Παραδοξολογίες (6)

Ο άστεγος στο ακατοίκητο υπό αριθμό 35.

 

του Αλέξανδρου Χρηστομάνου

 

Ο άστεγος επί του δρόμου μας, απέναντι στο ακατοίκητο υπό αριθμό 35, χθες είχε επισκέψεις. Βγήκε ως το λαιμό απ’ τo χαρτοκούτι του και χαιρέτισε τους φιλοξενούμενους, ένας προς ένα. Θα μπορούσε να βγει κι άλλο απ’ το κουτί, αλλά οι φίλοι τον απέτρεψαν ευγενικά. «Ποιος ο λόγος;» τον ρώτησαν με τακτ. Ύστερα όλοι εκάθησαν γύρω του, ενώ εκείνος ξανά τραβήχτηκε με σβελτάδα σαλιγκαριού στη χαρτόκουτα του, έως στο ύψος των ματιών. Έγινε ξανά ένα κιβώτιο που μιλάει, και μάλιστα την ιδιαίτερη γλώσσα των Αστέγων, που ίσως συγγενεύει στην γλώσσα των Αστέκων.

Οι φιλοξενούμενοι του απάντησαν με κάτι απαλές κινήσεις χεριών, κάνοντας πότε το σχήμα ενός δένδρου που πέφτει και πότε της μεγάλης αστραπής. Φαίνεται οι άστεγοι δεν αναφέρουν τα οδυνηρά γεγονότα, λεκτικά. Ύστερα ξέσπασε η βροχή. Όχι, δεν προκάλεσαν εκείνοι την βροχή. Μάλιστα εκείνοι αιφνιδιάστηκαν από τις μεγάλες βροχοσταλίδες, και αμέσως το γύρισαν στα λόγια. Ξέρετε, αυτές τις ανθρώπινες, τις καθημερινές που ανακατεύουν τον κόσμο όλο.

Εκείνη την στιγμή έτυχε να περάσω δίπλα τους, και ξαφνιάστηκα που έκαναν τόσο γρήγορα την αλλαγή. «Μα γιατί δεν μιλάνε στην νοηματική τους. Αυτές οι κομψές κινήσεις των χεριών τους, μιμούμενη την θύελλα και τη βροχή, είναι αξιοθαύμαστα: Τι κρίμα που το γύρισαν στον ανθρώπινο» είπα στον εαυτό μου.

Ύστερα η συζήτηση τους επισκιάστηκε απ’ το θρόισμα της βροχής, που επέμενε να τους δείξει, πώς υπάρχει και μια άλλη γλώσσα, που την μαθαίνει κανείς δωρεάν μόνο το χειμώνα. Την απορροφάς καλύτερα όταν είσαι ξυπόλυτος, κουρελιασμένος. Έτσι, εκείνη την στιγμή ένας άστεγος σχεδόν ξυπόλυτος κι αυτός, σηκώθηκε απ’ την θέση του να διαβεβαιώσει τους φίλους του, πώς όντως έχει απορροφήσει καλά αυτήν την ¨γλώσσα,» και τους έδειχνε τα σχισμένα του παπούτσια. Έτσι θα περιφραζόταν η κίνηση του. Μάλιστα, να γίνει περισσότερα πειστικός, βγήκε στην βροχή να μιλήσει με τις πρώτες σταγόνες βροχής.

Έκανε όπως κάνουμε όλοι όταν χαιρετάμε κάποιον γνωστό που χαλαρώνει τα θερινά απογεύματα στο μπαλκόνι του. Κουνάμε το χέρι όπως κάνει ο αξιωματικός του καταστρώματος, στην προσπάθεια να προσγειώσει ακέραιο το ελικόπτερο. Πράξη συνέπειας και εμπιστοσύνης. Προπάντων εμπιστοσύνης. Έτσι και η βροχή εμπιστεύτηκε τυφλά τον άστεγο. Ήρθε και έδεσε δίπλα του. Τώρα είναι ώρα εκμαθήσεις. Όλοι τους επαναλαμβάνουν βρεγμένες λέξεις, μιας εύκολης γλώσσας, υγρής…