Δυσβάσταχτη απώλεια…Ο Λεωνίδας

Έκλεισαν τέσσερα χρόνια από την απώλεια του αγαπημένου Λεωνίδα Οικονόμου

Αναδημοσίευση από imaginistes

 

του Χρήστου Πιπίνη

 

Οι ζωές μας είναι ένα παζλ από στιγμές και αγαπημένα πρόσωπα. Όλα αυτά τα πρόσωπα συναποτελούν τη ζωή μας. Όταν αποσπασθεί ένα κομμάτι του, χάνουμε ένα μέρος της δικιάς μας ζωής.

Ο Λεωνίδας αποφάσισε, εντελώς απροειδοποίητα  να μας εγκαταλείψει οριστικά. 

Η Μεγάλη του Απόδραση δεν περιγράφεται με λόγια. Η απώλεια ενός παιδικού φίλου δεν αναπληρώνεται και ο πόνος είναι δυσβάσταχτος.

Παιδικός φίλος, μαζί μεγαλώσαμε, μαζί περπατήσαμε, μαζί γεράσαμε…

Ανεξίτηλες μνήμες όταν ξετσουμίζαμε στη ζωή.

Ο Λεωνίδας Οικονόμου ήταν αναπόσπαστο μέλος της αντροπαρέας της οδού Σπάρτης, Ρόδου και των λοιπών γύρω δρόμων.

Το ραντεβού ήταν κάθε απόγευμα μπροστά στο σκαλοπατάκι του ψιλικατζίδικου της κυρά – Λένης.  στο μαγεμένο σταυροδρόμι Ξενοφώντος και Πολυκράτους.

Ο Γιάννης Μάνης, ο Λευτέρης Μίχας, ο Κώστας Παυλάτος, Ο Μανώλης Μάνωλας και ο αδελφός του Λέανδρος, ο Σοφοκλής ο Λαγουδάκης, ο Κώστας ο Τρίγκας, ο Λεωνίδας ο Οικονόμου… και διάφοροι αγαπησιάρηδες χαρακτηριστικοί εμβληματικοί τύποι που ήταν απαραίτητοι γιατί ομόρφαιναν την παρέα με την παράδοξη παρουσία τους. Ο Στέλιος ο Μπαμπαϊτσος, ο Φίτσος, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας τυπάκλες που ναι μεν δεν ήταν στην παρέα αλλά ήταν της γειτονιάς  και η φήμη που τους συνόδευε καθώς και κάθε συνάντηση μαζί τους, δημιουργούσε σκηνές απείρου κάλλους…ο Σπύρος ο Περούκας, ο Τσίρλας…

Η ίδια παρέα με νέες προσθήκες, όπως του Μπάμπη Οικονομίδη, αλλά και παιδιά που σύχναζαν στην πλατεία, μεταφέρθηκε αργότερα στο γαλακτοπωλείο – ζαχαροπλαστείο του  Μπάμπη Καργαδούρη στην 25ης Μαρτίου όπου οι πλάκες πήραν πιο «εκλεπτυσμένη μορφή» και αργότερα στο καφενείο (κάτι σαν Πνευματικό Κέντρο) του Σαΐνη όπου και αυθαιρέτως ονομάζουμε αυτήν την περίοδο ως «το Μάη του 68″ του Μπραχαμίου». Σ’ όλα αυτά μέσα ο Λεωνίδας. 

Δεκαετία του 70 και διακοπές με σλίπινγκ μπαγκς και ύπνο κάτω από τ’ αστέρια στις ακρογιαλιές και τις σπηλιές στα Μάταλα. 

Πυρκαγιές στη Θάσο δίπλα στο ξωκλήσι του Αη Νικόλα που είχαμε για ξενοδοχείο

Οι πρώτοι έρωτες ,τα νυκτερινά ραντεβουδάκια πέριξ των δρόμων της γειτονιάς, Μοιρασμένα όνειρα, αγωνίες, χαρές και λύπες. Βραδινές ρομάντζες στον Άλιμο και το φανταριλίκι στο Λαγκαδά για το Λεωνίδα με κάνα γράμμα που και που για να λέμε τον πόνο μας, μιας και οι σειρές μας ήταν πολύ κοντινές , 105 εγώ και 106 αυτός.

