Ζευγουλά

 

Το κλασικό γλύκισμα-κέρασμα των Χριστουγέννων…η μεγάλη αδικία της ζαχαροπλαστικής αφού όλο το χρόνο βρίσκεται στα αζήτητα και περιμένει υπομονετικά να έρθει η ώρα του για ν’ ανέβει στη σκηνή και να καταπλήξει τα πλήθη.

Μικρό, μπουκίτσα, στρογγυλό ή οβάλ…τραγανό απέξω, μαλακό μέσα σαν κάτι αγόρια που ξέρω κι εδώ που τα λέμε πολύ μου αρέσουν.

Λιώνει στο στόμα κι αφήνει τη γλύκα του να πλημμυρίζει τον ουρανίσκο κι ένα περίεργο πράγμα βρε παιδί μου…δεν άκουσα κανέναν που να τον έχει πιάσει πονόδοντος από μελομακάρονο! Μιλάμε για ΤΟΣΟ τρυφερό γλύκισμα!

Φυσικά ένα δεν είναι αρκετό αλλά τι περίεργο! Δεν θα γεμίσεις ένα πιάτο με αυτό γιατί αυτό που του ταιριάζει είναι το έμπα-έβγα στην κουζίνα. Πας στην κουζίνα για νερό, παίρνεις ένα μελομακάρονο, το βάζεις στο στόμα κι απογειώνεσαι….παρακολουθείς το φαγητό που μαγειρεύεται, τσιμπάς άλλο ένα….περνάς μπροστά απ’ την κουζίνα κι ακούς το κάλεσμα «έλα, σε περιμένω…έλα να σε γλυκάνω, να σε γεμίσω αρώματα, να λιώσω στο στόμα σου, έλα…»

Το μελομακάρονο είναι η αποθέωση της απλότητας. Λίγα υλικά, εκλεκτά αλλά λίγα και προσιτά…λάδι το χρυσάφι της γής, μέλι το θεϊκό, κανέλα, γαρύφαλλο η συμφωνία των αρωμάτων που γεμίζει το χώρο την ώρα της παρασκευής, πορτοκάλι ξύσμα και χυμός, η σόδα που ανακατεύεται με το χυμό, η χημική αντίδραση που γίνεται μπροστά στα μάτια σου….φουσκώνει σαν τον πόθο που δημιουργεί η προσμονή και ξεχειλίζει πλημμυρίζοντας τον τόπο ξεφεύγοντας από τα όρια όταν έρθει η κορύφωση…ζάχαρη για έξτρα γλύκα…κονιάκ γιατί το χρειάζεσαι το αλκοόλ για να συνέλθεις και γιατί τα αρώματα δεν έχουν τελειωμό…αλεύρι όσο πάρει, το νιώθεις την ώρα που βουτάς τα χέρια κι αρχίζεις το ανακάτεμα…σιγά σιγά η ζύμη σφίγγει μα πρέπει να παραμείνει απαλή. Δε θέλει παίδεμα, δε θέλει ζύμωμα, δε θέλει ταλαιπωρία γιατί θα σ εκδικηθεί…την ώρα του ψησίματος θα απλώσει και θα καταστραφεί…ήρεμα, μην την ταλαιπωρείς…δώστης χάδια, θα σου δώσει γλύκα αξεπέραστη.

Δεν χρειάζεται ταλέντο για το πλάσιμο μήτε εξεζητημένα εργαλεία, κουπ πατ και τέτοια…δεν είναι ανάγκη να είναι τέλειο το σχήμα, δεν επιβάλλεται συγκεκριμένο μέγεθος.. μόνο μην ξεχάσεις να τα τσιμπήσεις με κείνη τη μεριά του τρίφτη που πάντα πίστευα ότι χρησιμεύει μόνο για τα μελομακάρονα, μην το ξεχάσεις γιατί μόνο έτσι θα εισχωρήσει το σιρόπι και θα πετύχει το μέλωμα…

Λίγο ψήσιμο, ναι; Σε χαμηλή θερμοκρασία….180 βαθμοί είναι αρκετοί 25 λεπτά ψήσιμο φτάνουν και περισσεύουν…μην την πατήσεις όπως την πάτησα εγώ την πρώτη φορά που τα έφτιαξα και νόμισα ότι είναι ωμά και θέλουν κι άλλο ψήσιμο….μελομακάρονα φτιάχνεις, όχι παξιμάδια!!!Η κορυφαία στιγμή φτάνει κι εδώ αρχίζουν τα αντίθετα….ζεστό σιρόπι-κρύο μελομακάρονο ή το αντίθετο. Εγώ χρόνια τώρα προτιμώ να έχω κρύο σιρόπι και ζεστό μελομακάρονο, βολεύει λόγω χώρου και δε λερώνεις και πολλά…άλλο ένα πλεονέκτημα του μελομακάρονου.

Σιρόπιασμα τώρα….μέλι, νερό, λίγη ζάχαρη για το δέσιμο, φλούδα πορτοκάλι που εγώ την παραλείπω, ένα ξυλάκι κανέλας και κάμποσα μοσχοκάρφια….ξαφρίζουμε στην αρχή κι αφήνουμε να βράσει το πολύ 5 λεπτά, δε θέλουμε να δέσει, μελομακάρονα φτιάχνουμε κι όχι γλυκό του κουταλιού!
Τα βουτάμε…τσούούούούφ!!!Ο ήχος της κορύφωσης…ο ήχος που με ξετρελαίνει…η ζύμη ρουφάει άπληστα το σιρόπι γι’ αυτό προσοχή!!!Δεν τα αφήνουμε πολύ μέσα, θα διαλυθούν…τόσο όσο, το σιρόπι έτσι κι αλλιώς συνεχίζει να εισχωρεί στο είναι της ζύμης.
…και συνεχίζουμε….βγάζουμε σε πιατέλα, πασπαλίζουμε με καρύδι και συνεχίζουμε…φούρνισμα, ξεφούρνισμα, σιρόπιασμα, αράδιασμα στην πιατέλα, πασπάλισμα με καρύδι….και μια τελευταία πινελιά….μια περασιά με μέλι σκέτο…

Μην τα κουκουλώσεις με σοκολάτα…τούτη η γυναίκα δεν είναι όμορφη απέξω μα δε χρειάζεται φτιασίδια…μέσα της είναι η ομορφιά, με το μέσα της θα σε απογειώσει…
Ξέρω, είναι σχεδόν αδύνατο να περιμένεις….μα κάνε λίγη υπομονή, την επόμενη μέρα είναι καλύτερα…την επόμενη μέρα θα καταλάβεις πόσο καλά έπαιξες με τη ζύμη, αν τη χαϊδέψεις όσο έπρεπε, αν ήταν σωστό το μέλωμα…θα σε ανταμείψει γεμίζοντας το είναι σου με γλύκα, μέλια, αρώματα, θ’ αναστατώσει τις αισθήσεις σου, θα σε ξετρελάνει, θα σε κυριεύσει και θα σε κάνει να το θέλεις συνεχώς…

Είναι σέξι το μελομακάρονο, σχεδόν αμαρτία…μα από την άλλη είναι τόσο διακριτικό…δεν αφήνει ορατά ίχνη όπως ο κουραμπιές…μα σίγουρα αφήνει ίχνη στην ψυχή σου…