Του…χιονιά

του Μιχάλη Δήμα

 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 200.. Ήταν Φλεβάρης, χιόνιζε και η έμπνευση αλώνιζε κι όριζε την ζωή μου, δεν θυμάμαι και γω πριν πόσα χρόνια. Λοιπόν αντιγράφουμε από ένα κιτρινισμένο πρωτόλειο.
… από τις τρύπιες τσέπες του Φλεβάρη, πέφτει το χιόνι βουβά και πένθιμα σαν τη ζωή μας. Στοιβάζεται πάλλευκο στο γείσο των μικρών μας χρόνων, ενώ το πευκόξυλο ανασταίνει το θείο δώρο του Προμηθέα.

Κάτι απροσδιόριστο βασανίζει την όλη ατμόσφαιρα και τα πρόσωπα των παιδιών αμφίβια. Τα όνειρα ευχητήριες κάρτες ταξιδεύουν με έλκηθρα για τις χώρες των αιώνιων πάγων. Ένας πιγκουίνος πέρασε από τη καμινάδα. Καπνίζει ένα βαρύ ολλανδικό καπνό και μας διηγείται ιστορίες. Έξω το χιόνι μαίνεται. Το ύψος του ξεπέρασε το μπόι της αγρύπνιας μας…

Σήμερα δεν χιόνισε καθόλου. Μάταια ο ήλιος προσπαθεί να λιώσει τους πάγους. Η θερμοκρασία πρέπει να είναι γύρω στο μηδέν. Μα σιγά σιγά όσο περνά η ώρα θ’ αρχίσουν να λιώνουν των παιδιών οι χιονάνθρωποι και θα μείνει μόνο ένα παλιό καπέλο, ένα καρότο και δυο κομμάτια κάρβουνο στο έδαφος επάνω. Και οι χιονάνθρωποι ένα με το χώμα θα έχουν εξαφανιστεί, κυλώντας απ’ τα φρεάτια μέσα στους υπονόμους, θα φτάσουνε στη θάλασσα τώρα μ’ αυτή να γίνουν ένα …

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 201.. Πυκνός ο χρόνος σαν το χιόνι που πέφτει έξω. Νιφάδες που στροβιλίζονται και προσγειώνονται αθόρυβα, σε όποια επιφάνεια τους τύχει. Πόσα να χωρέσουν σε μια εβδομάδα; Tο ένα πίσω από το άλλο σα χάντρες κομπολογιού που είναι έτοιμο να σπάσει. Τσικνοπέμπτη, Αγίου Βαλεντίνου, Απόκριες.

Όλα κάτω από την αμείλικτη λευκότητα του χιονιού. Θα ξεπροβάλουν δειλά σαν μαβιά κυκλάμινα εύθραυστα και ντελικάτα. Θα τα πάρουμε στα χέρια μας με προσοχή να μη διαλύσουν, θα τα χαϊδέψουμε, θα νιώσουμε στην αφή την υφή τους, απαλή, μ’ αυτή την ψυχράδα που θα τους έχει δώσει ο χιονιάς.

Πάλι θα ξεγελαστούμε για λίγο, ενώ κάπου αλλού θα παίρνονται αποφάσεις βαρυσήμαντες για τη ζωή μας. Ψάχνουμε αφορμές για να γιορτάσουμε, για να ερωτευτούμε ή να ξαναερωτευτούμε. Άλλωστε, βίος ανεόρταστος οδός απαίδευτος, που λέει και η λαϊκή ρήση. Ένα κομπολόι από απαστράπτουσες χάντρες χιονιού αυτή η εβδομάδα, Μέχρι να το χαρούμε λίγο στα χέρια μας, αυτό σιγά σιγά και ανεπαίσθητα θα λιώσει…