Κουβεντούλα με τον Αϊνστάιν
γράφει ο Ντίνος Δαφαλιάς.
- Γεια. Είμαι ο Ντίνος.
- Γειά. Είμαι ο Άλμπερτ. Από που είσαι;
- Από την Ελλάδα.
- Χμμμμ. Ενδιαφέρον. Από ποια πόλη;
- Από την Αθήνα.
- Πολύ γενική απάντηση. Περιοχή;
- Άγιος Δημήτριος.
- Δεν την ξέρω την περιοχή αυτή. Δώσε λεπτομέρειες.
- Μπραχάμι δηλαδή.
- Πες το ρε άνθρωπέ μου ότι είσαι από το Μπραχάμι. Τι γίνεται εκεί;
- Τίποτα.
- Το τίποτα δεν υπάρχει. Στη φύση και στη ζωή δεν υπάρχει ο αριθμός μηδέν. Όλα τείνουν στο μηδέν. Όπως οι μαύρες τρύπες. Εσύ βρίσκεσαι σε μία μαύρη τρύπα. Μπορεί να κινείσαι εντός του Μπραχαμίου, αλλά έξω από τα σύνορα δείχνεις ακίνητος.
- Δεν νομίζω. Κινούμαι, άρα υπάρχω.
- Κάνεις λάθος. Εσύ βρίσκεσαι πέρα από τον ορίζοντα γεγονότων. Ο χρόνος αλλάζει, όταν η μαύρη τρύπα σε παρασύρει στο βαρυτικό της πεδίο. Ο χρόνος για σένα κυλάει κανονικά, αλλά για τον παρατηρητή είσαι ακίνητος. Είναι όλα σχετικά. Η ομορφούλα κοπελίτσα είναι μαζί σου;
- Δεν σου ξεφεύγει τίποτα. Ναι είναι η σύντροφός μου.
- Χμμμ. Καλή και πιτσιρίκα.
- Ναι, είναι πολύ καλή.
- Αυτό ακριβώς εννοώ. Να ξέρεις ότι οι μαύρες τρύπες είναι άστρα που έχουν καταρρεύσει, έχουν τεράστια μάζα και παγιδεύουν ακόμα και τα φωτόνια. Γι’ αυτό είναι μαύρες-κατάμαυρες. Και να θυμάσαι ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι μόνο στο διάστημα.
- Νομίζω ότι το έκανε τραγούδι ο Τζίμης. «Όμως γι’ αυτή τη μαύρη τρύπα στο διάστημα, στο διάστημα ανάμεσα στα πόδια σου, δεν τραγουδάει κανένας.»
- Ναι, εξαιρετικός συνάδελφος ο Πανούσης.
- Ναι, αλλά τι σχέση έχουν οι μαύρες τρύπες του διαστήματος με αυτές της γης;
- Όπως σου είπα παγιδεύουν το φως. Φαντάσου τώρα έναν πιτσιρικά να κάνει σεξ με μία σικάτη όμορφη έμπειρη σαραντάρα. Τι θα πει μετά τον αχαλίνωτο έρωτα; «Έχασα το φως μου». Βλέπεις, όλα εκεί καταλήγουν και γι΄ αυτό είναι σχετικά.
- Έχεις κάτι με τις γυναίκες;
- Μου αρέσουν πολύ. Τις τιμάω με τον τρόπο μου.
- Ναι, αλλά τη μαθηματική απόδειξη της θεωρίας σου, την έγραψε η γυναίκα σου και κανείς δεν θυμάται το όνομά της.
- Χαιρετίσματα στο Μπραχάμι…
- Θα τα διαβιβάσω κάποια στιγμή.
- Γεια.
- Γεια.