Γάμος στο χωριό της Κούλας έξω από την Καβάλα  και το Μπραχαμιώτικο συμπεθεριό φορτωμένο με δύο νταμιτζάνες κρασί για το ταξίδι με πούλμαν . Τρία μερόνυχτα με κρασιά σε αφασία, ποντιακά μενού και χοροπηδητά κότσαρι για να επιστρέψουμε με τη νύφη με κάτι χαλιά προίκα.  Επιτόπου  στροφή του πούλμαν ανάποδα στην Εθνική. Φτηνά τη γλυτώσαμε!

Ο Λεό ένας πρόσχαρος τύπος, με πολύ τρέλα, γενναιόδωρος στα αισθήματα και στην τσέπη, φιλότιμος ως εκεί που δεν παίρνει άλλο, πάνω απ’ όλα  ανεπανάληπτος παρεάκιας, ευαίσθητος, λίγο παραπονιάρης και φυσικά, μοναδική ενσάρκωση της φιλοξενίας. Έχουν γραφτεί σελίδες δόξας στο σπίτι του, όπου η πρόσκληση αναφερόταν και σε μερική ανανέωση της οικοσκευής γιατί επέβαλε την απόλυτη αναρχία, με φοβερό παραδοσιακό μενού και ψαγμένο κρασί ! 

Αργότερα όταν έκανε τη δικιά του επιχείρηση στη Χαραυγή, σχηματίσθηκε γύρω από την πλατεία μια μικρή παροικία Μπραχαμιωτών. Ο Γιάννης ο Μάνης με τα μαγαζιά του και το ανθοπωλείο της γυναίκας του της Κούλας. Αγαπησιάρική γειτονιά! Μερακλής ταπετσέρης ο ίδιος , άριστος τεχνίτης, και αποκούμπι κάθε φίλου, γνωστού, γείτονα, περαστικού, πελάτη. Αν έκανες το λάθος να περάσεις το κατώφλι για μια καλημέρα, δύσκολα καθάριζες. Ο Λεωνίδας είχε τους δικούς του όρους και στην επικράτειά του και τους επέβαλε άνευ ετέρας. Είχε τον τρόπο να σε πείθει ότι οι πράσινες άγουρες ντομάτες που μόλις είχε αγοράσει από τη λαϊκή, αν τις τηγάνιζες με φέτα, πασπαλισμένες ρίγανη και μαϊντανό, θα πάθαινες πλάκα, το δε ροζέ κρασί ήταν από τη Ροδιά του Αιγίου και κατάλληλο μόνο για θεία μετάληψη!!!

Μια φορά κατάφερα να το ξεσηκώσω , να τον κάνω να παρατήσει στη μέση έναν καναπέ που έφτιαχνε, γιατί του ορκίστηκα ότι στο Ν. Κόσμο, στην μπακαλοταβέρνα του Καραλέκα, υπήρχε η καλύτερη ρετσίνα παγκοσμίως. Όταν βρεθήκαμε στο μυστικό πέρασμα που οδηγούσε σε απόκρυφο δωμάτιο με τέσσερα τραπέζια και μερικούς καλλίφωνους κανταδόρους ο αγαπημένος φίλος τρελάθηκε από το σκηνικό. Εκεί εμφανίσθηκε με ταπεράκι  με το μεσημεριανό του, ο Τζόρνταν (Τσομίδης)  μετά από εκκλήσεις και πολλά παρακάλια όλων των παρευρισκόμενων, πήρε στα χέρια του το μπουζούκι και για κάνα μισάωρο έκανε Αγγέλους. Γύρισε ο Λεό και μου ψιθύρισε  εμπιστευτικά «εγώ από δω, μόνο σηκωτός και αν με διώξουνε, θα φύγω. Ρε που με έφερες, τι παράδεισος είναι εδώ»!

