Ιστορίες για την ποίηση (62)…Μυρτιώτισσα

Μυρτιώτισσα…»Αγαπημένε, στρώνεται το χιόνι»

❀❀❀

 

Αγαπημένε, στρώνεται το χιόνι
στον κήπο, στην αυλή, στα κεραμίδια.
Την αρχοντιά του όπου σταθεί ξαπλώνει,
περήφανο και πάναγνο το χιόνι,
στολίζοντας παλάτια και καλύβια.

Αγαπημένε, σα θα ‘ρθεις κοντά μου
αργά κι όταν θα σβήσει το φανάρι
τ’ αντικρινόν, από την κάμαρά μου,
μαζί θα δούμε, σα θα ‘ρθεις κοντά μου
να βγει μες απ’ τα νέφια το φεγγάρι,

κι όλο το θησαυρό του να σκορπίσει
απάνω από την κοιμισμένη πόλη
που, ω θάμα! τώρα όλη θα ‘χει ανθίσει
και το φεγγάρι θα ‘βγει να φωτίσει
απέραντο και μάγο περιβόλι!

Τότε, καλέ μου, μέσα στη λαμπράδα
μιας τέτοιας νύχτας, ταπεινή η ψυχή μας
του Έρωτα θα σβήσει τη λαμπάδα
με δέος, θαμπωμένη απ’ τη λαμπράδα,
κι ας ζώνει ανατριχίλα το κορμί μας.

Ευλαβική στο πάναγνο το χιόνι
βλέπει η ψυχή βαθύτερα και νιώθει
πως πρέπει σ’ ένα κάτασπρο σεντόνι,
κάτασπρο σαν το πάναγνο το χιόνι,
να νεκροτυλιχτούν απόψε οι πόθοι.

Από την ποιητική συλλογή της Μυρτιώτισσας, Κίτρινες Φλόγες (1924)

Η Μυρτιώτισσα είναι από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές χώρο της νεοελληνικής ποίησης. Την ποίησή της χαρακτηρίζει το έντονο λυρικό στοιχείο, η αγάπη της για τη φύση και το δίπολο έρωτας-θάνατος.

Άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες, κατεξοχήν ερωτική ποιήτρια, έγραφε με πάθος και ειλικρίνεια για τον έρωτα, απελπισμένα.

 Για τον γάμο της με τον εξάδελφό της Σπυρίδωνα Παππά και για τον γιο τους, τον διάσημο ηθοποιό, πρωταγωνιστή του Ελληνικού Θεάτρου, τον Γιώργο Παππά, κατά τη διαμονή τους στο Παρίσι γράφει σχετικά:

«…Λάβαινα μέρος εδώ κι εκεί σε κάτι ερασιτεχνικές παραστάσεις αρχαίων δραμάτων κι αργότερα πάλι σε καλύτερο και καλλιτεχνικότερο επίπεδο με τον καταπληχτικό Χρηστομάνο. Λέγανε πως είχα ταλέντο, μα δε μ’ άφησαν να το καλλιεργήσω. Έπειτα βιαστικά, σα να με είχαν πάρει τα χρόνια, με πάντρεψαν. Είναι ωστόσο βέβαιο πως εγώ προετοίμασα στο γιο μου το δρόμο που τον πέρασε αργότερα τόσο θριαμβευτικά, γιατί ως την ώρα που τον γέννησα, το μόνο πράγμα που μ’ απασχολούσε, το μόνο που πρόσεξα στο Παρίσι, σε κείνη τη μεγαλούπολη που πήγα μετά το γάμο μου, ήταν το θέατρο. Ο γάμος μου στάθηκε άτυχος. Εγώ η ίδια δέχτηκα να παντρευτώ έναν ξάδερφό μου που είχε έρθει τότε απ’ το Παρίσι για να μας δει και τον προτίμησα απ’ όλους τους νέους που γνώριζα. Δεν τον αγάπησα, όμως έλεγα πως το συγγενικό μας αίμα θα έσμιγε σιγά σιγά και τις ψυχές μας. Είχα άδικο. Όσο καλός κι αν ήταν, ευγενικός, μορφωμένος, όσο κι αν αγάπησε και φρόντισε κι αυτός όπως μπορούσε για τη μόρφωση του παιδιού μας, στο βάθος έμεινε ξένος για μένα. Αγαπούσε ωστόσο κι αυτός πολύ το θέατρο και με βοήθησε στο Παρίσι να πηγαίνω και ν’ ακούω τα μαθήματα που έδιναν φτασμένοι ηθοποιοί στην επίσημη Δραματική Σχολή του Κράτους. Οι καλύτερές μου ώρες ήταν εκείνες που περνούσα σ’ εκείνη την αίθουσα».

Πηγή: https://diastixo.gr/epikaira/apopseis/6470-murtiotissa