Ιστορίες για την ποίηση (58)

Γιάννης Τσαρούχης ~ «Καφενεδάκι»

 

Είσαι :

Καφενεδάκι παραλιακό με μπλε τραπεζάκια κι άσπρους
φρεσκοσοβαντισμένους τοίχους.
Με ήχους θαλασσινούς και αυγουστιάτικα μελτέμια.
Με βασιλικό και γεράνια , με μια γαρδένια σε παλιό βαρέλι σκουριασμένο.
Με μυρωδιά ούζου και χταποδάκι στα κάρβουνα.

Σε βρίσκω :

Τ’ απομεσήμερα μ’ αγάπες πυρωμένες , σε γλυκιά ηρεμία

ουρανού ανέφελου παραδομένο.

Με βρίσκω :

Στις μικρές κι αγαπημένες σου συνήθειες. Ίσως και να’ναι
το μόνο σταθερό σημείο, το μόνο στήριγμα όταν όλα γύρω τα
αισθάνομαι να καταρρέουν.
Εσύ πάντοτε με τον ίδιο τρόπο θα τινάζεις το κεφάλι.
Τα φρύδια σου χρόνια τώρα, το ίδιο τόξο σχηματίζουν.

Είσαι :

Καφενεδάκι παραλιακό σε μπλε βαθύ ντυμένο,
με μυρωδιά καφέ φρεσκοψημένου, σε φλιτζάνι άσπρο χοντρό.
Σε σούρουπο στο Αιγαίο με ανάσες νυχτερινές

και ψίθυρους φορτωμένο.

Πηγή: https://elenahalivelaki.wordpress.com/

Το 1928, πριν καν μάθει να ζωγραφίζει δηλαδή, πρωτοεμφανίζεται στο θέατρο ο Τσαρούχης. Κάνει σκηνικά και κοστούμια για την Πριγκίπισσα Μαλένα του Μέτερλινγκ που ανεβάζει ο Φώτος Πολίτης. Και το 1931 του προτείνει να γίνει μόνιμος σκηνογράφος της Πρώτης Ελληνικής Σκηνής. Ο Τσαρούχης αποδέχεται την πρόταση για να την εγκαταλείψει δέκα ημέρες μετά. Το 1934 αρχίζει την συνεργασία του με τον Κάρολο Κουν. Σκηνογραφεί την Ερωφίλη του Χορτάτζη. Μετά συνεργάζεται με την Μαρίκα Κοτοπούλη. Και συνεχίζει μαζί της μέχρι και το 1942, αφού έχει περάσει μια περίοδος αποχής. Μετά την απελευθέρωση τον καλούν στο Εθνικό Θέατρο να σκηνογραφήσει τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι. Έπειτα κάνει το Θείο Βάνια του Τσέχωφ για τον Κουν. Στην Λυρική Σκηνή κάνει τον Βαφτιστικό του Σακελλαρίδη το 1958  και την Τραβιάτα του Βέρντι το 1959. Αγαπούσε πολύ την Μαρία Κάλλας αλλά και τη Σωτηρία Μπέλλου και δεν αισθανόταν διχασμένος (”Δεν είμαι διχασμένος αλλά μελετώ συχνά χωριστά τις δύο μοναδικές δυνατότητες αναπαραστάσεως του πραγματικού”). Παντοτινή του αγάπη, αγάπες, ο ελληνικός ήλιος, ο Θεόφιλος, η αγνότητα της μεσογειακής ζωγραφικής, η ζωγραφική σαν του Ματίς, αυτή του Κουρμπέ, η ζωγραφική της Πομπηίας, τα ελληνιστικά μωσαϊκά, το να ζωγραφίσει σαν τον Ενγκρ και τον Ζερικώ, τον Παρθένη, αλλά πέρα και πάνω από όλα οι για τους πολλούς εχθρικές μεταξύ τους τεχνοτροπίες η ανατολίτικη και η δυτική, η μοντέρνα και η παλιά…

http://www.periou.gr