Ο Λεωνίδας, άξιος οικογενειάρχης και πιστός μέχρι θανάτου φίλος, δημιούργησε επίσης την μικρής κλίμακας αλλά τεράστιας έκτασης αγάπης και προσφοράς εκδήλωση ΘΥΡΑΝΟΞΙΑ για το άνοιγμα του μικρού βαρελιού με το νέο κρασί που είχε στο εργαστήρι του. Με αυτόν τον μοναδικό τρόπο δημιουργούσε τη νέα συνθήκη, όπου δουλειά δεν είναι αγγαρεία και σκλαβιά, αλλά χαρά και δημιουργία. Πάνω στον πάγκο της δουλειάς και σε ότι άλλο είχε πρόχειρο ακουμπούσε σερβίτσια και το φαγητό που πάντα φρόντιζε να είναι παραδοσιακό. Μια φορά η Κούλα μας μαγείρεψε κόκορα (που ήρθε ζωντανός από το χωριό).

Ο παλιός πάγκος που δούλευε, χαρίστηκε στο φίλο συγγραφέα και εικαστικό Θανάση Σκρουμπέλο που τον λιμπίστηκε τον έκοψε σε κομμάτια και πάνω σ’ αυτά, όπως ήταν ταλαιπωρημένος από τη χρήση, ζωγράφισε μια σειρά Φαγιούμ προσωπογραφίες που εκθέσαμε αργότερα στο Στέκι. Την ονόμασε «Ο πάγκος του Λεωνίδα»  Ως ευχαριστήριο δε, έκανε  μια εντυπωσιακή προσωπογραφία του ίδιου του Λεωνίδα.

Ο Λεωνίδας στάθηκε πάντα αγνός, ανιδιοτελής στην προσφορά του στα κοινά της πόλης. Ιδρυτικό και μέλος στο πρώτο συμβούλιο του Κρόνου, ήπιος χαρακτήρας από τη φύση του, ποτέ δεν ανακατεύτηκε στις εντάσεις και τις διαφορές που κατά καιρούς προκύπτανε. Δεν ξεχνάμε φυσικά την συμπαράσταση και τη βοήθεια που μας έδωσε στο Στέκι με τους μαξιλάρια στους κατασκευασμένους από παλέτες, καναπέδες! Θα μας τον θυμίζει και το υπέροχο τραπέζι που πρόσφερε στο ραδιόφωνο των imaginises, ένα έπιπλο ιδιαίτερης καλαισθησίας, μια παλιά ξύλινη πόρτα που αφού την σινιάρισε, έκατσε και τη ζωγράφισε με το πινελάκι, ένα πραγματικό κέντημα, ένα έργο τέχνης! Επίσης όταν τον αγγαρέψαμε, μας έφτιαξε μια βιβλιοθήκη που την τοποθετήσαμε με τον Τόλη στο μετρό της Δάφνης και τη χρησιμοποιήσαμε ως Ανταλλακτική. Χειροποίητα αριστουργήματα φτιαγμένα με περισσή φροντίδα και αγάπη, χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα.

Πως να μιλήσεις τηλεγραφικά για μια ολόκληρη ζωή! Για τον Λεωνίδα μπορούμε να συζητάμε μερόνυχτα. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες και αξιαγάπητα περιστατικά απ’ τη ζωή του. Καλά να είμαστε να θυμόμαστε.

Ο Λεωνίδας θα παραμείνει ζωντανός στην καρδιά και στο μυαλό μας για πάντα. Ευχόμαστε στην αγαπημένη του σύντροφο Κούλα, τα κορίτσια του, την Ελένη και τη Γεωργία και του συγγενείς του να είναι πάντα καλά για να τον θυμούνται.