Επετειακά

Χρίστος Σαπρίκης

---

«Είμαι ένα ευζωνάκι
δείτε τι καλά φορώ
άσπρη ωραία φουστανέλα
και σπαθί αστραφτερό…»

~~~

– Τι είναι οι μνήμες μας;
– Μικρά κομματάκια χρόνου που για κάποιο λόγο τρυπώνουν μέσα σου και περιμένουν μια αφορμή για να βγουν έξω. Κάποιες ανασύρονται ασυνείδητα, προσπαθούν να σταθούν στο σήμερα, μπλέκουν με την καθημερινότητα μέχρι να βυθιστούν πάλι. Για λίγο ή για να χαθούν στην αιώνια λήθη.

~~~

Στο σπίτι μας πάντα υπήρχε μια φωτογραφική μηχανή, πράγμα σπάνιο για εκείνα τα χρόνια στο χωριό, κι ο πατέρας φωτογράφιζε με κάθε ευκαιρία. Η πρώτη μηχανή πρέπει να ήταν μια πλαστική ρώσικη Smena, η επόμενη, εκεί στις αρχές του ’70, μια Agfamatic 100 που υπάρχει ακόμα. Το γεγονός ήταν ότι έφτασαν μέχρι σήμερα δεκάδες φωτογραφίας απ’ τη ζωή μας τακτοποιημένες σε κιτρινισμένα άλμπουμ και κουτιά από σοκολατάκια.

~~~

«Κόκκινο μικρό φεσάκι
με μια φούντα μακριά
και την ξακουστή στον κόσμο
των Ελλήνων τσαρουχιά.»

~~~

Την τιμητική τους βέβαια την είχαν οι επετειακές. Έτσι κάθε 25 Μαρτίου, από το νηπιαγωγείο ακόμα, εγώ κι ο Ηλίας φορούσαμε τις φουστανέλες μας και ποζάραμε μετά τη σχολική γιορτή στην πλατεία μπροστά απ’ το μνημείο με τα στεφάνια ή στην πίσω αυλή του σπιτιού ανάμεσα στους ασπρισμένους γκαζοτενεκέδες – γλάστρες με τα λουλούδια και τους ασοβάτιστους τούβλινους τοίχους. Φυσικά επειδή ένας καθώς πρέπει τσολιάς δεν μπορούσε να μην ήταν οπλισμένος, την αμφίεση συμπλήρωναν καουμπόικα πιστόλια και πλαστικά σπαθιά του Ζορό απ’ τις Απόκριες.

~~~

«Οι γενναίοι μας τσολιάδες
με τη φούντα, το σπαθί,
πολεμήσαν σα λιοντάρια,
για πατρίδα, για τιμή.»

~~~

Πόζες σοβαρές, όπως αρμόζει στην περίσταση, για να ξεχυθούμε αμέσως μετά τη φωτογράφιση στα σοκάκια του χωριού σκοτώνοντας συστηματικά χιλιάδες Τούρκους, με τις καλτσοδέτες να πέφτουνε στα χώματα, τα άσπρα καλτσόν να σέρνονται και τις μανάδες να τρέχουν για να μας βγάλουν τις φουστανέλες μην και τις σκίσουμε.

~~~

«Είναι ο τσολιάς φωνάζουν
ζήτω και χειροκροτούν
γιατί ξέρουν πως το φως τους
στην Ελλάδα το χρωστούν.»

~~~

Ανέμελα χρόνια. Μπαμ και κάτω! και ξεμπέρδευες με τους «κακούς» τουλάχιστον μέχρι την επόμενη επέτειο.

~~~

Ομοβροντίες σχολείων. Επέτειος νεότητος.
Τιμές σε ανδριάντα. Όρθιος ο πυρπολητής
στη μισή του βάρκα. Οικονομία στο μάρμαρο
σπατάλη ηρωισμού ή κόπηκε η έμπνευση στη μέση;
ποιος ξέρει, πολλές των εκδοχών οι ναυμαχίες.
Ευτυχώς η λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ χαραγμένη
στο σώο ήμισυ της βάρκας
ευανάγνωστα επιπλέει και βυθίζει
τα εχθρικά τεράστια κύματα της ακινησίας.
Καθηγητής στεφανώνει το άγαλμα
κι εγώ το προεόρτιον, μαθητή.
Υποκειμενικό και το ένδοξο. [1]

---

Κική Δημουλά, Άφετε τα παιδία ήσυχα, Χαίρε ποτέ, 1988